Η μεθεόρτια μελαγχολία
Τα φώτα έσβησαν, τα στολίδια μαζεύτηκαν, κλείστηκαν σε κούτες στα πατάρια. Η πόλη λίγο πιο σκοτεινή και τα κέφια στο ναδίρ.
Φωτογραφίες: Μηνάς Τσιτσης
Τα φώτα σβήνουν, τα στολίδια μαζεύονται, κλείνονται σε κούτες στα πατάρια. Η πόλη λίγο πιο σκοτεινή και τα κέφια στο ναδίρ. Έλατα ξεροσταλιάζουν στα πεζοδρόμια και άνθρωποι περιμένουν ένα επόμενο παράθυρο με φως…
Η Κυριακή της αποκαθήλωσης δεν αρέσει σε κανέναν. Οι γιορτές εμπεριέχουν πάντα την ελπίδα για λίγη χαρά.
Η απουσία λάμψης, η βύθιση σε μια καθημερινότητα πιο προβλέψιμη, πιο ζόρικη, πιο μοναχική ξεκινά απόψε. Τα τραπέζια της συνεύρεσης, οι αγκαλιές, τα τσουγκρίσματα δίνουν τη θέση σε δωμάτια που τα φωτίζει το μπλε της τηλεόρασης και η σιωπή.
Τα τραγούδια, οι ήχοι στο ασανσέρ από ανθρώπους που ανεβοκατεβαίνουν σε πατώματα πολυκατοικιών, τα παιδιά γέλια ως αργά τη νύχτα, δίνουν τη θέση τους σε soundtrack σιωπής.
Οι εντυπωσιακές διακοσμήσεις στις βιτρίνες γίνονται αυτοκόλλητα εκπτώσεων, τα τελευταία άδεια μπουκάλια του αλκοόλ συνωστίζονται στους μπλε κάδους, τα μπαρ και τα εστιατόρια κλείνουν ξανά Δευτέρες και Τρίτες.
Τα μηνύματα στα κινητά είναι ζόρικα. ”Πώς είσαι; Όχι καλά”.
Η επόμενη έξοδος στο φως αργεί. Σκέψου σχεδίες. Βιβλία που δεν διάβασες, ταινίες που δεν είδες, βιντεοκλήσεις με κείνους που θα αργήσεις ξανά να αγκαλιάσεις.
Κοίτα λίγο προς τα μέσα. Καμιά φορά και η θλίψη έχει την ομορφιά της…
