Ανέστιος στα δυτικά τείχη
Σκέψεις από μια τυχαία φωτογραφία ενός άνδρα καθισμένου στο κόκκινο παγκάκι των Δυτικών τειχών στη Θεσσαλονίκη.
Λέξεις: Κωνσταντίνος Σφήκας
Έλυνε σταυρόλεξο καθώς πέρασα δίπλα του…
Φορούσε ένα παλιό μάλλινο παλτό αγορασμένο από το second hand κατάστημα της περιοχής που τον κρατούσε σχετικά ζεστό στον ήλιο Θεσσαλονικιώτικο χειμώνα. Σταυρόλεξο έλυναν με την γυναίκα του που είχε αφήσει αυτόν το κόσμο πριν δέκα χρόνια… Από το πενιχρό εισόδημα του αγόραζε κάθε εβδομάδα ένα περιοδικό όχι για να ακονίσει τη μνήμη του αλλά να αισθανθεί λίγο την απόμακρη, αγαπημένη παρουσία της παλιάς αγαπημένης του καθισμένη εκεί δίπλα του, στο παγκάκι. Ούτε στο μνήμα της δεν μπορούσε να πάει. Ήταν μακρυά και το εισιτήριο του λεωφορείου κόστιζε 4 ευρώ πάνε έλα. Την σκεφτόταν πολλές φορές την ημέρα στις μεγάλες σιωπές όταν σήκωνε τα μάτια του από το έδαφος .
Λυγίζουν οι άνθρωποι και έχουν λιμάνι το παρελθόν. Μέχρι τη στιγμή που η θάλασσα θα καταπιεί και το τελευταίο πλοίο, το δικό τους.
*Ο Κωνσταντίνος Σφήκας είναι ξεναγός.
