O Λαμπράκης ζει

Λέξεις: Ρία Καλφακάκου

Η άνανδρη δολοφονία του από το σκοτεινό παρακράτος που κυριαρχούσε στην Ουρανούπολη, άλλαξε τη νεότερη ιστορία. Η μετεμφυλιακή δεξιά και το παλάτι, διατηρούσαν υπόγειους διαύλους με τους δοσίλογους και λούμπεν στοιχεία κακοποιών, ένα σύμφυρμα κλεφτών και βιαστών όπως είχε πει στην ιστορική αγόρευσή του ο εισαγγελέας Δελαπόρτας. Έκλειναν τα μάτια στην τρομοκρατία και τη βία, στην προσπάθεια χειραγώγησης ενός πληγωμένου λαού. 

Η δολοφονία ενός βουλευτή της αριστεράς, γιατρού και αγωνιστή της ειρήνης, τους ξεπερνούσε και οδήγησε στην ντροπιαστική παραίτηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή και τη φυγή του στο Παρίσι. Από όπου ξαναγύρισε ως σωτήρας μετά τη κατάρρευση της δικτατορίας.

Η θριαμβευτική επικράτηση της Ένωσης Κέντρου, έκφρασε την ελπίδα και την ανακούφιση της μεγάλης δημοκρατικής πλειοψηφίας, αλλά δυστυχώς δεν κατάφερε να αλλάξει την κατάσταση. Αρνούμενος τη συνεργασία και τη στήριξη από την αριστερά, ο Γεώργιος Παπανδρέου, είχε μαζέψει στην παράταξη του,  κάθε καρυδιάς καρύδι, και γρήγορα προδόθηκε από τους ίδιους τους υπουργούς  του. Η αποστασία και το λαϊκό ξέσπασμα αγανάκτησης, έδωσαν την ευκαιρία για τα έτοιμα από καιρό, σχέδια για επιβολή δικτατορίας.  

Ένας άγνωστος συνταγματάρχης, μετά την επιτυχημένη προβοκάτσια, με τη ζάχαρη στα τανκς, στον Έβρο, ηγήθηκε της χούντας των συνταγματαρχών, και πρόλαβε το πραξικόπημα των στρατηγών, εκλεκτών των Γλύξμπουργκ.

Το παρακράτος έγινε επίσημο κράτος, και οι συνεργάτες των γερμανών κατακτητών, έγιναν πρόθυμα τσιράκια της νέας υπερδύναμης της Αμερικής. Οι φυλακές και οι εξορίες ξανάνοιξαν. Ένας  συνδυασμός απροκάλυπτης βίας, οικονομικών παροχών, και κούρασης και απελπισίας, κρατούσαν καθυποταγμένο έναν ολόκληρο λαό τα πρώτα χρόνια της χούντας.  Ήρθε μια νέα γενιά απαλλαγμένη από μνήμες και διαψεύσεις του παρελθόντος, να καταγγείλει τη βάναυσο βιασμό της δημοκρατίας , να αφυπνίσει συνειδήσεις, και να σπάσει το φόβο. Το Πολυτεχνείο έφερε ξανά την ελπίδα και την πίστη της ήττας της πανίσχυρης χούντας.

Η εθνική προδοσία της Κύπρου, αποκάλυψε ολοκληρωτικά το δουλικό προφίλ των εθνοσωτήρων, και με όλες της προσπάθειες για μια χειραγωγούμενη μισοδημοκρατία, το λαϊκό κύμα σάρωσε προκαταλήψεις, και έφερε μιαν ανάσα ελευθερίας.

Χρειάστηκαν 50 χρόνια, μια παγκόσμια οικονομική κρίση και μια θανατηφόρα επιδημία, για μπει πάλι χαλινάρι στους “λαϊκιστές “της δημοκρατίας, και να μπουν οι φτωχοί στη θέση τους, υπηρετώντας αγόγγυστα τους επενδυτές, τους κατόχους  του πλούτου και της γνώσης, τους αρίστους του Columbia.

Κι εμείς, αμετανόητα ρομαντικοί, ζητώντας το ρεαλισμό της ουτοπίας, είμαστε πάλι εδώ, να κρατάμε αναμμένο το κεράκι της κοινωνικής δικαιοσύνης, της ελευθερίας, της ισότητας και της αδελφοσύνης. Πείθοντας και πειθόμενοι από το δίκιο των πολλών. Όρθιοι και μόνοι μες στη φοβερή ερημία του πλήθους.