Νεκροζώντανοι στη Θεσσαλονίκη

Κατά τύχη βρέθηκα φέτος στην πορεία του Zombie Riot και μπορώ να πω ότι εξεπλάγην ευχάριστα. Το σημείο συνάντησης ήταν στη Ροτόντα στις 9. Νέος κόσμος, γύρω στα 20, με αρκετή δόση χιούμορ και εκκεντρικές εμφανίσεις, βασισμένες κυρίως σε ταινίες splatter και b-movies γενικότερα. Οι περισσότερες από τις μεταμφιέσεις ήταν πετυχημένες τόσο εικαστικά όσο και ερμηνευτικά που ήταν δύσκολο να τις κοιτάς και να μη γελάς. Ο λοκατζής-ζόμπι, οι μπανταρισμένες νεκροζώντανες, νεκρές νύφες και αιμοσταγείς γαμπροί, η ματωμένη Χιονάτη είναι μόνο λίγες από τις τρομακτικές φυσιογνωμίες που τράβηξαν τα περισσότερα βλέμματα.

Το ξεκίνημα της πορείας σήμανε όταν κάποιος σκαρφάλωσε και χτύπησε τη καμπάνα παρακείμενου ναού με τον συνακόλουθο χαμό που επικράτησε. Μου έκανε εντύπωση το πώς η πορεία διεκδικούσε χώρο απ τα αυτοκίνητα καθώς κατηφορίζαμε προς τη θάλασσα μέσω της Παλαιών Πατρών Γερμανού, κόντρα στο ρεύμα, πριν βγούμε στη Νίκης την οποία είχε προλάβει να κλείσει η τροχαία.

Κάποια στιγμή είδα και μια διμοιρία των ΜΑΤ η οποία έκανε κι αυτή μια παράλληλη πορεία με αυτή των ζόμπι, φοβούμενη ίσως τις “φαινομενικά άγριες και πεινασμένες διαθέσεις” του πλήθους. Για λόγους άγνωστους έβγαλαν κακήν κακώς μερικά “πεινασμένα” ζόμπι από το κτίριο της ΧΑΝΘ και έπειτα στάθηκαν φρουροί στην είσοδο. Εκείνη τη στιγμή δημιουργήθηκε μια ένταση που ευτυχώς αποφορτίστηκε γρήγορα, μιας και επικράτησαν οι λογικότεροι που επικεντρώθηκαν στη συνέχιση της πορείας και όχι σε ανούσιες αντιπαραθέσεις. Αν και γενικα είναι δύσκολο σε κάθε είδους πορεία να έλεγξει κανείς το ποιος θα εισέλθει και με τι διαθέσεις, γενικά υπήρχε ένα χαλαρό κλίμα και οι περισσότεροι επικεντρώθηκαν στο να περάσουν καλά.

Ως επί το πλείστον όσοι αντίκρυζαν την πορεία χαμογελούσαν και είδα ελάχιστους να τρομάζουν η να δυσανασχετούν. Προς το τελείωμα της πορείας ενδιαφέρον είχε το πέρασμα μπροστά από ένα γραφείο τελετών επι της οδού Αγγελάκη με τον υπάλληλο να κάνει το σχήμα του σταυρού. Η πρώτη φορά που τα ζόμπι εμφανίστηκαν οργανωμένα στην πόλη μας ήταν σε μια συναυλία το 2009. Δυο χρόνια μετά, η συναυλία συνοδεύτηκε από την πρώτη πορεία. Από τότε διαφορετικοί άνθρωποι έχουν παίξει, οργανώσει και συμμετάσχει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, όλοι με σκοπό να κρατήσουν την παράδοση των νεκροζώντανων “νεκροζώντανη”.  Μακάρι να συνεχίσει να γίνεται αυτή η ιδιαίτερη παρέλαση στα πλαίσια των εκδηλώσεων που σπάνε τη σοβαροφάνεια της πόλης αυτής και κάνουν τον κόσμο να περνάει καλά και να γελαέι. Εγώ τουλάχιστον σε πολλές περιπτώσεις γέλασα με την ψυχή μου, ακόμα κι αν δεν τρελαίνομαι για ταινίες splatter.

Μου έμεινε το σύνθημα που διαβασα σε καποιο πλακάτ: “Μου πήρες την καρδιά, μου πήρες το μυαλό και ακόμα να τα χωνέψεις.”

*Οι φωτογραφίες είναι της Ελένης Βράκα και του Θόδωρου Καρανίκα