Από ένα τίποτα γίνεται ο παράδεισος..

της Στεφανίας Φίσκα

Σπουδαζω στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης. Με τις προπέρσινες καταλήψεις, το περσινό μνημόνιο και τις φετινές απεργίες της Συγκλήτου και του πανεπιστημιακού προσωπικού, άρχισα να καταριέμαι το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Ο πάμπλουτος ελληνικός πολιτισμός, η άπλετη ελληνική σοφία μένει ανεκμετάλλευτη εξαιτίας της ανικανότητας  διακυβέρνησης αυτής της χώρας και εξαιτίας των λιγοστών πόρων. Αν και πνευματικά “πλούσια”, η Ελλαδα μοιάζει φτωχή και ανήμπορη να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις της.

Ωστόσο, επειδή το να ρίχνουμε το σφάλμα στην εκάστοτε κυβερνηση ειναι η εύκολη λύση, μηπως πρεπει να αναρωτηθούμε, αν μπορούμε και μόνοι μας να βελτιωσουμε την κατάσταση; Ατομικά, σιγά σιγά, μπορούμε να ορθοποδήσουμε…

Αρκεί να θυμηθούμε τι σημαίνει α-ι-σ-ι-ο-δ-ο-ξ-ι-α..

Συνεσταλμένη, όπως ήμουν απο πάντα, περπατάω προς το κτίριο της Νέας Φιλοσοφικής και μπαίνω στο μεγάλο αμφιθέατρο του ισογείου. Το βλέμμα μου πέφτει πανω στον δεξί τοίχο. Κάποιος -φοιτητής λογικα- έγραψε με σπρέι:

” Και ώσπου τέλος ένιωσα και ας πα να μ’ελεγαν τρελό ότι από ένα τίποτα γίνεται ο παράδεισος”... Σκεπτόμενη τα λόγια του Οδυσσέα Ελυτη, χαμογέλασα και αρχισα να ελπιζω…