Το πρώτο καφωδείο ήταν στην Ξηροκρήνη του ΄80

Ίσως ήταν ο πρώτος χώρος στη Θεσσαλονίκη που χρησιμοποίησε τον αυτοπροσδιορισμό «Καφωδείο». Ήταν αρχές δεκαετίας του ’80, είχα την τύχη να παίξω τρεις φορές (1984) με τον Σταύρο τον Ευαγγελίδη με κιθάρες στο χώρο αυτό.

Ένας ορθογώνιος χώρος, ψηλός με καθόλου διακόσμηση, γύρω γύρω τζαμαρία και κουρτίνες. Τραπέζια πολλά σαν οικογενειακή ταβέρνα κι όμως… Όταν λίγο αργότερα (1985) παίζαμε με τον Δημήτρη Εικοσιδυό με κιθάρα ο καθένας και φυσαρμόνικα ο Εικοσιδυός, τραγουδούσαμε στον «στεγνό» αυτό χώρο το τραγούδι «Αυτές οι ξένες αγκαλιές ήτανε κάποτε φωλιές» και οι περισσότεροι θαμώνες δάκρυζαν ή έκλαιγαν!!! Κάτι που φόρτιζε ανάλογα και μας αλλά και τον χώρο.

Να σημειώσω ότι εκεί στις αρχές του 1980 η μουσική υποδεχόταν το Ρεμπέτικο των Ξαρχάκου- Γκάτσου, την άνθιση των κομπανιών (Αθηναϊκή, Οπισθοδρομική κλπ) που όλοι προσπαθούσαμε να αναπαράξουμε, αλλά γεννιόντουσαν και τα τραγούδια ενός περίεργου, το Τρελλή κι αδέσποτη, το Μπαγλαμαδάκι, Πότε βούδας πότε Κούδας, που ο κόσμος λαχταρούσε να τα ακούσει, να τα τραγουδήσει και να τα χορέψει. Όσοι μουσικοί πέρασαν από το Ποντίκι ήταν ταπεινοί λαμπαδηδρόμοι της ελληνικής μουσικής στους θεατές σε ένα χώρο μουσικής λύτρωσης πια. Έτσι το Ποντίκι από την περιρρέουσα μουσική ατμόσφαιρα, απέκτησε μιαν αίγλη και μια ατμόσφαιρα, μοναδικά.

Το Ποντίκι βρισκόταν στην «εξωτερική περιφερειακή» των Αμπελοκήπων, στην Αγίων Πάντων και ενώ ανήκε στην Ξηροκρήνη, η καθολική παρουσία Αμπελοκηπιωτών το «ενέταξε» συναισθηματικά στους Αμπελόκηπους, στην Επτάλοφο. Είχε γίνει τόσο γνωστό, που κόσμος ερχόταν από όλη τη Θεσσαλονίκη για να «κοινωνήσει» από τη μουσική του. Ο πολιτιστικός σύλλογος ΛΑ.ΜΟ.Σ.Α (Λαϊκη Μορφωτική Στέγη Αμπελοκήπων). με τα μουσικά του σχήματα στήριζε συχνά τη μουσική σκηνή, ενώ ο τραγουδιστής και ψάλτης Μπάμπης Αθανασιάδης τραγουδούσε Σάββατο και ξημερώματα πήγαινε στην εκκλησία να αποδώσει ψαλμούς με το λυγμό του Καζαντζίδη. Πέρασαν κι ο Μητρέντζης με την άγνωστη τότε Τσαλιγοπούλου που την παρακαλούσαμε κάθε φορά να τραγουδήσει το «θα σπάσω κούπες» και μας έλιωνε, μας βούρκωνε. Ο Γιώργος ο Χατζηαντωνίου (πρώτη ερμηνεία «Σαν τον Μίκη, σαν τον Σαρλώ») τραγούδαγε αυθόρμητα αν βρισκόταν κάποια κιθάρα και κάποιος να τον συνοδέψει. Ο Μιχάλης (το αφεντικό) άφηνε τα κλειδιά το βράδυ σε μια παρέα 15-20 ατόμων να δούμε ταινίες από βίντεο κλαμπ, αλλά πρώτα πηγαίναμε σε ένα στενό της Ξηροκρήνης που είχε κουλουρτζήδικο, να πάρουμε κουλούρια. Περασμένα σε σπάγκο, όχι σε σακούλα να μην ιδρώνουν.

Μουσικοί περνούσαν συνέχεια, δεν ήξερα τα ονόματά τους, όμως απολάμβανα τις μουσικές τους.

Το Ποντίκι ήταν πρώτα εντευκτήριο του ΠΟΞ, ποδοσφαιρικού ομίλου Ξηροκρήνης, και κάποιοι παππούδες υποχρέωσαν τον Μιχάλη (αφεντικό) να το σταματήσει και να το ξανακάνει καφενείο, αλλιώς θα του ‘κάναν έξωση. Ο Μιχάλης δεν μπορούσε παρά να υποχωρήσει και σήμερα το άλλοτε κραταιό Ποντίκι είναι ο Πολίτικος Καφενές.