Η ιστορία μίας 83χρονης Θεσσαλονικιάς που γράφτηκε σε σχολείο δεύτερης ευκαιρίας

“Τώρα ξαναβρίσκομαι στο ίδιο σχολείο για να μάθω μια νέα ειδικότητα, την ακτινολογία” αναφέρει σχετικά η κ. Μελπομένη, η οποία φοιτά αυτήν τη στιγμή στο Λύκειο Ευκλείδη, ένα σχολείο Δεύτερης ευκαιρίας και δε φαίνεται να σταματάει σύντομα τη συλλογή πτυχίων της.

Η κυρία Μελπομένη δεν είναι η μόνη που κάνει αυτό το εγχείρημα. Η εκπαίδευση είναι ένας από τους σημαντικότερους πυλώνες της ανάπτυξης και της προσωπικής επιτυχίας σε πολλές κοινωνίες. Ωστόσο, όπως και σε κάθε πορεία, υπάρχουν εμπόδια και προβλήματα που μπορούν να εμποδίσουν κάποιον να φτάσει τον στόχο του.

Σε πολλές περιπτώσεις, άνθρωποι που δεν ολοκλήρωσαν το γυμνάσιο ή το λύκειο όταν ήταν νεαροί, βρίσκονται αντιμέτωποι με την απόφαση αν θέλουν να ξαναξεκινήσουν τη “οδό της μορφώσεως”. Ωστόσο, πολλοί από αυτούς σήμερα δεν εγκαταλείπουν την επιδίωξη της γνώσης και της εκπαίδευσης τους. Επιλέγουν να πάνε σε σχολεία δεύτερης ευκαιρίας, όπου η δυνατότητα για μια νέα αρχή για εκείνους και μια καλύτερη εκπαίδευση είναι πάντα παρούσα και εφικτή.

Δεν είναι άλλωστε σπάνιο το φαινόμενο να αντικρίζουμε στις ειδήσεις ανθρώπους μέσης και τρίτης ηλικίας να καταφέρνουν να ολοκληρώνουν τις σπουδές της πρωτοβάθμιας δευτεροβάθμιας ή και τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Η κυρία Μέλπη, όπως θέλει η ίδια να την αποκαλούν, δεν είναι ένα συνηθισμένο παράδειγμα, καθώς στα 82 της κατάφερε να τελειώσει επιτυχώς το λύκειο και τώρα είναι πιο διψασμένη από ποτέ να αποκτήσει όσες ειδικότητες μπορεί, στην πλούσια συλλογή της!

Αρχικά μας διηγήθηκε τα πρώτα της χρόνια: “Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη στην αρχή της δεκαετίας του 40′. Θυμάμαι χαρακτηριστικά τόσο τους βομβαρδισμούς των κατοχικών στρατευμάτων στην πόλη αλλά και έπειτα την αρχή του εμφυλίου πολέμου. Η επόμενη δυνατή μου εμπειρία ήταν όταν πρωτοπήγα στο δημοτικό σχολείο. Ήταν τα Εκπαιδευτήρια Θηλέων Αγλαΐας Σχινά και ήμουν μόλις επτά ετών. Ήταν ιδιωτικό σχολείο της περιοχής. Λίγα χρόνια μετά έκανα μεταγραφή στο 17ο Δημοτικό σχολείο. Η αγάπη μου για τα γράμματα ήταν μεγάλη και συνέχισα με ενθουσιασμό στο 2ο Γυμνάσιο Θηλέων. Ολοκλήρωσα μόλις 2 τάξεις του Γυμνασίου, διότι λόγω οικονομικών αναγκών βρέθηκα να εργάζομαι δίπλα στον πατέρα μου. Ο πατέρας μου έραβε ραπτικά ενδύματα, άρα καταπιάστηκα με την τέχνη της ραπτικής.

Η καθημερινότητα για εμένα άλλαξε το 1960 όταν ιδρύθηκαν στη Θεσσαλονίκη τμήματα του ΟΑΕΔ. Γράφτηκα στα βραδινά του τμήματα και αφού αποφοίτησα με άριστα, το 1964 με διόρισαν εκπαιδεύτρια κοπτικής και ραπτικής. Χάρηκα πάρα πολύ τότε με αυτό το γεγονός. Δυστυχώς, όμως το 1967, η ανάληψη της εξουσίας από το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, μου έφερε μια πολύ δυσάρεστη έκπληξη: με σταμάτησαν από τον ρόλο της εκπαιδεύτριας. Η αδικία αποκαταστάθηκε όταν έπεσε η χούντα από την ηγεσία της χώρας και δίδαξα για άλλα 4 χρόνια τη ραπτική τέχνη σε νεαρές κοπέλες. Ταυτόχρονα επιπλέον εισόδημα κρατούσα και από τη διδαχή ραπτικής σε ιδιωτική σχολή“.

