Η Νεάπολη μέσα από τα μάτια μου

Καλοκαίρι. Αύγουστος. Συνήθως ο κόσμος -αν δεν έχει δουλειά- δεν παίρνει απόφαση να βγει έξω από το σπίτι του. Είναι λογικό πως η δροσιά κάτω από το κλιματιστικό δύσκολα εγκαταλείπετε αυτή την περίοδο του χρόνου, που όλα καίνε από τη ζέστη έξω στους δρόμους. 

Παρ’ όλα αυτά αποφάσισα να βγω για μία σύντομη βόλτα στη γειτονική Νεάπολη. Διανύω όλη την Αγνώστου Στρατιώτη μέχρι που φτάνω στην Παναγή Τσαλδάρη. Για μένα εκείνο είναι το σημείο που ξεκινάει η Νεάπολη. Μπορεί να είναι δυσδιάκριτα τα όρια των περιοχών, όμως για μένα εκείνη η σύντομη στροφή που βγάζει στην άλλη οδό είναι το σήμα κατατεθέν. 

Για πρώτη φορά παρατηρώ τα σπίτια ψηλά. Άλλες νέες πολυκατοικίες και ανακαινισμένα σπίτια και άλλες παλιές οικοδομές που μόνο που τις κοιτάς σε μεταφέρουν σε μία άλλη εποχή – λες και ο χρόνος δεν πέρασε ποτέ από εκεί. 

Κοιτάω δεξιά και αριστερά και χαζεύω τα κλειστά μαγαζιά. Η αλήθεια είναι πως είδα αρκετά. Μάλλον χρόνια θα είναι κλειστά σκέφτηκα μιας και φαίνονται να είναι εκτός λειτουργίας εδώ και χρόνια. Τα «ενοικιάζεται» στις πόρτες των εισόδων είναι σκονισμένα και με το ζόρι μπορείς να δεις τα στοιχεία πάνω στο χαρτί. Θυμάμαι λίγα μαγαζιά ως τι λειτουργούσαν αλλά όσο να πεις σε πιάνει η καρδιά σου όταν βλέπεις το ένα μετά το άλλο κατάστημα με λουκέτο. 

Συνεχίζω και φτάνω έξω από την εκκλησία του Αγίου Γεωργίου. Ένας Ιερός Ναός βυζαντινού ρυθμού στον τύπο του σταυροειδούς μετά τρούλου. Το 1978 αγιογραφήθηκε, ενώ μία δεκαετία αργότερα επεκτάθηκε ο νάρθηκας και επενδύθηκε εξωτερικά. Σημαντική παρέμβαση στην αρχιτεκτονική του κτηρίου σημειώθηκε το 1993, καθώς αυτό βελτιώθηκε αισθητικά με τη δημιουργία περιδρόμων και περιστυλίων. Το 1974 είναι μια σημαντική χρονιά καθώς ο Ιερός Ναός, με την ενθρόνιση του πρώτου Μητροπολίτου Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως Διονυσίου, ανυψώνεται και ονομάζεται πλέον Μητροπολιτικός.

Κοιτάω δεξιά και βλέπω μικρά στενάκια που όλα καταλήγουν στη Λαγκαδά. Πλέον γεμάτα αμάξια. Όμως ξέρω ότι παλαιότερα δεν ήταν έτσι. Κάποτε στους δρόμους αυτούς έπαιζαν παιδιά και αντί για μηχανές αυτοκινήτων άκουγες γέλια, φωνές και κλάματα από παιδιά. Στενά με ιστορίες χρόνων που όσοι μένουν στην περιοχή δεν πρόκειται να ξεχάσουν ποτέ. 

Στρίβω στην Λεωφόρο Ανδρέα Παπανδρέου και δεν βλέπω πολύ κόσμο. Ίσως να οφείλεται η εποχή, ίσως και η ζέστη. Άλλωστε όπως είπαμε την καλύτερη δουλειά την κάνουν εκείν@ που μένουν κάτω από το κλιματιστικό. Μόνο κάτι λίγοι πίνουν καφέ μέσα στα κλιματιζόμενα cafe-bar και άλλοι ακόμα λιγότεροι γυρνούν από το σούπερ μάρκετ αφού έκαναν τα τελευταία ψώνια τους ή γυρνάνε από τις δουλειές τους περιμένοντας υπομονετικά το λεωφορείο. 

Με κόπο ανεβαίνω την ανηφόρα και φτάνω στο Ρολόι της Νεάπολης. Το απόλυτο σήμα κατατεθέν της. Για του κατοίκους της περιοχής, η σίγουρη απάντηση στο ερώτημα που θα βρεθούμε είναι «Στο Ρολόι». Η πλατεία Ειρήνης ή Ρολόι όπως είναι ευρέως γνωστή είναι ένα από τα πιο γνωστά σημεία συνάντησης. Στη συμβολή των οδών Βενιζέλου και Ανδρέα Παπανδρέου μικροί και μεγάλοι κάνουν την βόλτα τους ή συζητάνε στα παγκάκια μπροστά στο σιντριβάνι. Τέτοια μέρα και ώρα είναι ελάχιστοι αλλά υπάρχουν. Στο μυαλό μου μένει ένα μικρό παιδάκι που προσπαθεί να πιάσει με το χέρι του το νερό από το σιντριβάνι. 

Κοιτάω δεξιά, κοιτάζω αριστερά και τελικά αποφασίζω να ανέβω την τεράστια ανηφόρα που βγάζει στο γήπεδο Στρεμπενιώτη έτσι ώστε να γυρίσω σπίτι μου καθώς η ζέστη είναι απάλευτη και ακόμα δεν έχει φτάσει για τα καλά το μεσημέρι – επομένως προλαβαίνω να γυρίσω στην απόλυτη απόλαυση του κλιματιστικού μου. Μία άλλη μέρα ίσως να μπορέσω να ανέβω όλη την Λεωφόρο Ανδρέα Παπανδρέου.