Magic bus 78N

Της Μαρίνας Τούλα

Tο πιο ενδιαφέρον αστικό λεωφορείο της Θεσσαλονίκης θεωρείται και είναι το 78Ν, που κάνει δρομολόγια όλη νύχτα από αεροδρόμιο μέχρι τα ΚΤΕΛ και πίσω. Για τους νέους αποτελεί αγαπημένο όχημα και τα βράδια οι επιβάτες του συχνά γίνονται μια παρέα με εκείνη την οικειότητα που μόνο οι νέοι διαθέτουν.

Κάθε βράδυ γίνεται το αδιαχώρητο. Οι επιβάτες του είναι η πιο παράξενη συνύπαρξη. Κατοικίδια, χρήστες ουσιών, πλανόδιοι, μικροπωλητές, μεθυσμένοι που αποκοιμήθηκαν και δεν κατέβηκαν στον προορισμό τους, παππούδες που διαμαρτύρονται για τον θόρυβο.

Ιστορίες ένα σωρό γράφονται εντός του, όπως αυτή που έζησα μια μέρα καθώς καθόμουν, απομονωμένη ηχητικά από τον κόσμο, ακούγοντας την μουσικούλα μου… Ανεβαίνει, τότε, ένας τύπος πολύ περίεργος, γύρω στα πενήντα και κάθεται στο τελευταίο κάθισμα.  Είχε ένα πολύ ιδιαίτερο πρόσωπο, αρκετά  αγριεμένο και κάτι αραιές τούφες μαλλιού στο κεφάλι, μετρημένες στα δάχτυλα. Κοιτούσε ανήσυχα γύρω του. Δεν έδωσα σημασία, ώσπου παρατήρησα τον έναν μετά τον άλλον επιβάτη να εγκαταλείπει σιγά σιγά φρικαρισμένος τις τελευταίες θέσεις. Βγάζω τα ακουστικά, γυρνάω το κεφάλι μου και τον ξανακοιτάω. Μου φάνηκε σαν να είχε μόλις βγει από την ταινία με τον Κινγκ Κονγκ. Για πολλή ώρα ρευόταν μπροστά στα πρόσωπα των ανθρώπων προσπαθώντας να τους εξαφανίσει από το οπτικό πεδίο του. Αργότερα έμαθα πως σε κάθε παρέα υπάρχει κάποιος που έχει ακούσει για αυτόν τον μυστήριο, τον κύριο Νίκο.

Μέσα στο όχημα δύσκολα να μείνεις ήρεμος και ατάραχος. Άλλοι τραγουδάνε, άλλοι γκρινιάζουν, άλλοι φωνάζουν συνθήματα. Υπάρχουν φορές που το λεωφορείο είναι φίσκα από ανθρώπους που επιβιβάστηκαν αφού είχαν παρακολουθήσει το ίδιο live, οπότε σ’ όλη την διαδρομή ακούς το hit του κάθε καλλιτέχνη και θέλοντας και μη το μαθαίνεις και ακολουθείς. Πλάκα έχει.

Άλλοτε μπαίνουν με μπουκάλια και σε κερνάνε από το ποτό τους, καμιά φορά και με κάποιο soundtrack. Έτσι εξελίσσεται κάτι σαν πάρτι, μόνο που κάθε πέντε μέτρα ο κόσμος αλλάζει όπως και το είδος της μουσικής. Εσύ διαλέγεις και ακολουθείς.

Γνωρίζεις κόσμο μέσα στη μέθη και το στριμωξίδι. Οι πόρτες δυσκολεύονται να κλείσουν καθώς ξεκινά το λεωφορείο. Άλλοι πάλι χαράζουν το ψευδώνυμο τους σε οποίο σημείο έχει μείνει άγραφο. Σκαλίζουν ακόμα και με πέτρες, έτσι για να αφήσουν κάτι.

Τα βράδια του καλοκαιριού συχνά ο κλιματισμός δε λειτουργεί, δεν έχεις από πού να πιαστείς, χάνεις την ισορροπία σου στα φρεναρίσματα και μαζεύεις τους χυμούς των άλλων, η μπλούζα σου γίνεται γρήγορα πετσέτα.

Συνήθως, από τη στάση της Καμάρας μέχρι και το Ιπποκράτειο, δε βρίσκεις ούτε τετραγωνικό εκατοστό για να σταθείς, αν επιβιβαστείς μεταξύ 2-6 τα ξημερώματα. Αν αποκοιμηθείς μέσα και χάσεις τη στάση σου, τα Σαββατοκύριακα, το πρώι σε ξαναπετάνε έξω. Ελεγκτές δεν υπάρχουν. Έχω συναντήσει 2 φορές ελεγκτή μέσα σε τρία χρόνια.

Σας το λέω. Το 78 Ν δεν είναι λεωφορείο. Είναι εμπειρία.

* Η φωτογραφία είναι του Θόδωρου Καρανίκα από εκδήλωση της Sfina σε νυχτερινό λεωφορείο.