Η Γυναίκα με τα Μαύρα: Το θρίλερ της Σούζαν Χιλ στο Θέατρο Αυλαία

Την Δευτέρα 14 Μαρτίου το κοινό της Θεσσαλονίκης στο θέατρο Αυλαία παρακολούθησε το μεταφυσικό – ψυχολογικό θεατρικό θρίλερ «Η Γυναίκα με τα Μαύρα», σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη, έργο βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα της Σούζαν Χιλ, «The Woman In Black», που κυκλοφόρησε το 1983 στην Μ. Βρετανία.

Το 1989 παρουσιάστηκε η θεατρική προσαρμογή του Στίβεν Μάλατρατ στο West End του Λονδίνου. Στην Ελλάδα το έργο ανέβηκε το 1992-93 από τον Αλέκο Αλεξανδράκη και τον Δάνη Κατρανίδη στο θέατρο Ιλίσια. Το 2007-08, ο Δάνης Κατρανίδης το ανέβασε και πάλι με τον Γιώργο Κέντρο στο θέατρο Μέλι και το 2017-2018 ανέβηκε στο Θέατρο Κάτια Δανδουλάκη με τον Νίκο Κουρή και τον Κωνσταντίνο Ασπιώτη σε σκηνοθεσία Νικορέστη Χανιωτάκη.

Ο σκηνοθέτης μέσω της συνθήκης του θεάτρου μέσα στο θέατρο «υπηρέτησε» με ισορροπία και αρμονία το κλίμα και την πρόθεση του θεατρικού κειμένου και κατέστησε μια ατμόσφαιρα μυστηρίου και τρόμου. Υπό αυτήν την σκηνοθετική αισθητική προσέγγιση και σ’ ένα αφαιρετικό σκηνικό (ένα σκαμπό, μια καρέκλα, ένα μπαούλο) οι δυο ηθοποιοί, Τάσος Χαλκιάς και Κωνσταντίνος Ασπιώτης με σκηνική χημεία και συντονισμό υποδύθηκαν με εξαιρετική άνεση τις γρήγορες εναλλαγές των ρόλων και την ασταμάτητη ψυχολογική μεταστροφή τους.

Ο Τάσος Χαλκιάς -με το πηγαίο ταλέντο του- μας συγκλόνισε στον απαιτητικό ρόλο του Άρθρουρ Κιπς. Ξεκίνησε δυναμικά αποτυπώνοντας την αμηχανία και τη νευρικότητα του “μη ηθοποιού”, αλλά και την αγωνία του να ειπωθούν με ακρίβεια οι περιπέτειές του. Αξιόλογη ήταν η ερμηνεία του και στην ενσάρκωση των δευτερευόντων ρόλων του έργου. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης υποδύθηκε επαρκώς τον ταλαντούχο ηθοποιό που καλείται να μυήσει τον Κιπς στα μυστικά της υποκριτικής τέχνης. Αν και στην πρώτη σκηνή οι επαναλαμβανόμενες φωνητικές εκρήξεις και η υπερκινητικότητα του – με απώτερο κωμικό σκοπό – αφαίρεσαν σημαντικά στοιχεία της δραματουργίας του κειμένου, κατά τη διάρκεια της δραματικής ροής έκανε πιο συμπαγή την ερμηνεία του. Τέλος, η ύπαρξη της σκοτεινής μαυροφορεμένης γυναίκας δεν απεικονίζεται λεπτομερώς κι αυτή η επιλογή την κάνει ακόμα πιο απόκοσμη ενεργώντας υπέρ του παραγόμενου τρομακτικού κλίματος. Οι συναντήσεις της με τον πρωταγωνιστή διέπονται από γνήσιο συναίσθημα του τρόμου που μεταδίδεται απρόσκοπτα στους θεατές.

Η Μαίρη Τσαγκάρη επιμελήθηκε το σκηνικό χώρο του θεάτρου, ο οποίος ήταν λιτός και ακολούθησε την λογική της πολυλειτουργικότητας. Αποτελούνταν από αντικείμενα τα οποία άλλαζαν ευφυώς χρήση ανάλογα με τις ανάγκες της υπόθεσης. Το σκοτεινό, ατμοσφαιρικό σκηνικό ολοκληρώθηκε από τους εύστοχους φωτισμούς του Λευτέρη Παυλόπουλου. Τέλος, τα κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα απέδωσαν εύστοχα την εποχή στην οποία λαμβάνει χώρα η παράσταση και ενίσχυσαν τη σκοτεινή πλευρά του έργου.

Συμπερασματικά, πρόκειται για μια παράσταση ιδιαίτερα προσεγμένη τεχνικά και δραματικά, όπου μάγεψε το κοινό, το μετουσίωσε στην ατμοσφαιρική θεατρική συνθήκη και το κατέστησε κοινωνό και συνοδοιπόρο στην εσωτερική πάλη των ηρώων.

Υπόθεση:

Ο Άρθουρ Κιπς ζητά τη βοήθεια ενός σκηνοθέτη και ηθοποιού για να ετοιμάσει μια ερασιτεχνική παράσταση για την οικογένεια του, θέλοντας να ελευθερωθεί από το φάντασμα που τον καταδιώκει. Ξεκινά έτσι μια αστεία αναπαράσταση. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης θα αναλάβει τον ρόλο του νεαρού Άρθουρ Κιπς και ο πραγματικός Άρθουρ Κιπς ως ηλικιωμένος συνταξιούχος δικηγόρος, δηλαδή ο Τάσος Χαλκιάς, θα υποδυθεί όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες. Ο συμβολαιογράφος Άρθουρ Κιπς ταξιδεύει από το βικτοριανό Λονδίνο σε ένα χωριό, το Ιλ Μαρς, το οποίο τρομοκρατείται από τις θεάσεις μιας σκοτεινής γυναίκας και τους ακατανόητους θανάτους μικρών παιδιών, με σκοπό τη διευθέτηση μιας υπόθεσης κληρονομιάς. Η μυστηριώδης παρουσία μιας γυναικείας φιγούρας, ντυμένης στα μαύρα, όπου κάθε εμφάνιση της προμηνύει το θάνατο μεταβάλλει απρόσμενα τη ζωή του. Μέσω της αφήγησης δομούνται τα περιβάλλοντα του κινδύνου και του φόβου, που πάλλονται μεταξύ των εσωτερικών (απόκρυφων και μη) και των εξωτερικών χώρων της απομονωμένης έπαυλης με ένα φινάλε απροσδόκητο.