Χθες σηκώσαμε τα μάτια ψηλά…
Σε μια πόλη που περπατάμε σκυφτοί ο ουρανός είναι η αιτία...
Αρχική εικόνα: Γρηγόρης Τούλιας
Υπάρχουν ελάχιστες αφορμές για να σηκώσει πια κανείς τα μάτια ψηλά στη Θεσσαλονίκη. Η πιο σημαντική είναι πάντα ο ορίζοντας της πόλης. Η πιο μεγάλη αποζημίωση για μας που παραμένουμε εδώ και παλεύουμε καθημερινά.
Ένας ορίζοντας υπερ-παραγωγή που κάθε μέρα εμφανίζεται αλλιώτικος, αλλάζει και μαζί αλλάζει και τη θωριά μας. Τσιγκλάει το βλέμμα, προκαλεί το θαυμαστικό στο τέλος των φράσεων, μεγεθύνει την ευφορία που απουσιάζει από τις περισσότερες πράξεις τις καθημερινότητας. Αυτές που παίζονται σαν μια βουβή ταινία απογοήτευσης.
Και αρκεί μισή ώρα στο σούρουπο, ένα τέταρτο μετά από ένα φυσικό φαινόμενο με τη θάλασσα στο κάδρο της ματιάς, λίγες στιγμές πριν την καταιγίδα ή μετά από αυτήν, ένα ουράνιο τόξο σαν το χθεσινό ή οι αστραπές που σκίζουν τον ορίζοντα, ο ήλιος που βάφει πορτοκαλιά τα πάντα και κάνει τον Όλυμπο να μεριάζει απέναντι μπροστά στο μεγαλείο του απογεύματος, αρκούν αυτά τα ελάχιστα λεπτά της ατέλειωτης ομορφιάς, για να ξεχάσει κανείς τα ζόρια μιας απάλευτης πόλης…
Και να πάρουν φωτιά τα σόσιαλ και σε μια πρωτόγνωρη συνομωσία ντόπιων και ξένων να αποθεώσουμε αυτό το δώρο που μας έκανε να σηκώσουμε τα μάτια για λίγο από τα κινητά, από τα ρημαγμένα πεζοδρόμια, από το χαμηλό ορίζοντα που μας ανάγκασαν πια να ζούμε…
Λησμονήσαμε να κοιτάμε ψηλά, να αφήνουμε τη φύση να κάνει τη δουλειά της, να παίρνει η ομορφιά το μερίδιο που της αναλογεί σε ένα κόσμο γεμάτο αδιαχείριστες ειδήσεις, θλιβερά περιστατικά και εικόνες μιας πραγματικότητας που γεννάνε ζόρια.
Το αστικό τοπίο που αντανακλά τη μετάλλαξη της πόλης σε έναν αφιλόξενο τόπο κάτι τέτοιες στιγμές, στιγμές αναπάντεχης έκπληξης αποδεικνύει πώς αν κάτι σώσει τελικά τον κόσμο, αυτό είναι όντως η ομορφιά…
