Κάτι όμορφο και ελπιδοφόρο συνέβη στη Θεσσαλονίκη
Σε δύο σχολεία της πόλης «Δεν περισσεύει κανείς».
Η 3η του Δεκέμβρη έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια ημέρα αναπηρίας και τι πιο όμορφο και ελπιδοφόρο από την συνεργασία μαθητών και καθηγητών για να περάσουν ένα ηχηρό μήνυμα σε εμένα, εσένα και όλη την τοπική κοινωνία.
Έτσι λοιπόν μια πρωτότυπη δράση διοργανώθηκε την Παρασκευή από 350 μαθητές του 28ου και 30ου ΓΕΛ Θεσσαλονίκης γιατί «στον κόσμο που ζούμε δεν περισσεύει κανείς».
Η πορεία ξεκίνησε ταυτόχρονα και από τα δύο σχολεία, ενώ τα πανό και τα πλακάτ δεν έλειπαν, υπενθυμίζοντας σε όσους συναντούσαν στις προσχεδιασμένες διαδρομές για ποιο λόγο ήταν έξω και θέλοντας να μας περάσουν το μήνυμα πως η αναπηρία δεν διαχωρίζει , δεν απομονώνει, δεν πρέπει να κρύβεται.
Προορισμός ήταν το Σώμα φίλων ΑΜΕΑ «Δράση για το κάτι άλλο», ένας χώρος για την αναπηρία που έχει κρατήσει τις πόρτες του ανοιχτές εδώ και έντεκα χρόνια για την τοπική κοινωνία και για τα σχολεία, όπως το 28ο και το 30ο.
«Το Σωματείο μας έδινε εδώ και χρόνια την ευκαιρία να εκπαιδεύσουμε τους μαθητές μας στην αντίληψη της αναπηρίας και το τι σημαίνει αυτό για όλους μας. Οι μαθητές μας μέσα από διάφορες δράσεις έρχονταν σε επαφή με την αναπηρία, όχι σαν θέμα έκθεσης, αλλά στην πράξη», αναφέρει ο κύριος Σπανός Ζαχαρίας, εκπαιδευτικός του 28ου ΓΕΛ.
Τα γύρω στενά ξεχείλισαν από νέους ανθρώπους που μαζεύτηκαν έξω από την πόρτα του Σωματείου με έναν τρόπο κινηματογραφικό σαν μήνυμα ότι την παγκόσμια ημέρα αναπηρίας όλη η κοινωνία συναντιέται εκεί, υπενθυμίζοντας πως η αναπηρία δεν μας χωρίζει αλλά μας ενώνει.
«Η πόρτα του Σωματείου, που για εμάς ήταν ανοιχτή 9 χρόνια, μας έδειξε ότι η αναπηρία είναι θέμα αντίληψης και ότι δυνητικά ανάπηροι είμαστε όλοι. Και οι ψυχικές ανάγκες του ανθρώπου είναι το ίδιο επίμονες και απαιτητικές, όπως και οι σωματικές. Και εμείς έχουμε ανάγκη από αγάπη, στοργή, αποδοχή. Τα έχουμε ή μας λείπουν; Νομίζω πως όλοι έχουμε κομμάτια που μας λείπουν. Υπάρχει και αόρατη αναπηρία, που είμαστε συνδεδεμένοι με αυτή».
Στην συνέχεια οι μαθητές ένωσαν τις φωνές τους και τραγούδησαν ένα τραγούδι με τίτλο «Δεν περισσεύει κανείς», που είναι και το σύνθημα του Σωματείου.
«Το πολύ συγκινητικό για εμένα ήταν ότι έπρεπε να τραγουδήσουμε ένα τραγούδι 350 άτομα. Όλο αυτό έχει μια δυσκολία, δεν μπορείς να διαχειριστείς παιδιά Λυκείου σαν παιδιά δημοτικού. Έπρεπε να σπάσουν την ντροπή τους, να νιώσουν ότι δεν χάνονται στο σύνολο». Το τραγούδι, όπως ανέφερε ο κύριος Σπανός, είχε γραφτεί με την εθελοντική ομάδα του 2014. Αξίζει να σημειωθεί και η ιδιαιτερότητα που είχε το 30ο Λύκειο, στο οποίο υπάρχει τμήμα ένταξης 20 παιδιών μεταναστών από διάφορες χώρες. Έτσι, το σύνθημα απέκτησε ακόμη μεγαλύτερη δυναμική.
Η ιδέα της συγκεκριμένης δράσης ήταν δική του και της συναδέλφου του Γιώτα Κωνσταντινίδου, με την οποία είχαν εθελοντικές ομάδες όλα αυτά τα χρόνια. «Θέλαμε να κάνουμε κάτι για την παγκόσμια ημέρα αναπηρίας, μια δράση έξω από τα πλαίσια του σχολείου, μιας και είχαμε χρόνια».
Σε όλη αυτή την δράση η συμμετοχή των μαθητών ήταν αξιοσημείωτη, καθώς άρχιζαν να βάζουν και αυτοί τις δικές τους πινελιές και να δίνουν σάρκα και οστά στην κεντρική ιδέα.
Τα παιδιά ήταν πολύ δεκτικά, παρόλο που δεν είχαν εμπειρίες από το Σωματείο, λόγω του κοβιντ, σε αντίθεση με τους προπέρσινους. Τα παιδιά τότε είχαν έρθει σε επαφή με όλο αυτό και μάλιστα αυτή την στιγμή κάποιοι είναι ακόμη εθελοντές. Οι θετικές εμπειρίες διατηρούν τον αντίκτυπο τους και αυτό είναι πολύ θετικό για την εκπαίδευση».
Η συγκεκριμένη δράση είναι σίγουρα μια πολύ όμορφη κίνηση και μια πολύ καλή αρχή για να «σπάμε» σιγά σιγά τα ταμπού γύρω από το θέμα της αναπηρίας, αλλά χρειαζόμαστε ακόμα πολύ δρόμο. «Τα σημερινά παιδιά δεν έχουν δυστυχώς περισσότερες γνώσεις από προηγούμενες ‘φουρνιές’ παιδιών. Έχουν συναισθηματισμό πάνω στην εικόνα, θα νιώσουν κάτι αλλά οτιδήποτε πέρα από αυτό θέλει εκπαίδευση. Ακόμα στην Ελλάδα η έννοια του ταμπού της αναπηρίας σημαίνει ότι μιλάμε γι’ αυτό, δηλώνουμε ότι το αποδεχόμαστε αλλά δεν αποφασίζουμε την εν κοινή εμπειρία, που αυτό σημαίνει αποδοχή.
Οπότε συζητάμε θέματα εκπαίδευσης το πιο σημαντικό είναι να θυμόμαστε την διαδικασία, όχι το αποτέλεσμα και ο ρόλος των τοπικών μέσων είναι καθοριστικός για την εκπαίδευση. Όταν οι μαθητές αποφασίζουν να κάνουν κάτι που αγγίζει την τοπική κοινότητα, είναι σημαντικό να νιώθουν κοινωνικά ορατοί. Ενθαρρύνεται η ιδέα ότι στα πλαίσια της τοπικής αυτοδιοίκησης κάνουμε πράγματα που αγγίζουν τον άνθρωπο».
