Μια διάσωση ανήμερα των Φώτων
Η ρίψη του σταυρού στη Νέα παραλία είχε παρατράγουδα
Λέξεις-εικόνες: Θωμαή Σαρηγιάννη
Πέρσι, την ίδια μέρα, έσπευσα να παρακολουθήσω στη Νέα Παραλία ( περιοχή του Μεγάρου) την τελετή του Σταυρού. Είχε κόσμο, πλασαρίστηκα καλά στο χείλος , είχε και πολλά περιστέρια λευκά, όπως θέλει το έθιμο. Αυτό που θυμάμαι σίγουρα ήταν η εικόνα της μοναξιάς και της εγκατάλειψης του ήρωα που βούτηξε στα παγωμένα νερά … Κανείς δεν τον συνόδευε, κανείς … ήταν εντελώς μόνος . Κάποιος περαστικός μονάχα σταμάτησε και τον βοήθησε να ντυθεί …
Φέτος θέλησα να παρακολουθήσω μονάχα το τέλος της τελετής. Ήμουν περίεργη. Θα αντίκριζα το ίδιο θέαμα, της μοναξιάς ; Καθυστέρησα να ξεκινήσω, είχα σκοπό να αποτυπώσω το θέαμα που θα αντίκριζα …
Έφτασα στο ίδιο σημείο. Είχα αργήσει υπερβολικά … Τίποτα, κανείς, όλοι είχαν αποχωρήσει και ο ήρωας των παγωμένων νερών άφαντος …
Να ‘μαι λοιπόν με μια φωτογραφική στο χέρι χωρίς θέμα … Το τοπίο Αγγελοπουλικό με την ομίχλη του, αχνά τα περιγράμματα από τα τάνκερ, περαστικοί, ένας ψαράς, ένα ζευγάρι φωτογράφων να ψάχνει για μοτίβα και να «σημαδεύει» ένα μεγαλόσωμο αρχοντικό αδέσποτο που είχε αράξει πάνω στις σανίδες …
Κάπου εκεί … άσπρα φτερά … μικρά στο μέγεθος και τρία στον αριθμό … Ορίστε λοιπόν , να τι απόμεινε από την τελετή … Τα περιστέρια ….
Έσκυψα , να ζουμάρω κάπως να τα αποτυπώσω αληθινά …
Όσο προσπαθούσα λοιπόν ακούω φωνές, λίγο πιο πέρα από εμένα και τον ψαρά, στην άκρη των σανίδων , άνθρωποι που φώναζαν: « Εδώ, εδώ, εδώ …» . Κοιτάω προς την κατεύθυνση που απεύθυναν τις εκκλήσεις τους και βλέπω ένα φουσκωτό, αρκετά μακριά, που έσκιζε τα νερά με κατεύθυνση Περαία. Δεν έδωσα και πολλή σημασία και συνέχισα το έργο μου ….
Και πάλι φωνές: «Εδώ, εδώ, εδώ …». Αυτή τη φορά το φουσκωτό έπλεε προς τη μεριά μας !!! Μα τι συμβαίνει …. Πλησιάζω τον ψαρά και τον ρωτάω να μου πει: «Είναι από το λιμενικό. Τους ειδοποίησαν τηλεφωνικά να ‘ρθούν να σώσουν το περιστέρι. Ένα από τα τρία που άφησε ο ιερέας στη τελετή. Και τα τρία μόλις τα ελευθέρωσαν αντί να πετάξουν έπεσαν στο νερό. Τα δύο μπόρεσαν και τα βγάλαν σώα , το τρίτο όμως ήταν αρκετά πιο μακριά»
Αχα !!!
Μια κυρία που πληροφορήθηκε για το περίεργο θέαμα σχολίασε πως ήταν «κακό σημάδι», την αποπήρα ευγενικά και πλησίασα θαρραλέα να απαθανατίσω το συμβάν …
Από το φουσκωτό, καθώς μας πλησίαζε, ο ένας από τους λιμενικούς που κράταγε το περιστέρι στοργικά στα χέρια του ρώτησε: « Σε ποιον να δώσω το περιστέρι ;» Και η φοβερή απάντηση ήταν « Στον παπά !!»
Ένας κύριος που, όπως αποδείχτηκε, ήξερε από περιστέρια άπλωσε τα χέρια και παρέλαβε τον υγρό και νηστικό πρωταγωνιστή. Το τυλίξανε με ένα κασκόλ και δέχτηκε τα πρώτα χάδια . Ήταν τυχερό, όχι μόνο σώθηκε αλλά βρήκε και ένα σπιτικό.
Αυτόπτες μάρτυρες υπήρξαν τα πανταχού παρόντα και τα πάντα ορώντα κοινά περιστέρια της περιοχής.
Καθώς αποχωρούσα αντίκρισα και τα υπόλοιπα ευρήματα από την τελετή, τα αποθανάτισα και απομακρύνθηκα.
Και του χρόνου με υγεία .
