Η μεταμόρφωση ενός graffiti

της Ελένης Βράκα

Στην τέχνη στο δρόμο, τη street art, (αναφέρομαι στις ζωγραφιές που κοσμούν τους τοίχους και που γίνονται μετά από ανάθεση ή και χωρίς άδεια, αλλά που πραγματικά προσθέτουν μια νότα δροσιάς στο γκρίζο αστικό τοπίο και όχι στις “μουτζούρες” που με μαυρο κανουν διαφοροι σε όλη την πόλη), οι καλλιτέχνες του γκραφίτι δεν θα ζωγραφίσουν – πατήσουν όπως το ονομάζουν οι ίδιοι- σχεδόν ποτέ, πανω στη ζωγραφια καποιου αλλλου καλλιτέχνη. Η ενέργεια λέγεται στη διεθνή ορολογία going over και ενίοτε μπορεί να γίνει από τον ίδιο τον καλλιτέχνη. Πριν απο λίγο καιρό κάποιος /κάποιοι είχαν μουτζουρώσει με μαύρη μπογιά τα πρόσωπα σε διάφορα γκραφίτι της πόλης. Πρόσφατα περνώντας μπροστά από έναν τοίχο (τοίχο σχολείου) που είχα φωτογραφίσει παλιότερα, είδα πως κάποιος “πάτησε” πανω στο παλιό γκραφίτι μετατρέποντας μια αναλαφρη χρωματιστή εικόνα σε ένα ζοφερό γκραφίτι. Σημεία των καιρών; Αλλαγή διάθεσης;… Βέβαια τα θέματα στα γκραφίτι ενίοτε εμπεριέχουν και εικόνες ζοφερές, συχνά τρομακτικές, που μπορεί να σχολιάζουν μια πραγματικότητα δύσκολη, αλλά το πρώτο που σκέφτηκα, ενθυμούμενη την χαμένη ζωγραφιά ήταν “χάθηκαν οι τοίχοι, δεν μπορούσε ο άνθρωπος να ζωγραφίσει κάπου αλλού;”