Η γυναίκα της πλατείας Αριστοτέλους
Θα την δείτε εκεί. Στην πλατεία Αριστοτέλους, να κάθεται στο μέσο της πλατείας.
Λέξεις-Εικόνες: Δημήτρης Κανονίδης
Θα την δείτε εκεί. Στην πλατεία Αριστοτέλους, να κάθεται στο μέσο της πλατείας. Χειμώνα και καλοκαίρι, άνοιξη και φθινόπωρο. Και αυτή πάντα εκεί, καθισμένη στο σκαμνί της.
Μπροστά της ένα αναποδογυρισμένο κασόνι και επάνω του σπόροι από καλαμπόκι. Τοποθετημένοι σε πλαστικά κυπελλάκια, έτοιμα για να τα αγοράσουν οι επισκέπτες της πλατείας και να ταΐσουν τα περιστέρια. Κυρίως μικρά παιδιά με τους γονείς τους.
Στέκεται αμίλητη, αγέλαστη… την παρατηρώ ώρα. Πότε πότε ρίχνει μια χούφτα σπόρους και τότε οι φτερωτοί της φίλοι, τα περιστέρια της πλατείας, μαζεύονται γύρω της. Τσιμπάνε τους σπόρους και αυτή κρατώντας ένα ραβδί στο χέρι, άλλοτε πλαστικό, άλλοτε κλαδί από δένδρο τα διευθύνει.
Αυτά ανταποκρίνονται… πάνε άλλοτε δεξιά, άλλοτε αριστερά… σηκώνει το ραβδί και αυτά υπακούοντας πετούν ψηλά. Κάνει κινήσεις με τη βέργα στον αέρα και αυτά μαζεύονται γύρω της, μια χορωδία φτερωτή που υπακούει πιστά τις εντολές του “μαέστρου”.
Η γριούλα πάντα αμίλητη, ανέκφραστη, χαμογελά για λίγο, όταν χαϊδεύει στο κεφάλι τα πιτσιρίκια που πάνε να αγοράσουν σπόρους.
Όταν κάποιος ήχος έντονος τρομάξει τα περιστέρια, αυτά πετούν γύρω της, λες και ζητούν να τα προστατεύσει. Τη νοιώθουν σαν μάνα τους και αυτή σαν τα παιδιά της… μια οικογένεια αντισυμβατική, αλλιώτικη από όσες έχουμε συνηθίσει.
Και μήπως δεν είναι; Σε αυτήν οφείλουν σε μεγάλο βαθμό την ύπαρξή τους και αυτή τη δική της επιβίωση.
Χειμώνα και καλοκαίρι, άνοιξη και φθινόπωρο εκεί στην πλατεία Αριστοτέλους. Αυτή και οι φτερωτοί της φίλοι. Μια σχέση αγάπης, άδολης και ανιδιοτελούς, αγνής, όπως τα περιστέρια.
