Είμαστε σοβαροί;

του Τέλλου Φίλη

Ο βανδαλισμός του δημόσιου χώρου δεν έχει ίχνος αισθητικής, ιδεολογικής και πολιτικής πρότασης, άσε που ακυρώνει ταυτόχρονα τα όποια δίκια υπερασπίζονται με αυτόν τον τρόπο, άνθρωποι και συλλογικότητες, που έχουν κατά τα άλλα την αμέριστη συμπαράσταση σχεδόν του συνόλου των συμπολιτών μας. Θεωρώ ότι 40 χρόνια από την πτώση της Χούντας οφείλουμε όλοι μας να συμφωνήσουμε πάνω αυτό επιτέλους. Το ποιοι σιωπούν ή ανέχονται αυτήν την “αισθητική” του χουλιγκανισμού να έχει tagαρει και κατακυριεύσει την πόλη, τα μνημεία και τα ιστορικά κτήρια, όλης της πολύς, είναι επίσης ένα ενδιαφέρον ερώτημα στο οποίο διακρίνω ότι πολλοί αποφεύγουν να απαντήσουν ή να πάρουν ξεκάθαρη θέση. Στην υπόλοιπη Ευρώπη είναι καθορισμένοι οι χώροι που οι “ανήσυχοι” καλλιτέχνες μπορούν να εκφραστούν με αυτόν τον τρόπο, κι έτσι η τέχνη του δρόμου μπορεί και δίνει χρώμα και ζωντάνια σε υποβαθμισμένες γειτονίες. Εδώ, ποιοι είναι αυτοί που αρνούνται να αποφασίσουν το αυτονόητο; Ποιοι ευθύνονται για μια νέα γενιά που αγνοεί απολύτως την φράση “σεβασμός του δημόσιου χώρου”; Πάντως σίγουρα δεν είναι οι ίδιοι οι νέοι. Κάτι τέτοιο δεν χρειάζεται χρήματα, όμως κάθε βανδαλισμός για να σβηστεί χρειάζεται. Συνήθως από τον πολύπαθο ήδη οικονομικά ιδιώτη.

Στην ίδια γειτονιά το σπίτι του ποιητή Μανόλη Αναγνωστάκη εξακολουθεί να βρίσκεται υπό την επήρεια βανδαλισμών εδώ και χρόνια.