Αστική οργή: Αλληλεγγύη στην ιστορία μας

Τα λόγια είναι περιττά. Φαίνεται ότι οι ”πέτρες” της Καμάρας φάνηκαν άχρηστες σε μερικούς συνομηλίκους μου. Τι καλύτερο, λοιπόν, από το να γίνουν φορέας γιαλαντζί επαναστατικών μηνυμάτων;! Πώς δεν το σκεφτήκαμε νωρίτερα, ρε παιδιά!;

Σοβαρά τώρα: τόσα χρόνια η κοινωνία μας δηλώνει αλληλέγγυα εκεί που δεν πρέπει: στο μπαχτσίσι, στο στρουθοκαμηλισμό, στο φανατισμό, στον κιτσάτο νεοπλουτισμό, στην καταπάτηση του δημοσίου χώρου, μα κυρίως στην έλλειψη σεβασμού απέναντι στο παρελθόν της. Ας κρατήσουμε καλύτερα τα αποθέματα αλληλεγγύης μας για να να εδραιώσουμε δύο αρχές που τόσο μας λείπουν: πολιτισμό και αισθητική. Αυτή θα ‘ταν η αποτελεσματικότερη επανάσταση.

Υ.Γ.: Μέχρι τότε, περιμένω την άμεση ανταπόκριση δήμου και πολιτείας για να επανέλθει το μνημείο στην πρότερή του κατάσταση.