Ο κρετίνος στο Καπάνι

Του Κωστή Ζαφειράκη

Απείλησε να μου απαυτώσει όλο μου το σόι, όρμηξε τρεις φορές να με χτυπήσει, κι αν δεν τον εμπόδιζαν οι περαστικοί και οι συνάδελφοι του από τα γύρω μαγαζιά, μπορεί και να το είχε κάνει, ανεπιτυχώς σαφώς, αλλά η πρόθεση μετράει σ’ αυτές τις περιπτώσεις. Χρησιμοποίησε εναντίον μου όλο το παρωχημένο και φτωχότατο λεξιλόγιο του γνήσιου Ελληναρά, ο οποίος με δυο λέξεις μεγάλωσε και έκανε καριέρα: μαλάκα και πούστη. Κι όλα αυτά μέσα σε 5 λεπτά. Κι όλα αυτά για δυο κιλά νεκταρίνια. Κι όλα αυτά, εντελώς αναίτια κι άδικα.

Φίλοι μου (και δικηγόροι) που ήταν παρόντες ή άκουσαν το ανεκδιήγητο γεγονός, μου μίλησαν για μηνύσεις, αστυνομίες, αυτόφωρα κτλ κτλ.. Δεν έκανα τίποτα απ’ όλα αυτά. Δυο μέρες όμως, τώρα, κάτι με τρώει να καταγράψω αυτήν την ιστορία, για δυο λόγους: πρώτον γιατί εδώ και κάμποσο καιρό, νιώθω πως συνεργάζομαι με το Καπάνι και τους φίλους μου, πλέον, επαγγελματίες της αγοράς- ως μέλος της ομάδας «Thessaloniki Walking Tours» οργανώνουμε δράσεις και γαστρονομικούς περιπάτους στην παραδοσιακή ιστορική αγορά της Θεσσαλονίκης. Και δεύτερον, γιατί συνειδητοποιώ πως ο θυμός των δικών μου ανθρώπων μέσα στο Καπάνι, για την παρακμιακή εικόνα της αγοράς (περπατάς ανάμεσα στα σκουπίδια και τις βρώμικες μυρωδιές και εικόνες), είναι μια υπόθεση για την οποία ευθύνονται κυρίως, τα σκουριασμένα μυαλά.

Το ότι δέχθηκα επίθεση είναι σαφώς μια αφορμή, όχι η σημαντικότερη, πάντως είναι σίγουρα ένα δείγμα σύγχρονου «πολιτισμού», μέσα σε μια αγορά, που θα’ πρεπε αυτή τη στιγμή να είναι μνημείο. Κι όμως, έτσι την παρουσιάζω, ιδανική σαν σύμβολο, σε τουρίστες και ντόπιους, κατά τη διάρκεια το γαστρονομικού περιπάτου. Τους μιλάω για τον θρύλο «Σωτήρη», τους συστήνω την Σόφη, η οποία παίρνει στα χέρια της ένα μαγαζί 70 ετών και το πάει παρακάτω.  Βάζω τον Χαρίλαο, την Λένα του «Ραγιάν», τον Θόδωρο με τα βιολογικά του, τον Γιάννη και τον Άρη με τις ελιές τους, την Χριστίνα με τα βότανα και πολλούς ακόμα, να αφηγηθούν τις προσωπικές τους ιστορίες, μπαίνουμε μέσα στα μαγαζιά τους, κάνουμε γευστικές δοκιμές, και φυσικά, πολλοί αγοράζουν προϊόντα, σουβενίρ από την Θεσσαλονίκη…

Τα νεκταρίνια της οργής Το ολιγόλεπτο θρίλερ που έζησα μέσα στο Καπάνι, συνέβη πριν από λίγες μέρες. Πρωί Σαββάτου, έτοιμοι για φευγιό και για θάλασσα, σταματάμε στην Ερμού, λίγο πριν από την Βενιζέλου, για να πάρουμε νεκταρίνια. Ανάθεμα την ώρα. Κάνω να επιλέξω από τον πάγκο, με διακόπτει ο υπάλληλος του μανάβικου και αντιλαμβάνομαι πως θέλει να τα επιλέξει αυτός αντί για μένα, να μου βάλει δηλαδή στη σακούλα αυτά που θέλει εκείνος, και μετά να τα πληρώσω και να τα φάω εγώ. Πρώτο φάουλ. Το παραβλέπω και συνεχίζω να διαλέγω νεκταρίνια, τα πιο σκληρά κι όχι τα παραγινωμένα, τα οποία συνήθως θέλουν να ξεφορτωθούν. Τεστάρω λοιπόν τα φρούτα, δια της απαλής αφής, κι όχι «δεν τα ζουλούσα με μίσος, ούτε πετούσα με δύναμη πάνω στο πάγκο όσα δε μου’ καναν». Εμφανίζεται φουριόζος ο αφεντικός, και τότε αρχίζει η παρακάτω δράση- την μεταφέρω όσο πιο πιστά γίνεται, χωρίς να μεροληπτώ υπέρ εμού, δεν με νοιάζει να φανώ δίκαιος, νεκταρίνια ήθελα απλώς να πάρω και μετά να πάω στην θάλασσα. Μου ρίχνει ένα βλέμμα, λες και έχει απέναντι του, τον δολοφόνο των φρούτων (είμαι χορτοφάγος ρε) και με κατηγορεί πως του καταστρέφω τα νεκταρίνια καθώς τα πιάνω και τα πετάω με δύναμη πάνω στον πάγκο… αρπάζει μάλιστα ένα, για την αναπαράσταση, και το πετάει με οργή, ευτυχώς όχι πάνω μου..  Δεύτερο φάουλ. Προσπαθώ να του εξηγήσω πως δεν είμαι καταστροφέας, αλλά θέλω απλώς να διαλέξω τα καλύτερα, κατά την κρίση μου. Με κοιτάζει σαν να βλέπει άλιεν. Τρίτο φάουλ. Αφήνω την χαρτοσακούλα πάνω στον πάγκο, και του λέω πως δεν θα του αγοράσω τίποτα. Και ξαφνικά το βλέμμα του γυρίζει ανάποδα, με διώχνει, αρχίζει να βρίζει, διακριτικά στην αρχή, όταν όμως τόλμησα να περάσω στην αντεπίθεση (όχι τίποτα βαρύ, του είπα απλώς να προσέχει τι λέει στον πελάτη του), το χόντρυνε και το παχόντρυνε, έφτασε μάλιστα στο σημείο να βγει από τον πάγκο του για να μου ορμήξει, ο μάγκας με το τρίκυκλο. Άπειρα τα φάουλ. Ξεστόμιζε διάφορα, εγώ μόνο δυο πράγματα του είπα και νομίζω πως δεν κάνω λάθος: «Είσαι γελοίος- χρειάζεσαι ψυχιατρική παρακολούθηση». Αυτά. Και δεν με νοιάζει αν τον πέτυχα σε κακή στιγμή.