Γιατί όλοι στέκονται αυτές τις ημέρες μπροστά σε αυτό στην Καρόλου Ντηλ;
Εντυπωσιάζει το θέαμα.
Γιαγιά και εγγονή “συναντήθηκαν” στις πιο συναρπαστικές βιτρίνες τέχνης στο κέντρο Θεσσαλονίκης. Η νέα έκθεση που φιλοξενείται από τις 23 Ιουνίου στις βιτρίνες τέχνης ΟΤΕ κάνει τους περαστικούς της Καρόλου Ντηλ να στέκονται για ώρα μπροστά από τις εικόνες της Αλεξάνδρας Ρίμπα.
Η Αλεξάνδρα εκθέτει στις βιτρίνες φωτογραφίες δικές της αλλά και της γιαγιάς της, Μαρίας Γιαννοπούλου, η οποία έφυγε από την ζωή το 2008. Οι φωτογραφίες της Αλεξάνδρας είναι έγχρωμες και της γιαγιάς της ασπρόμαυρες.
Η Αλεξάνδρα Ρίμπα γεννήθηκε στην Θεσσαλονίκη το 1997. Είναι τεταρτοετής φοιτήτρια στο Τμήμα Κινηματογράφου-Σχολή Καλών Τεχνών ΑΠΘ. Ασχολείται με την φωτογραφία τα τελευταία χρόνια και παρακολουθεί μαθήματα δημιουργικής φωτογραφίας στη Stereosis school of photography. Έχει πάρει μέρος σε ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα που πραγματοποιήθηκαν στο Μουσείο Μπενάκη (Athens Photo Festival-Young Greek Photographers 2018) και στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών.
Η Μαρία Γιαννοπούλου γεννήθηκε στα Γιάννενα. Ζούσε και εργαζόταν στην Θεσσαλονίκη. Από το 1989 είχε παρουσιάσει δουλειά της σε δεκάδες εκθέσεις στην Ελλάδα αλλά και σε Ευρώπη και Αμερική. Είχε τιμηθεί με πολλές διακρίσεις και βραβεία. Ανάμεσα τους και ο τιμητικός τίτλος του “Διεθνούς Πολίτη της Νέας Ορλεάνης” που της απένειμε ο Δήμαρχος της πόλης αυτής. Στο διάστημα 1992-1993 ήταν φωτογράφος του ΚΘΒΕ και δίδασκε Ιστορία της Φωτογραφίας στη Σχολή Δημητρέλη. Από το 1994 δούλευε για τους γιατρούς του Κόσμου. Έφυγε από την ζωή τον Φεβρουάριο του 2008.
Το κείμενο της έκθεσης υπογράφει ο κ. Στράτος Καλαφάτης:
ΥΠΟΓΕΙΕΣ ΔΙΑΔΡΟΜΕΣ
Αρχές της δεκαετίας του ΄80, νεαρός φοιτητής στην Θεσσαλονίκη, κατέβαινα στο υπόγειο της ΛΕΦΚΙΘ (Λέσχη Φωτογραφίας και Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης), για να παρακολουθήσω τα δρώμενα των φωτογράφων της πόλης. Ερασιτέχνες που μοιράζονταν την αγάπη τους για την φωτογραφία η οποία έμελλε τα αμέσως επόμενα χρόνια να εξελιχθεί στην πιο σύγχρονη και δημοφιλή τέχνη.
Ανάμεσα τους μία από τις προσωπικότητες που ξεχώριζαν ήταν αυτή της Μαρίας Γιαννοπούλου. Η Μαρία αγαπούσε την ζωή, αγαπούσε τα ταξίδια, αγαπούσε την φωτογραφία με πάθος και ιδιαίτερα τα πορτρέτα. Δεν ξέφευγε από την αισθητική της εποχής, αλλά κατάφερνε με το ίδιο μαύρο φόντο και το σκληρό φως να μας προτείνει τα πρόσωπά της με τρυφερότητα και έναν ερωτικό δυναμισμό.
Αρκετά χρόνια μετά, ανταμώσαμε στο υπόγειο του Κούνιο στο 15 της οδού Βενιζέλου.
Εκεί στεγαζόταν ο Φωτογραφικός Κύκλος Θεσσαλονίκης, τον οποίο είχα την τιμή να διευθύνω καθώς και να οργανώνω τις δράσεις του σε συνεργασία με τον Πλάτωνα Ριβέλλη.
Η Μαρία καταξιωμένη φωτογράφος στον χώρο της με «βραβεία και επαίνους», είχε το θάρρος, ως νέα μαθήτρια να διευρύνει τις γνώσεις της αναζητώντας μια φωτογραφία δύσκολη, απαιτητική και λιγότερο δημοφιλή.
Σε ένα τρίτο υπόγειο, αυτό της Stereosis, πρόσφατα κατέβηκε την ξύλινη σκάλα η Αλεξάνδρα Ρίμπα. Ήταν το κορίτσι που παραλάμβανε η γιαγιά Μαρία από το 43 δημοτικό σχολείο στην Μητροπόλεως, καθώς περίμενα και γω να σχολάσει η κόρη μου Δάφνη. Η Αλεξάνδρα μεγάλωσε, άρχισε να σπουδάζει στην σχολή κινηματογράφου του ΑΠΘ και να μαγεύεται από τον κόσμο της φωτογραφίας όπως οι περισσότεροι μαθητές του Κοσμά, του Μάνου και των άλλων δασκάλων της Stereosis. Δεν ξέρω αν είναι οι μνήμες της, το κουτί με τα αρνητικά και τα τυπώματα που κληρονόμησε, ή κάτι πιο βαθύ, κάτι σαν πεπρωμένο που την έφερε στην φωτογραφία.
Η Αλεξάνδρα συνεπής με την δουλειά της και πολύ εργατική, μέσα σε λίγο χρόνο κατάφερε να χρησιμοποιήσει το μέσο με ευφυία. Δημιουργεί εικόνες σύγχρονες σε άμεσο διάλογο με την φωτογραφία που ξέρουμε και αγαπάμε. Αυτή η σύντομη έκθεση δεν συνδέει απλά δυο γενιές δημιουργών. Βρίσκεται στο περιθώριο μια επίσημης αφήγησης και μας επιτρέπει μέσα από τις βιτρίνες του ΟΤΕ να δούμε την εξέλιξη της σύγχρονης Ελληνικής φωτογραφίας, να σκεφτούμε τις υπόγειες διαδρομές μας, που επαναλαμβάνουν τις ίδιες ιστορίες σε διαφορετικές κατευθύνσεις.
Στράτος Καλαφάτης
