Η πλατεία ήταν γεμάτη…

Είχα καιρό να πάω σε διαδήλωση. Ο λόγος που σήμερα αποφάσισα να θυσιάσω το χαλαρό καφέ του Σαββάτου δεν είναι τα μεταλλεία Χρυσού, αυτά καθ’ αυτά. Την υπόθεση την έχω ακούσει από όλες τις μεριές. Την άκουσα από το Χρήστο Πάχτα, πρωτεργάτη της ιστορίας, πριν ενάμιση χρόνο, ένα βράδυ στη Χαλκιδική, σε ένα τραπέζι με κρασιά και χαλαρή ατμόσφαιρα. Δεν κατάφερε να με πείσει, παρά το ότι προσπάθησε πολύ, δεν με έπεισε για τη χασούρα του τόπου και τα περιβαλλοντικά. Κυρίως γιατί υποστήριζε ότι δεν υπάρχει καμία χασούρα.

Άκουσα πολλούς κατοίκους, έχω συγγενείς εκεί και φίλους να μου λένε τα επιχειρήματα τους για το εναντίον και για το υπέρ. Πολλές φορές συγκρούστηκα μαζί τους, έχουν τεράστια ευθύνη και οι ίδιοι για την υποβάθμιση της Χαλκιδικής, φυσικά και με εξόργισε η επίθεση και ο εμπρησμός στα μεταλλεία πριν ένα μήνα.

Με ενδιαφέρει πολύ το μέλλον των επενδύσεων στη χώρα, δεν έχουμε και άλλη λύση. Κρατούσα γενικά ίσες αποστάσεις και εξέταζα τα υπέρ και τα κατά, αλλά τις τελευταίες μέρες η ιστορία με εξοργίζει.

Η καταστολή που μοιάζει πια επικίνδυνη, ο τρόπος που η εταιρία κλείνει στόματα των ΜΜΕ μπουκώνοντας τα με διαφήμιση, ο τρόπος που χαρίστηκε σε έναν επενδυτή η επένδυση και ένα ολόκληρο δάσος κοψοχρονιά και χωρίς οφέλη για το Ελληνικό Δημόσιο, η αναλγησία της Πολιτείας με κάνουν έξαλλο.

Σήμερα πήγα στο Συλλαλητήριο για πολλούς λόγους. Γιατί μου μοιάζει ότι επιστρέφουμε στην προ επταετίας ρευστότητα και επιβολή, γιατί νιώθω ότι υποτιμούν κάθε μέρα και περισσότερο τη νοημοσύνη μου, πολιτικοί που δεν έχουν πάρει πρέφα τι γίνεται τρία χρόνια τώρα, με αποδείξεις, από το Σχέδιο Αθηνά και την προχειρότητα του μέχρι τα Αρχαία του μετρό και τον τρόπο που υποκύπτουν σε πανίσχυρους επιχειρηματίες, παρότι βοούν τα ξένα Media για τα συμφέροντα που λυμαίνονται τον τόπο και από τους διορισμούς ανίκανων πρόσωπων σε απογευματινές ζώνες, ακόμα και σήμερα με ειδικές συμβάσεις των τρεισήμισι χιλιάδων ευρώ την ώρα που τα καλύτερα μυαλά αποδημούν, μέχρι την ασφαλίτικη, παλαιού τύπου, εισβολή σε ζωές ανθρώπων και την ανοχή στην άνοδο του φασισμού.

Και ήταν όμορφα σήμερα στην Τσιμισκή. Ήταν 15 χιλιάδες άνθρωποι (σύμφωνα με το AP) που με αφορμή τα μεταλλεία και το περιβάλλον που θα πεθάνει στη Χαλκιδική,  που είναι το δεύτερο σπίτι αυτής της πόλης, περπατήσαμε παρέα, δεκαπεντάχρονα παιδιά και παππούδες και νιώσαμε έστω για λίγο ότι δεν θα μας πιάσουν στον ύπνο.

Ξέρω πως κόσμος πολύς ταλαιπωρήθηκε σήμερα γιατί πήρε το αυτοκίνητο του να κατέβει στο κέντρο, πως τα μαγαζιά για δυο ώρες νέκρωσαν, οι επισκέπτες της Έκθεσης δυσκολεύτηκαν να φτάσουν εκεί, η πόλη αναστατώθηκε. Όμως ο λόγος ήταν πολύ πιο βαθύς και από τα ίδια τα μεταλλεία και το περιβάλλον. Ο λόγος είναι η αφύπνιση και το ξόρκισμα του φόβου, που σε κάνει δέσμιο όσων συμβαίνουν για σένα χωρίς εσένα.

Και είναι ένας ακόμα λόγος που πήγα στη διαδήλωση και τον κράτησα για το τέλος. Ο πιο συναισθηματικός. Χτες βράδυ ψάχνοντας τραγούδια για το ραδιόφωνο έπεσα πάνω σε ένα παλιό του Σαββόπουλου, που πάντα ανατρίχιαζα όταν το άκουγα και κάτι με έπιασε…