Μελαγχολική Κυριακή άνωθεν της Εγνατίας
Ένας άγνωστος, ερμητικά κλειστός κόσμος, αφηγείται τη δική του ιστορία.
Λέξεις και εικόνες: Φανή Οφλίδου
Κλειστό λόγω Κυριακής Κλειστό μέχρι νεοτέρας Κατάκλειστο
Ποιους δρόμους επιλέγουμε για τη βόλτα μας; Κασσάνδρου.
Αλατζά Ιμαρέτ (Ισ(χ)άκ Πασά Τζαμί, το Πολύχρωμο Ασυλο!) Γενί Χαμάμ (η σημερινή Αίγλη) Σχολή Προόδου / Μεκτέμπ-ι Τερακί (το σημερινό 51ο δημοτικό σχολείο) Διοικητήριο
Υπάρχουν κι άλλα, άκρως ενδιαφέροντα: Προφιτερόλ του Αλεξούδα Κρέμα και ντουντουρμάς της Δωδώνης Σκιουφιχτά, χοχλιοί και ξίγαλο από το κρητικομάγαζο Μέλι-Λάδι Κατσικίσιο γιαούρτι και σοκολατόπιτα του Καραΐσκου (όχι πάνω στην Κασσάνδρου αλλά τόσο δίπλα σου)
Κυριακή βράδυ, οι δρόμοι έρημοι, ο Παοκ είναι παρών σε όλους τους δέκτες των καφενείων και όλα τα αξιοθέατα (του οφθαλμού και της γάστρας) είναι κλειστά. Κάποια θα ανοίξουν από Δευτέρα. Κάποια άλλα, είναι υπό ανακατασκευή, αναστήλωση, ανακαίνιση. Αναμονή και προσδοκία για κάτι καλύτερο.
Όμως, η βόλτα αποκαλύπτει μια άλλη κατηγορία: αυτά που, όλα δείχνουν ότι, δύσκολα θα ανοίξουν από κάποιον σύντομα. Μαγαζιά που προσπάθησαν να ορθοποδήσουν στην αγορά άνωθεν της Εγνατίας, άνωθεν ακόμη και της Αγίου Δημητρίου. Ένας άγνωστος, ερμητικά κλειστός κόσμος, αφηγείται τη δική του ιστορία: μιας αγοράς που άλλαξε δεκάδες πρόσωπα, ανίκανης, ωστόσο, να επιβιώσει σε έναν κόσμο οικονομικής ανέχειας και αναζήτησης του φτηνού προϊόντος στα μεγαλοκαταστήματα.
Από το τέλος της οδού, γωνία με Αποστόλου Παύλου, μέχρι και το Διοικητήριο, η αυτοψία έδειξε (πόσα; πόσα κλειστά, ερειπωμένα, αφημένα στην τύχη τους καταστήματα μπορεί να χωρέσει ένας δρόμος από το νούμερο 35 μέχρι και το 153;) η αυτοψία, λοιπόν, έδειξε ότι το πάνω κέντρο της πόλης μπορεί σε ένα και μόνο δρόμο, δεξιά και αριστερά, να φιλοξενήσει 109 χώρους σε εγκατάλειψη. Το φμπ μου επέτρεψε να ανεβάσω μέχρι 80… Πού να φανταστεί ότι ένας δρόμος κρύβει τόσο μεγάλο φωτογραφικό πλούτο.
Οι φωτογραφίες αυτές δεν έχουν την προαδιαγεγραμμένη αισθητική της αποτύπωσης των καλαίσθητων (σφηνωμένων, ωστόσο στις πολυκατοικίες), μνημείων. Ούτε τη ναζιάρικη προώθηση των γευστικών θησαυρών που μπορεί κανείς να ανακαλύψει στον όχι-και-τόσο-δημοφιλή δρόμο.
Είναι μια απλή καταγραφή με τα, όσο το δυνατόν πιο κάθετα, κάδρα της: πίσω από τις πολλαπλές στρώσεις των (διπλο)παρκαρισμένων αυτοκινήτων, των μηχανών, των ξέχειλων κάδων και των στραπατσαρισμένων καγκέλων του πεζοδρομίου. Μια περιήγηση για προσεκτικούς διαβάτες σε αυτή την ενοικιαζόμενη και δυσπώλητη γειτονιά της πόλης.
