Καθημερινότητα στη Θεσσαλονίκη. Να γελάς και να κλαις…

Τόπος: Είσοδος πολυκατοικίας στην περιοχή Ροτόντα

Πραγματικά αναρωτιέμαι, για το αν πρέπει να γελάμε ή κλαίμε με την κατάντια αυτής της πόλης πλέον…

Μια πόλη ή ένας τόπος, δεν είναι ούτε τα μνημεία, ούτε τα κλασάτα μπαράκια και εστιατόρια. ούτε η θάλασσα και τα ωραία ηλιοβασιλέματα.

Ένας τόπος είναι κυρίως οι άνθρωποί του. Αυτοί καθορίζουν την τύχη του, αυτοί βγάζουν την αύρα, την αισθητική, την ατμόσφαιρά της… Με τις πράξεις τους…

Και οι άνθρωποι της πόλης μας (απλοί κάτοικοι ή εξουσία, ο καθένας με τις δικές του ευθύνες) δείχνουν έμπρακτα, κάθε ημέρα, κάθε στιγμή, πως η Θεσσαλονίκης οδηγείται

στο μέλλον με “αυτόματο πιλότο”.

Είναι πικρό, είναι άδικο, αλλά δυστυχώς αλήθεια. Η Θεσσαλονίκη αφήνεται όλο και περισσότερο στην τύχη της.

Λέξεις όπως σεβασμός, αλληλεγγύη, κατανόηση, χάνουν όλο και πιο συχνά το νόημά τους.

Όσο και να γκρινιάζουμε μεταξύ μας πως η κατάσταση γίνεται ανυπόφορη, θεωρώ πως λίγα πράγματα θα αλλάξουν στο μέλλον…

*Οι φωτογραφίες είναι του Πάνου Γεωργιάδη