Έπειτα η εξιστόρηση της ζωής της περιλάμβανε και αναφορά στα εντυπωσιακά επιτεύγματά της: “Παράλληλα η φωτιά μέσα μου για τη μόρφωση και τις λέξεις δεν έσβησε καθόλου. Έλαβα μέρος στην Ένωση Λογοτεχνών Βορείου Ελλάδος και βραβεύτηκα 4 φορές για τα ποιήματά μου! Μπορώ να σου αποκαλύψω πως έχω συλλογή από 1000 ποιήματα μάλιστα, που ξεκίνησα να τα γράφω από 12 ετών. Όμως αυτό δε σημαίνει πως άφησα πίσω τη βασική μου ενασχόληση. Ίσα-ίσα το βιοτεχνικό επιμελητήριο Θεσσαλονίκης με τίμησε με 5 μετάλλια για το έργο που παρήγαγα στον χώρο της ενδυμασίας. Όμως κάποια στιγμή όπως καταλαβαίνεις ήρθε ο κορεσμός από τη δουλειά, ενώ ταυτόχρονα είχα και την έγνοια στα τρια μου παιδιά. Όταν έφτασα αισίως τα 65 αποφάσισα να πάω στη συνταξιοδότηση“.

Στα μάτια όμως φαινόταν πως το σχολείο είχε μείνει το μεγάλο της απωθημένο: “Μου είχε μείνει το παράπονο όμως του σχολείου που δεν τελείωσα ποτέ ενώ ήξερα ότι μπορούσα πολύ εύκολα να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις του. Ώσπου το 2015 αποφάσισα να αναλάβω την κατάσταση στα δικά μου χέρια. Γράφτηκα στο Γυμνάσιο ΣΔΕ (Σχολείο Δεύτερης Ευκαιρίας) Πυλαίας. Ήταν το απωθημένο μου να γίνει αυτό το γεγονός. Ήμουν τόσο χαρούμενη που αποφοίτησα το σχολείο με βαθμό 19 και 8. Αρίστευσα! Η συνέχεια με βρίσκει στο Λύκειο Ευκλείδη. Κατάφερα να περάσω με επιτυχία να περάσω τις πρώτες δυο τάξεις του λυκείου αλλά μετά δυστυχώς μετά συνέπεσε το ξεκίνημα της πανδημίας. Αυτό οδήγησε να χάσουμε δυο σχολικά έτη, αλλά δεν το έβαλα κάτω ποτέ! Το καλοκαίρι που μας πέρασε αποφοίτησα τελικά με την ειδικότητα της φυσικοθεραπεύτριας.

Αλλά δε σταμάτησα ούτε εκεί. Τώρα ξαναβρίσκομαι στο ίδιο σχολείο για να μάθω μια νέα ειδικότητα στα 83 μου, την ακτινολογία. Πιστεύω πως φέτος θα έχω καταφέρει να πάρω και αυτήν την ειδικότητα. Αν ο Θεός με αξιώσει με υγεία, αν και η ίδια συντηρώ πολύ καλά τον εαυτό μου, θα συνεχίσω και για επόμενο πτυχίο και ειδίκευση. Σκέφτομαι ήδη τη φαρμακολογία μπορώ να σου πω. Δε θα σταματήσω μέχρι να φύγω από αυτόν τον κόσμο! Λατρεύω αυτό που κάνω τώρα“.

Ερωτώμενη για την αντίδραση των οικείων της συμπλήρωσε: “Η αντίδραση της οικογένειάς μου ήταν ποικιλόμορφη στα σχέδια μου για το σχολείο. Η κόρη μου θυμάμαι μου είπε χαρακτηριστικά, γιατί να μην κάτσω σπίτι από τη στιγμή που έχω τη σύνταξή μου και τελείωσα το βασικό σχολείο; Της εξήγησα όμως πόσο πολύ το ήθελα μέσα μου και τι στόχος ζωής ήταν για μένα και το κατάλαβε εν τέλη. Λίγες μέρες μετά το ανακοίνωσα στην εγγονή μου και χάρηκε πολύ. Μάλιστα μάζεψα όλες τις εγγονές σπίτι μου και το γιορτάσαμε δεόντως. Ήμουν συγκινημένη όταν άκουγα τα μπράβο γιαγιά! Όλη η οικογένεια μπορώ να πω πως είναι χαρούμενη και περήφανη για μένα“.

Ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχει και το συγχαρητήριο γράμμα του αδερφού μου για τα σχολικά μου επιτεύγματα. Με χαρακτήρισε παράδειγμα προς μίμηση!” και ξέσπασε σε δάκρυα συγκίνησης και χαράς η κυρία Μέλπη.

Ολοκληρώνοντας τη συζήτηση μας, δε δίστασε να μας αναφέρει και μερικά σχόλια για το σχολικό της περιβάλλον: “Στο σχολείο πηγαίνω κάθε μέρα στις 6 το απόγευμα με 10 το βράδυ. Είμαστε 22 άτομα στην αίθουσα. Είμαι με διαφορά η μεγαλύτερη στην τάξη. Παρόλα αυτά, τα παιδιά των νέων ηλικιών μου φέρονται εξαιρετικά. Με βοηθούν όταν δυσκολεύομαι σε κάτι που έχει σχέση με την τεχνολογία αλλά και γενικότερα οι τρόποι τους είναι εξαιρετικοί. Αντίθετα, οι μεσήλικες δεν είναι και τόσο φιλικοί όσο η νεολαία, ούτε ξεχειλίζει η προθυμία τους. Ειλικρινά τα νεαρά παιδιά είναι πολύ συμπαθητικά και αναγνωρίζουν τους κόπους μου, όπως και εγώ αναγνωρίζω τον δικό τους Γολγοθά”.

Αποδεικνύεται περίτρανα πως η ηλικία για έναν άνθρωπο δεν είναι παρά ένα απλό νούμερο. Η θέληση από την άλλη, είναι το παν για να πετύχει κάποιος τους στόχους τους οποίους έχει θέσει και θέλει να φέρει εις πέρας.