Αντίο Λούκυ Λουκ

Στη Θεσσαλονίκη η έννοια κλασικό δυστυχώς τείνει να διαγραφεί από το λεξικό της πόλης. Είναι γνωστό πως τα μαγαζιά της δεν τιμώνται στο πέρασμα του χρόνου και κάποια στιγμή οδηγούνται στο λουκέτο. Δεν υπάρχουν δηλαδή στέκια που η ιστορία τους να διαρκεί πενήντα χρόνια, όπως συμβαίνει σε πολλές πόλεις του κόσμου. Σήμερα κλασικά στέκια θεωρούνται το Berlin, το Flou, ο Θερμαϊκός, το De facto, το Ντορέ που κατάφεραν να ξεπεράσουν το φράγμα της φθοράς και αντέχουν ακόμα. Στη λίστα αυτή άνηκε μέχρι την 25^η Μαρτίου 2017 και το Λούκυ Λουκ. Ώσπου μια ανακοίνωση στο fb ήρθε να επιβεβαιώσει το μύθο. Το τελευταίο πάρτι και μετά οι τίτλοι τέλους.

Λίγο πριν συμπληρώσει τα 40 χρόνια ζωής. Το Λούκυ Λουκ άνοιξε το 1978, όπως άλλωστε το μαρτυρά η ταμπέλα στην είσοδο του, από τον Δημήτρη Στεφανίδη, εξάδερφο του Νίκου Στεφανίδη, δημιουργού του Μύλου. Ένα μοναχικό καουμπόι της εποχής εκείνης που η πόλη του κόλλησε το παρατσούκλι με το οποίο ονόμασε το μπαρ του. Ένας χαρακτηριστικός τύπος της εποχής με βαριά φωνή και look που έγινε σημείο αναφοράς της εποχής. Από τη Γοργόπη του Κιλκίς, μετανάστης στο Ιράκ όπου δούλεψε ως εργάτης σε μια κατασκευαστική, έκανε ένα κομπόδεμα και γύρισε να ανοίξει ένα σαλούν. Βάζει darts στους τοίχους και οι πελάτες παίζουν βελάκια μέχρι το πρωί, βάζει τον κοσμοπολίτη Χάρη Θεοφράστου πίσω από τη μπάρα να βάζει για πρώτη φορά μεζούρες στα ποτά και να εισάγει τα blues στην πόλη.

Σε ένα δρόμο που η νυχτερινή ζωή του λόγω γειτνίασης με τη θάλασσα είχε να κάνει κυρίως με μπαρ στα οποία υπήρχαν γυναίκες που έκαναν κονσομασιόν, κακόφημα στέκια με κόκκινα φώτα της εποχής. Το άνοιγμα του σε κείνο το σημείο του δρόμου σηματοδοτεί τη μετατροπή του στενού δρόμου στον πιο εντυπωσιακό μπαρόδρομο που υπήρξε στα χρόνια του ογδόντα που ακολούθησαν. O Δον Κιχώτης, το Fox, το Savoy, η Regine, το Berlin, η Wellington, το Studio 51, το Penny Lane, το Banal, το Charly, και αργότερα το L.A, λίγο παραπάνω το Sante, λίγο πιο κει ο Λωτός συγκέντρωναν τη ζωή της πόλης.

Τότε οι φυλές της πόλης ήταν πολλές και διάφορες. Υπήρχαν φρικιά, πανκιά, φλώροι, τσινάρια, ροκαμπίλια, μεταλάδες. Υπήρχε χώρος και στέκια για όλους και βέβαια διαφοροποίηση. Σήμερα η ομογενοποίηση έφερε και την απώλεια προσωπικότητας. Το πέρασμα από το μπουζουκοπόπ στο dance γίνεται σχεδόν αόρατα πια και άντε να πεις ότι διαφέρουν οι έντεχνοι, χωρίς πάντα να είναι ορατές οι διαφορές.

Το Λούκυ Λουκ από το άνοιγμα του έθεσε τα όρια. Βρήκε το κοινό του, που ψαγμένο μαζεύονταν στο ισόγειο της Κορομηλά για να ακούσει αμερικάνικο ή αυστραλέζικο garage, new wave και πανκ σε κασέτες στην αρχή και βινύλια αργότερα από το musicland. Στο μαγαζί δούλευαν μπάρμπαν και σερβιτόροι που ήξεραν καλά γιατί είναι εκεί και η οικειότητα με το κοινό ήταν από την αρχή δεδομένη. Μια σχέση που κράτησε μέχρι σήμερα με ανταλλαγή συγκινητικών μηνυμάτων που έρχονται από διάφορα μέρη του κόσμου, που θαμώνες ή εργαζόμενοι στο μπαρ εκείνη την εποχή έκαναν αργότερα καριέρες ως πετυχημένα στελέχη καριέρας.

Στα μέσα της δεκαετίας του ογδόντα το μπαρ περνά στα χέρια των επόμενων ιδιοκτητών. Ο Χρήστος Καϊσούδης και ο Νίκος Μοδιώτης παίρνουν το μαγαζί στα χέρια τους.

