Μια νύχτα που κοιμήθηκα λίγο πιο ήσυχος

Του Γιώργου Τούλα

Εικόνες: Ελένη Βράκα

Ήμασταν λίγοι αλλά ήμασταν αποφασισμένοι. Μαζευτήκαμε στις έξι το απόγευμα στην πολύβουη Εγνατία. Μπροστά από τις αιώνιες λαμαρίνες του Μετρό, που χάσκουν εκεί και θα χάσκουν όπως φαίνεται για άγνωστο ακόμα αριθμό χρόνων, καθώς τα χρονοδιαγράμματα αποπεράτωσης αλλάζουν κάθε τόσο. Εκεί λοιπόν με οδηγό τα τύμπανα που ηχούσαν στα χέρια των μουσικών, περικυκλώσαμε για μισή ώρα το σημαντικότερο αρχαιολογικό εύρημα των τελευταίων χρόνων στην πόλη, τον αρχαίο αυτό δρόμο που η Αττικό Μετρό και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι θέλουν τώρα να ξηλώσουν, χωρίς κάνεις να διασφαλίζει την επιστροφή του εκεί. Και ήταν τα περίεργα βλέμματα των περαστικών, διαβατών ή επιβατών σε αστικά και αυτοκίνητα, που έβλεπαν ένα τσούρμο τρελών στη μέση του μεγάλου δρόμου, να περικυκλώνουν με τα σώματα τους ένα σωρό από λαμαρίνες που με έκαναν να θέλω να φωνάξω για πρώτη φορά βγείτε και έλατε εδώ μαζί μας, κάτι σπουδαίο κρύβεται κάτω από αυτές τις λαμαρίνες. Και αυτό δεν είναι μόνο η Ιστορία μιας πόλης που πάει να ξεριζωθεί, μιας πόλης που έχει να καυχιέται μόνο για το παρελθόν της το μακραίωνο, είναι και η νοημοσύνη μας μαζί, που τη θεωρούν διαχειρίσιμη, έρμαιο στα χέρια ανάξιων ανθρώπων που κυβερνούν εδώ και δεκαετίες όχι με γνώμονα το κοινό καλό, το σεβασμό στον άνθρωπο, τις ανάγκες και τις ευαισθησίες του, αλλά με αποκλειστικό μέτρο τις εξυπηρετήσεις, τις διάπλοκες και το δικό τους όφελος.

Αυτά σκεφτόμουν καθώς στεκόμουν για ώρα στη μέση της Εγνατίας, νεότερης συνέχειας της παλιάς αρχαίας Εγνατίας, που κάποιοι άλλοι τη διέσχιζαν χτίζοντας αυτή την ένδοξη πόλη που εμείς έμελε να απαξιώσουμε σήμερα. Θα μου πείτε φτάνουν εκατόν πενήντα τρελοί να σταματήσουν με μια ανθρώπινη αλυσίδα μια απόφαση που θα επηρεάσει γενιές ολόκληρες; Δεν φτάνουν σίγουρα. Η εικόνα τους όμως, που μεταδίδεται αστραπιαία σε όλο τον κόσμο μέσα από τη δύναμη του ίντερνετ, μπορεί αύριο που πιθανά κάποιοι θα επιχειρήσουν την αποξήλωση των αρχαιοτήτων από κει, αντί για τη συνύπαρξη με το μετρό, όπως έκανε η Ρώμη, η Σόφια και τόσες άλλες πόλεις με μετρό στον κόσμο, αύριο λοιπόν αυτή η εικόνα την κρίσιμη στιγμή να κάνει να είμαστε πολλοί στο μέλλον. Φεύγοντας πέρασα τυχαία από τον πεζόδρομο της Αγίας Σοφίας. Θυμήθηκα πως πέρσι το Δεκέμβρη πάλι ένα τσούρμο τρελοί μαζευτήκαμε ένα Σάββατο εκεί για να τον σώσουμε, όταν είχαν ανακοινώσει ότι θα τον χαλάσουν. Και δέκα μήνες μετά ο πεζόδρομος παραμένει πεζόδρομος, άσχετα αν στο μεταξύ ο Δήμος τον έχει αφήσει στη μοίρα του. Καμιά φορά έχει σημασία το βράδυ που κλείνεις τα μάτια σου να κοιμάσαι ήσυχος πως έστω μια μέρα δεν πήγε χαμένη, πως έστω για μισή ώρα ένα απόγευμα του Οκτώβρη στάθηκες στη μέση της Εγνατίας και πίστεψες, αφελώς ίσως, ότι τα πράγματα μπορεί και να πάνε καλύτερα.