Η τρομακτική ερημιά του Σιδηροδρομικού Σταθμού Θεσσαλονίκης

Εικόνες: Αχιλλέας Βερτουδάκης

Για τον Νέο Σιδηροδρομικό Σταθμό ο αρχιτεκτονικός διαγωνισμός προκηρύχθηκε το 1935 και οι εργασίες ανεγέρσεως ξεκίνησαν το 1937. Κατά την έναρξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και καθ’ όλην την διάρκεια της Κατοχής διεκόπησαν οι εργασίες και ξανάρχισαν τον Ιανουάριο του 1951 από την κεντρώα κυβέρνηση Πλαστήρα – Βενιζέλου – Παπανδρέου.

Τα εγκαίνια πραγματοποιήθηκαν τελικά στις 2 Σεπτεμβρίου 1961, από τον υπουργό Δημοσίων Έργων Δημήτριο Βρανόπουλο. Τα εγκαίνια τέλεσε ο επίσκοπος Στέφανος.

Ο Επιβατικός Σιδηροδρομικός Σταθμός Θεσσαλονίκης, γνωστός ως «Νέος», είναι σιδηροδρομικός σταθμός που αποτελεί κεντρικό επιβατικό σταθμό της πόλης της Θεσσαλονίκης για όλες τις επιβατικές και εμπορικές αμαξοστοιχίες. Βρίσκεται επί της οδού Μοναστηρίου, στη συμβολή της με την Αναγεννήσεως. Ξεκίνησε επίσημα να λειτουργεί τον Σεπτέμβριο του 1961.

Ο σχεδιασμός του ξεκίνησε από το 1939. Μια σειρά κακοδαιμονίες, όπως και με τα περισσότερα έργα στη Θεσσαλονίκη (κόστη, υλικά, οικόπεδα, πόλεμος) μας φτάνει στο 1948 που ο Κωνσταντίνος Καραμανλής αποφασίζει να τον υλοποιήσει επιτέλους.

Ο Επιβατικός Σταθμός Θεσσαλονίκης είναι ο μεγαλύτερος σταθμός σε όλη την Ελλάδα. Η συνολική έκταση του σταθμού είναι περίπου 90 στρέμματα. Διαθέτει επτά αποβάθρες, ενώ στο χώρο του σταθμού υπάρχει εμπορικό κέντρο με καταστήματα. Μάλιστα η ανακαίνιση του είχε στόχο, σε συνδυασμό με τη λειτουργία του μετρό, όταν θα λειτουργήσει και θα τον απελευθερώσει από τις λαμαρίνες, να του φέρει κάτι από την παλιά του αίγλη.

Από το σταθμό αυτόν αναχωρούσαν τρένα για την Ευρώπη, την Κωνσταντινούπολη, τα Βαλκάνια, το Μοναστήρι. Και φυσικά τη Φλώρινα, την Αθήνα.

Το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη έφερε ένα σοβαρότατο πλήγμα στην αξιοπιστία των τρένων και οι συνθήκες λειτουργίας και ταξιδιού ακόμα και με την επαναλειτουργία τους (κλιματισμός, καθυστερήσεις, ματαιώσεις, βλάβες, μετακίνηση με λεωφορεία κλπ). Τέτοια εποχή ο σταθμός της πόλης ήταν γεμάτος ταξιδιώτες. Σήμερα γνωρίζει μια απίστευτη παρακμή.

Οι εικόνες τρομακτικής ερημιάς δεν τιμούν την πόλη και κυρίως ένα σιδηροδρομικό σταθμό που ήταν ο εμβληματικότερος σταθμός της χώρας. Ένα σταυροδρόμι για ηπείρους και πόλεις.

Η απόλυτη εγκατάλειψη, μοναξιά και θλίψη. Εικόνες ενός Σαββάτου Ιουλίου που παλαιότερα δεν θα έπεφτε καρφίτσα…

Λίγες μέρες πριν ανακοινώθηκε ότι η ΓΑΙΑΟΣΕ ξεκινά την υπόθεση αξιοποίησης και ανάδειξης του σιδηροδρομικού σταθμού στη Θεσσαλονίκη. Σύμφωνα με απόφαση της εταιρείας, ξεκινά προμελέτη σεναρίων ανάπτυξης για τον ιστορικό σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης.

Το ίδιο είχε συμβεί και το 2017 με ένα φιλόδοξο σχέδιο που όμως δεν προχώρησε ποτε περιελάμβανε τα περίπου 120 στρέμματα της έκτασης του ακινήτου, την ανάπτυξη ενός τερματικού σταθμού με χρήση εμπορικού κέντρου περίπου 100.000 τμ με ανάδειξη της περιοχής του σιδηροδρομικού σταθμού Θεσσαλονίκης, 1000 θέσεις στάθμευσης με συνολική επένδυση που άγγιζε τα 100 εκατ. ευρώ.

Τους πιστεύει κανείς πια;