H ομορφιά του κόσμου δίπλα μας
Ανακαλύπτοντας ξανά, έστω για λίγο πόσο όμορφη μπορεί να είναι η αστική μας καθημερινότητα
Κοντεύω να ξεχάσω την ομορφιά της πόλης μου. Χρόνια τώρα, τα σκοτάδια της, τα διαρκώς ογκούμενα βάσανα της, η εγκατάλειψη με κάνει να μη βλέπω όλα εκείνα που με κάνουν να την αγαπώ ακόμα.
Τις προηγούμενες μέρες βρέθηκα για δυο νύχτες στην πλαζ της Αρετσούς. Απέχει περίπου ένα χιλιόμετρο από το σπίτι μου και περίπου 50 κάτι χρόνια από την εποχή της αθωότητας, που παίρναμε από την Τούμπα το αστικό 30Α που τερμάτιζε τα καλοκαίρια έξω από την πλαζ και πηγαίναμε με τους γονείς μου για κολύμπι.
Η θάλασσα της δεν κολυμπιέται πια, τουλάχιστον αν δεν είσαι παράτολμος, όμως η θωριά του ορίζοντα της παραμένει μαγική, ειδικά το καλοκαίρι, μετά το σούρουπο.
Είχα λησμονήσει πόσο μαγική είναι. Πόσο ονειρική. Πόσο απελευθερωτική.
Την παρατήρησα μετά από καιρό προσεκτικά. Τη βίωσα αυτές τις νύχτες, ξαπλωμένος σε μια σεζλονγκ κοίταζα τριγύρω ξέγνοιαστους ανθρώπους, που δεν χρειάζονταν πολλά για να ευτυχήσουν.
Αμμουδιά, μπλε του ουρανού, το βαθύ της νύχτας, αστέρια και αγαπημένους γύρω. Χαλαρότητα.
Δεν είναι φάρμακο για την ασφυξία όλο αυτό, ούτε πανάκεια. Είναι όμως ένα φως, μια διέξοδος σε μια κατάσταση αστικής ασφυξίας.
Πάντα θάχουμε αυτό τον ορίζοντα να φεύγει το βλέμμα. Πάντα θάχουμε το μαζί απέναντι σε ένα αβάσταχτο μόνοι που έγινε η νέα μας κανονικότητα.