Είναι η εποχή που η Κορομηλά έχει πάρει φωτιά. Εκεί συχνάζουν όλοι. Φοιτητές, περίεργοι, ψαγμένοι, μουσικοί, η αφρόκρεμα από τις παρέες του κέντρου και βέβαια cult figures όπως ο περίφημος Jack, ένας σωματώδης μπαχαλάκιας, που το πραγματικό του όνομα ήταν Πάνος και πρωταγωνιστούσε στα ντου που γινόταν τα μαγαζιά. Το Λούκυ Λουκ όμως το σεβάστηκε πάντα και το προστάτευσε ως θαμώνας. Ήταν η εποχή για όσους τη θυμούνται καλά με τις άγριες νύχτες που από τα παράθυρα και τις πόρτες των κοντινών μπαρ έφευγαν καρέκλες στους καυγάδες!

Στο Λούκυ Λουκ συχνάζουν ανάμεσα στους άλλους ο Χάρης Θεοφράστου, με το Γιάννη Παμπούκη και τον Τριαντάφυλλο Τσουλφά και το κάνουν στέκι για το Επί Τροχών τους εκδίδοντας το περίφημο περιοδικό για το αυτοκίνητο, το Auto Moto που σχεδιάζεται στα σκαμπό του με τα μπουκάλια των ουίσκι να έχουν επάνω το όνομα τους και γραμμές τραβηγμένες με στυλό για να θυμούνται πόσο ήπιαν.

Ο Νίκος Μοδιώτης παίζει μουσική μαζί με το Σωτήρη Ζήση στους Stained Veil, ο Καϊσούδης τους DNA. Στο μαγαζί αρχίζουν να συχνάζουν μουσικοί. Μετά τα live του κάνουν ένα πέρασμα και από κει για το τελευταίο ποτό. Οι θαμώνες στέκονταν πλάι στα είδωλα που έρχονται εδώ είτε από τις θρυλικές συναυλίες στον Ελλήσποντο και αλλού που οργάνωνε ο Μοδιώτης είτε αργότερα στο Μύλο. Wipers, Gunclub, Dubrovniks, Cramps, Creeps, Madrugada, Gardigans, Shed Seven, Ispiral Carpets, New Christ, Puressence, Fuzztones, Green on Red, James Taylor, EMF, Godfathers, Nomads, Naked Pray, Dr Feelgood, Παύλος Σιδηρόπουλος, Σπυριδούλα, Βλάσης Μπονάτσος, Πυξ-Λαξ, Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας,  Πανούσης, Ξύλινα Σπαθιά, Τρύπες, Μίκρο, Μπλε, Μωρά στη Φωτιά, Mushrooms, Παπακωνσταντίνου, Παπάζογλου, Ρασούλης, Blues Wire. Ο Μοδιώτης γίνεται manager σε μπάντες πολλές. Κολλάει για οκτώ χρόνια με τον Παύλο Παυλίδη και τα Σπαθιά, στήνει Φεστιβάλ, ο Καϊσούδης μπαίνει στην περιπέτεια του Μύλου, όμως το Λούκυ παραμένει μέχρι τα μέσα του 2000 η αγάπη τους.

Τότε αναλαμβάνει το μαγαζί ένα δίδυμο νέων ανθρώπων που το γνώρισαν ως θαμώνες. Ο Μαρίνος Μεταξιώτης και ο Πέτρος Κότης κράτησαν το μύθο του ψηλά μέχρι τις μέρες μας με ύφος στις μουσικές, πάρτυ και ωραία ατμόσφαιρα που δεν πρόδωσε ποτέ το μύθο.

Στη διάρκεια αυτών των 40 χρόνων η πόλη έστρεψε αρκετές φορές το βλέμμα της αλλού. Μια στα Λαδάδικα, μια στη Βαλαωρίτου, αλλάζοντας το ενδιαφέρον του κοινού σε άλλες περιοχές και ερημώνοντας το κέντρο με απώλειες και για το Λούκι. Η μεγάλη αλλαγή στο δρόμο ήρθε στις αρχές του 2000. Ένα νέο αναιδές χρήμα αποφάσισε τότε να αλλάξει τη φυσιογνωμία του δρόμου μετατρέποντας το σιγά σιγά σε Montenapoleone της Θεσσαλονίκης. Dolce & Gabbana, Tods, Balencianga, Luis Vuitton, Burburys, Armani εγκαταστάθηκαν στην Κορομηλά αλλάζοντας το ύφος του δρόμου. Άνθρωποι εμφανίζονταν από το πουθενά, άνοιγνα την πόρτα του Λούκι Λουκ με λευκές επιταγές και ζητούσαν να αγοράσουν το χώρο για να το μετατρέψουν σε μπουτίκ. Οι ιδιοκτήτες του δεν λάκισαν ποτέ, όσα μηδενικά και αν είχαν οι επιταγές επάνω. Κράτησαν ψηλά τη σημαία με την ιστορία του δρόμου.

Το Λούκι Λουκ τα είδε και τα έζησε όλα. Από τα ωράρια του Παπαθεμελή μέχρι τις ατέλειωτες κουβέντες των αριστεριστών εντός του. Από τις θρυλικές εμφανίσεις του Βλάση Μπονάτσου να περνά το κατώφλι του μέχρι τις ιγκόγκνιτο εμφανίσεις των σούπερ στάρ που έπιναν μια μπύρα πριν πάνε για ύπνο στα ξενοδοχεία μετά τα live.

Οι τίτλοι τέλους γράφονται αύριο βράδυ 25^ης Μαρτίου με ένα ολονύχτιο αποχαιρετιστήριο πάρτι. Οι θρύλοι όμως δεν πεθαίνουν. Αυτό να θυμάσαι.