Ήταν ένα ωραίο Σαββατοκύριακο, Σαλονικιώτικο…
Αυτό το Σαββατοκύριακο αναθάρρησα και χαμογέλασα. Είδα μια πόλη για λίγο να ανασαίνει. Η τέχνη είναι μεγάλη παρηγοριά.
Κεντρική εικόνα: Motionteam
Συμβαίνει με ένα μαγικό τρόπο η εβδομάδα του Φεστιβάλ Κινηματογράφου να μας βγάζει κάθε χρόνο από μια σπείρα απογοήτευσης, ματαίωσης, δυσκολιών διαχείρισης μιας καθημερινότητας της πόλης που δυσκολεύει διαρκώς. Τις δυσκολίες τις περιγράφουμε καθημερινά και το ζοφερό κλίμα μιας πόλης σε στασιμότητα και πτώση. Σήμερα θέλω να σας πω όσα ένιωσα τις τελευταίες μέρες.
Το σινεμά που πρεσβεύει το Φεστιβάλ είναι ένα Φεστιβάλ που κάνει ακριβώς το αντίθετο από αυτό που κάνει η τηλεόραση πια. Αποκοιμίζει. Ισοπεδώνει. Δεν αφήνει χώρο σε κανένα ίχνος σκέψης. Σε ένα τηλεοπτικό τοπίο που ήρωας της ελληνικής τηλεόρασης είναι ο Κοκλώνης, έρχεται το Φεστιβάλ με τις επιλογές του και μας βάζει στη μαγεία της οθόνης που δεν είναι η οθόνη του κινητού ή της έξτρα μεγέθους τηλεόρασης που μας έχει καταπιεί. Είναι ένα παράθυρο στον κόσμο, ένα ταξίδι δέκα ημερών σε εικόνες που βάζουν πάλι το νου να σκεφτεί, την καρδιά να αισθανθεί και που αποτελεί την αφορμή να ξαναβρεθούμε μαζί και να κουβεντιάσουμε στο τέλος της ταινίας όσα νιώσαμε.
Έβλεπα χθες Κυριακή στο Λιμάνι ανθρώπους κάθε ηλικίας να λάμπει. Ήταν μια αφορμή να ξαναβγώ λίγο στο φως μιας πόλης που χρειάζεται αφορμές για να το συναντήσουμε. Και οι αφορμές ήταν πολλές. Από τον ερχομό της Μπελούτσι που άναψε με τον ερχομό της ένα ωραίο φως και σε πείσμα όσων γκρίνιαξαν αδικαιολόγητα πολύ, χωρίς να κοστίσει στο Φεστιβάλ τίποτε, παρά μόνο το εισιτήριο της, αφού όλα τα υπόλοιπα ήταν χορηγίες όσων πείστηκαν να βοηθήσουν και μπράβο τους. Και κείνη με μια ανάρτηση που είδε όλος ο πλανήτης ανταπέδωσε την τιμή ως όφειλε, τιμώντα την πόλη και το Φεστιβάλ. Με ένα τρόπο άκρως τιμητικό και όχι με γελοιότητες που ζήσαμε πρόσφατα με λαστιχιές στη νέα Παραλία…
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Και ήταν οι ταινίες, οι κουβέντες, τα πάρτι, που μπορεί πια εμείς να μην πηγαίνουμε, πηγαίνουν όμως τα παιδιά μας και επιστρέφουν σπίτι χαρούμενα και οι εκθέσεις.
Μπαινοβγαίνοντας χθες στην βαθιά συγκινητική έκθεση για τον Τάκη Κανελλόπουλο, αυτό το μοναχικό ποιητή της πόλης μου που ποτέ δεν βρήκε τη μεγάλη αναγνώριση που του χρωστούσαμε, στην εξαιρετική έκθεση με τα Φαντάσματα μεγάλων εικαστικών αλλά και στη συγκλονιστική κεντρική έκθεση της Photobiennale ‘‘Το φάντασμα του λαού” στα Μουσείο Φωτογραφίας και το Πειραματικό Κέντρο του ΜΟmus στο Λιμάνι αισθάνθηκα για άλλη μια φορά πόσο μεγάλο πράγμα είναι η τέχνη.
H θεαματική καταγραφή της νέας πραγματικότητας, από την άνοδο του λαϊκισμού μέχρι τους φράχτες της επίπλαστης ιδιωτικότητας μπροστά στο φόβο μιας εξέγερσης των εξαθλιωμένων, η ματαιότητα του νέου υπέρ-πλούτου και η θανάτωση ολόκληρων χωρών με βίαιο θάνατο, σε αφήνει άφωνο. Αν κατεβείτε μέχρι το Λιμάνι θα βγείτε από τα δυο μουσεία συγκλονισμένοι και κυρίως πιο σοφοί.
Αυτό το Σαββατοκύριακο είδα ανθρώπους πολλούς, έμαθα σχέδια ωραία θεατρικά που βγάζουν την πόλη από ένα βαλτωμένο τοπίο, θαύμασα τη δουλειά όσων επιμένουν στα μουσεία της, επιβεβαίωσα ότι η καλύτερη ομάδα της χώρας στον πολιτισμό είναι η ομάδα αυτού του Φεστιβάλ που καταφέρνει και το απογειώνει πάντα με την ίδια επιτυχία. Αναθάρρησα και χαμογέλασα. Η τέχνη είναι μεγάλη παρηγοριά.
