“Λαμπερά Αστέρια” Ενός Γκέτο

Η Ε. είναι ένα όμορφο 13χρονο κορίτσι και αυτό ίσως αυθαίρετα θα αρκούσε για να βγάλεις τα πρώτα συμπεράσματα για την ζωή της. Υποθέτεις ότι πηγαίνει στο σχολείο, ότι η μέρα της είναι σχεδόν γεμάτη από υποχρεώσεις και ότι στον ελεύθερό της χρόνο μιλάει με τις φίλες της για μαθητικούς έρωτες και ονειρεύεται ένα μέλλον εκνευριστικά ορθάνοιχτο μπροστά της. Αν αναφερόταν εξαρχής η λεπτομέρεια για την καταγωγή της Ε. τότε δυστυχώς αυτόματα σχεδόν τίποτα από τα παραπάνω δεν θα θεωρούνταν δεδομένο.

Η Ε. είναι ένα όμορφο 13χρονο κορίτσι Ρομά, μένει στον οικισμό Αγ.Σοφίας λίγο πιο έξω από τα Διαβατά, έχει βλέμμα σπινθηροβόλο αγαπάει την ηρεμία που της δίνει η μουσική, δεν πηγαίνει στο σχολείο, θα ήθελε όταν μεγαλώσει να μπορούσε να δημιουργήσει μία ομάδα σαν και αυτήν που συμμετέχει αλλά δεν θα σου επιτρέψει περιθώριο αντίδρασης όταν σου δηλώνει με ύφος de facto ότι τα 13 είναι ηλικία γάμου και μαζί με ακόμα δέκα περίπου συνομήλικές της απαρτίζουν την ομάδα εφήβων «Λαμπερά Αστέρια».

Τα «Λαμπερά Αστέρια», μία ομάδα εθελοντικής βάσης με εμψυχωτές την Helen και την Ruth οι οποίες εξηγούν πως αντίστοιχες ομάδες εφήβων υπάρχουν πολλές σε παγκόσμιο επίπεδο οι οποίες απευθύνονται σε νέους από 12 έως 15 ετών, απαρτίζοντας ουσιαστικά μία «ομάδα φίλων» με έναν μεγαλύτερο ηλικιακά «εμψυχωτή» βοηθώντας τους εφήβους να εστιάσουν στην «υπηρεσία της ανθρωπότητας», μαθαίνοντάς τους να παρατηρούν το περιβάλλον γύρω τους και να βρίσκουν τρόπους λύσεων ως προς τα προβλήματά του, δουλεύοντας πάντα “πάνω σε ένα βαθύτερο πνευματικό επίπεδο ανθρωπιστικών εννοιών”.

Η ομάδα δραστηριοποιείται στον οικισμό περίπου 6 χρόνια με τις διεκπεραιωτικές δυσκολίες να είναι αρκετές αν κρίνεις ακόμα και από το γεγονός του απαγορευτικού που έδωσαν οι οικογένειες των κοριτσιών ως προς την συμμετοχή αγοριών στην ομάδα.

Η μελέτη υλικού σύμφωνα με τους συμμετέχοντες “εμβαθύνει σε έννοιες όπως η υπηρεσία και η προσφορά προς την κοινωνία, την ανεξάρτητη εξερεύνηση της αλήθειας, την υπέρβαση προκαταλήψεων αλλά και την αναγνώριση αρετών όπως η υπομονή και η καλοσύνη και αυτά αποτελούν το βασικό περιεχόμενο των συναντήσεων της ομάδας”. Τραγούδια γαλήνης, μικρά θεατρικά, χορός, παιχνίδι, καλλιτεχνικά και διάφορα μικρά «πρότζεκτ υπηρεσίας» που σχεδιάζονται και εκτελούνται από την ομάδα ενισχύουν το «εκπαιδευτικό» πρόγραμμά της, λειτουργώντας ως τρόπος εκμάθησης των βασικών κανόνων συμβίωσης, εύρεσης λύσεων για τις παθογένειες του φυσικού περιβάλλοντός τους και στην προκειμένη περίπτωση σχεδόν μοναδική διέξοδο των κοριτσιών αυτών στο ελάχιστο δικαίωμά τους να γνωρίζουν τι πραγματικά υπάρχει έξω από τα στερεοτυπικά δεδομένα της κοινότητάς τους.

Η Ruth, Αγγλίδα με σπουδές στον τομέα “education for social change”, πολυδραστήρια σε ότι αφορά τον εθελοντισμό και διδάκτωρ στο Civil Society στο ACT, όπως και η Helen, ψυχή της ομάδας, Ολλανδή  με σπουδές πάνω στον τομέα της “δημιουργικής και εκπαιδευτικής δουλειάς” ξεκίνησε την ομάδα μαζί με άλλους το 2009 και μιλάει για την προσπάθειά τους να ανακαλύψουν τις δυνατότητες και τα κρυφά ταλέντα του κάθε κοριτσιού ξεχωριστά, ώστε να έχουν την δυνατότητα όλες τους να προσφέρουν στην κοινωνία και την δική τους δύναμη συμμετέχοντας με τους ίδιους όρους.

Αυτός ήταν και ένας από τους στόχους στην μικρή γιορτή φιλίας που διοργανώθηκε στο κέντρο παραστατικών τεχνών A4M στην Ολ.Διαμαντή την περασμένη Κυριακή . Να δημιουργηθούν επαφές ανάμεσα στα κορίτσια της ομάδας με πρόσωπα εκτός του γκέτο του οικισμού, να κάνουν πράξη τους κανόνες υποδοχής φιλοξενίας και συμπεριφοράς που μαθαίνουν αλλά και να παρουσιάσουν οι ίδιες τους ένα μικρό δείγμα από το έργο τους, ανοίγοντας ταυτόχρονα μία διαδραστική συζήτηση με τους παρευρισκομένους.

Με την μουσική συμβολή του Κώστα, του Κρίτωνα αλλά και των Νamaste, ανάμεσα στα λαμπερά πρόσωπα των κοριτσιών και την άνεση ενός ταμπεραμέντου αντιφατικής ελευθερίας που τους χαρίζει η κουλτούρα τους, από το What a wonderful world του Armstrong στα ουγγρικά τσιγγάνικα νανουρίσματα, στην γιορτή επικοινωνήθηκε κάτι δυνατό αμφίδρομα.

Τα κορίτσια από τη μία έδειξαν με τον τρόπο τους την προσπάθειά τους να συμπεριληφθούν σε έναν κόσμο με κανόνες διαφορετικούς από εκείνους που γνώρισαν για πραγματικότητα και οι παρευρισκόμενοι από την άλλη να ξαναθυμηθούν τον ουσιαστικό ορισμό του κόσμου που έχει ξεθωριάσει.

Αν κάτι πρέπει να κρατήσεις από το «ένα ακόμα event στην ατζέντα μου» είναι η ωραία αίσθηση που έχει η θύμηση της συνύπαρξης και του ανθρωπισμού, της ομορφιάς μέσα στην ανομοιομορφία, της διαφορετικότητας των πολιτισμών και της αναγκαιότητας των μοναδικών κουλτούρων τόσο, όσο και την ενστικτώδη ανάγκη σου για την επόμενη φορά που δεν θα χρειαστεί για καμία «Ε» να προσδιορίσεις τίποτα παραπάνω από το ότι είναι απλά ένα κορίτσι 13 χρόνων.