Αστική οργή: Κατάστρεψε ό,τι μπορείς!

Περπατώντας μπροστά στην αψίδα του Γαλέριου χθες, έπεσα πάνω στο πολύ όμορφο πάνελ που έστησε εκεί ο Δήμος για τα εκατό χρόνια. Το πάνελ έχει πληροφορίες για το μνημείο. Ένα παρόμοιο είδα και έξω από το λιμάνι, με την ιστορία του λιμανιού.  Ωραία πρωτοβουλία, η σηματοδότηση έτσι και αλλιώς είναι άγνωστη έννοια σε αυτή την πόλη. Μόνο που η χαρά κράτησε λίγο. Πάνω στο ταμπλό είχαν ‘’επέμβει’’ εικαστικά οι αυτόκλητοι βάνδαλοι που χαλαρά και άνετα κάθε μέρα μουτζουρώνουν με τα εκτρώματα, που συνήθως είναι η υπογραφή του ονόματος τους κάθε τι. Ιστορικά κτίρια, το Λ. Πύργο και τα πέριξ του, τα παγκάκια της νέας παραλίας, τον πατέρα και τη μάνα τους.

Κάποιος τους έχει πει ή μάλλον δεν τους έχει πει ότι αυτό δεν είναι τέχνη, δεν είναι γκράφιτι, είναι βανδαλισμός και έκτρωμα. Ότι υπάρχουν πράγματα που οφείλουμε να σεβόμαστε, που δεν καταστρέφουμε τα πάντα, από την τάξη του σχολείου μας μέχρι ένα μνημείο που επέζησε χίλια χρόνια από πόλεμους και βαρβάρους για να βεβηλωθεί με αυτό το τρόπο από χέρια που μεγάλωσαν στην ευημερία και την ασέβεια. Δυο μέρες αφότου καθαρίσαμε το Καράτεπε και την Ατλαντίδα κάποιοι συμπολίτες μας ανέβηκαν στο Δάσος και το μετέτρεψαν πάλι σε σκουπιδότοπο. Το καλοκαίρι στις Ακτές μετατρέψαμε μια εγκαταλειμμένη Ακτή, πίσω από το εμπορικό κέντρο σε υποδειγματική παραλία δίπλα στην πόλη. Την προηγούμενη βδομάδα είδα μια εικόνα αλλιώτικη. Με τα αγριόχορτα που άφησε ο δήμος Πυλαίας να θεριέψουν ξανά και τα μπάζα που πετούν μαζί με σκουπίδια οι συμπολίτες μας κάθε μέρα. Είναι στιγμές σαν τώρα που θες να τα παρατήσεις όλα και να φύγεις μακριά. Στιγμές…