Μια διαφορετική “παράσταση” ένα απόγευμα στην Εγνατία

του blogger K.Igano                                   

Κάθομαι τώρα μπροστά στον υπολογιστή και συλλογίζομαι για το αν αυτό που παρακολούθησα λίγες ημέρες πριν, ήταν γυρίσματα από κάποια σκηνοθετημένη παράσταση. Πώς όμως μπορεί να συνέβη κάτι τέτοιο, αφού συνέβαλα και εγώ προσωπικά στο φαντασμαγορικό φινάλε; Όχι, δεν πρέπει να μείνει αυτή η ιστορία κρυφή. Όχι, δεν πρέπει. Θα σας τα διηγηθώ όλα.

Ήταν μία η ώρα το μεσημέρι στο κέντρο της πόλης, στην οδό Εγνατία. Μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο που περίμενε στην στάση, κοιτούσαμε τα εκατοντάδες οχήματα που παρέλαυναν στο οδόστρωμα και  στέλνανε με περισσή γενναιοδωρία τις καρκινογόνες εκπνοές τους στα πνευμόνια μας. Πίσω μας μια ασταμάτητη ροή ενός ανθρώπινου ποταμιού.

Ένας ζητιάνος  έκανε την εμφάνιση του επαιτώντας χρήματα και προσοχή. Μούσι απεριποίητο, μαλλιά άπλυτα και ατημέλητα σαν βρώμικη φλοκάτη και ρούχα σκονισμένα και λιγδιασμένα.

Την  στιγμή εκείνη ένα πολυτελές κάμπριο αυτοκίνητο σταμάτησε στο ύψος της στάσης και ο οδηγός του βγήκε έξω αδιαφορώντας για τα κορναρίσματα. Ηλικία γύρω στα 60, με γκρίζα αραιά, ημίμακρα, περιποιημένα μαλλιά και φρεσκοξυρισμένα μάγουλα. Φορούσε κουστούμι πεντακάθαρο και σιδερωμένο λες και το παρέλαβε από το καθαριστήριο πριν λίγα λεπτά. Πήγε στο περίπτερο, αγόρασε ένα πακέτο τσιγάρα και κινήθηκε για να φύγει.

Ο ζητιάνος του έκλεισε τον δρόμο. «Σας παρακαλώ κύριε δώστε μου κάτι» του είπε με φωνή αρκετά δυνατή που τράβηξε την προσοχή όλων των παρευρισκομένων. «Φύγε από μπροστά μου, ρε!» ξεστόμισε ο γκριζομάλλης με το βλέμμα του να φανερώνει αηδία και μίσος ταυτόχρονα. « Σας παρακαλώ κύριε» συνέχισε να φωνάζει ο επαίτης. « Φύγε από εδώ, ρε ζώον!» αναφώνησε ξανά ο κουστουμαρισμένος άντρας με το πρόσωπο του να έχει κοκκινίσει  Ο ζητιάνος συνέχισε πάλι το ίδιο τροπάριο. «Έχεις μυαλό όσο και ένα λάχανο» ξεστόμισε ο γκριζομάλλης άντρας και έφτυσε προς τον ζητιάνο. Το ανθρώπινο ποτάμι που κινούνταν πάνω στο πεζοδρόμιο είχε παγώσει και παρακολουθούσε αποχαυνωμένο σαν να εξελισσόταν μια ταινία που δεν μπορούσε να αλλάξει η τροπή της. Ο ζητιάνος αφού σκουπίστηκε λίγο με τα βρώμικα μανίκια του, αναφώνησε «Εσείς όμως δεν θα μπορούσατε να είστε ούτε λάχανο, γιατί ακόμη και τα λάχανα έχουν καρδιά».

Ακουστήκανε κάποια γέλια και εγώ ασυναίσθητα άρχισα να χειροκροτώ. Δεν μπορούσα να σταματήσω να χτυπάω τις παλάμες μου. Σαν να με καθοδηγούσε μια άγνωστη δύναμη. Ο γκριζομάλης άντρας γύρισε και με κοίταξε άγρια. Άγρια ξεκίνησε να δονείται και η καρδιά μου μέχρι που μια νεαρή κοπέλα δίπλα μου άρχισε να χειροκροτεί και αυτή. Όλος ο κόσμος μετά ξεκίνησε να χειροκροτεί και αυτός αδιάκοπα. Ο  ζητιάνος έκανε υπόκλιση στο νεοαποκτηθέν κοινό του. Ο γκριζομάλλης κύριος έσκυψε το κεφάλι του και μπήκε μέσα στο αυτοκίνητο, ενώ ο ζητιάνος δεχόταν χρήματα από ορισμένους καθώς και μερικά διάσπαρτα μπράβο.

Σκέφτομαι τώρα πάλι τον οδηγό του πολυτελούς αυτοκινήτου και προσπαθώ να οραματιστώ αν ανέφερε  στην οικογένεια του για αυτό το συμβάν. Μάλλον θα το κράτησε μυστικό. Ο ζητιάνος έχει φίλους άραγε για να διηγηθεί μια από τις πιο δοξασμένες στιγμές της ζωής του;

Για αυτό σας είπα ότι πρέπει να σας πω αυτή την ιστορία. Είναι σπάνιες οι ιστορίες που έχουν για ήρωες ζητιάνους και δεν πρέπει να μένουνε μυστικές.