Οι Οίκοι Αν(τ)οχής του Βαρδαρίου

Στους καθαρούς και νοικοκυρεμένους πλέον μαχαλάδες του Βαρδαρίου, ανάμεσα στην κινέζικη αγορά, που κατέκλυσε την περιοχή, επιβιώνουν και συμβιώνουν καμιά δεκαριά μπουρδέλα, καλύπτοντας όλα μαζί λίγα μόλις τετραγωνικά στις οδούς Ταντάλου, Προμηθέως, Αφροδίτης και Σαπφούς, για να μην ταλαιπωρείται ο πελάτης με μεγάλες αποστάσεις…

Αλλά υπάρχουν πελάτες; Ίσως τα βράδια να αλλάζει το τοπίο, όπως άλλαξαν υποθέτω και οι εθνικότητες (μήπως και τα φύλα;) των «κοριτσιών», που εργάζονται μέσα σ’ αυτούς τους ρημαγμένους χώρους – τα περισσότερα υπήρξαν πρώην πρόχειρα καταστήματα ή αποθήκες. Μερικά μοιάζουν με προκάτ κατασκευές, κάποια άλλα είναι όμορφα σαν περιποιημένες μονοκατοικίες, κι όλα έχουν την επιβεβλημένη ένδειξη: ένα αναμμένο μέρα-νύχτα φωτάκι στην είσοδο. Πόρτες πάντα διάπλατα ανοιχτές, τα μερακλίδικα τοποθέτησαν και παιχνιδιάρικη «νέον» ταμπελίτσα, που γράφει open, κι αναβοσβήνουν χρωματιστά λαμπιόνια γύρω από τη λέξη. Άλλα σχεδίασαν καρδούλες και φιγούρες. Προφανώς η αρμόδια υπηρεσία του Δήμου, έθεσε όρους, κι έτσι τα «σπίτια» είναι φρεσκοβαμμένα με έντονα χρώματα (κάνουν μπαμ!), μερικά αυτοχαρακτηρίζονται studio, το κλιματιστικό πάντως κρίνεται απ’ όλα στοιχείο απαραίτητο.

Κάποτε η περιοχή ζωντάνευε κι αλλιώς. Εκτεινόταν μέχρι τα Λαδάδικα, πριν την κοσμική λαίλαπα, που τα μετέτρεψε σε σκηνικό ταινίας του Δαλιανίδη, όπως έγινε με την Πλάκα στην Αθήνα. Κυκλοφορούσε ένα σωρό κόσμος τις νύχτες – κι όχι μόνο υποψήφιοι πελάτες των μπουρδέλων. Πιο διάσημη πουτάνα ανάμεσα στους έφηβους ήταν η Αμαλία. Ανακούφισε τους ερωτικούς παροξυσμούς εκατοντάδων νεαρών. Την πήρα «μάτι» σε ώρα δουλειάς, από τη μισάνοιχτη πόρτα. Όλοι όσοι ήμασταν μαζεμένοι εκεί, θυμάμαι, σκουντιόμασταν ποιος να πρωτοδεί. Οι τοίχοι, έξω από το δωμάτιό της, γεμάτοι χαραγμένα συνθήματα κι ευχαριστίες – σαν τάματα αφιερωμένα στην Παναγία.

*Οι φωτογραφίες είναι του Γιάννη Παλαμιώτη