Ο παλιός καθρέφτης στο πεζοδρόμιο της Βασιλέως Γεωργίου

Σήμερα το πρωί καθώς κατέβαινα στη δουλειά είδα στη Βασιλέως Γεωργίου, σε ένα διαμέρισμα που ανακαινίζεται να κατεβάζουν παλιά έπιπλα και να τα στοιβάζουν στο πεζοδρόμιο για να πάρουν το δρόμο της χωματερής.

Ένας μεταφορέας κουβαλούσε έναν υπέροχο παλιό καθρέφτη, ολόκληρο επιπλάκι. Ολόσωμος καθρέφτης αντίκα με συρτάρι.

Στάθηκα και κοίταζα το κουβάλημα του, το πώς τον εναπόθεσε στο πεζοδρόμιο.

Επειδή η μνήμη ασθενεί επέστρεψα λίγη ώρα αργότερα και φωτογράφισα τον καθρέφτη, να το θυμάμαι.

Κάθισα στο πεζοδρόμιο για ώρα. Σκεπτόμουν τι έχει δει αυτός ο καθρέφτης. Τοποθετημένος στο χολ ενός αστικού σπιτιού, η περιοχή αποτελεί ναυαρχίδα της παλιάς αστικής Θεσσαλονίκης.

Μπροστά του στάθηκαν προφανώς χιλιάδες φορές άνθρωποι που βιαστικοί το πρωί πριν πάνε στη δουλειά τους κοντοστάθηκαν για να δουν την εικόνα τους. Ζευγάρια πριν την επίσημη έξοδο που τσέκαραν πριν κλείσουν την εξώπορτα. Έφηβοι πριν το πρώτο ραντεβού που έφτιαξαν το μαλλί.  Άνθρωποι που είδαν εκεί το πρόσωπο τους σε κάθε φάση της ζωής τους. Χαρούμενη, λυπημένη, θυμωμένη ή ενθουσιώδη.

Ένας καθρέφτης που αποτύπωσε τη ζωή μιας οικογένειας για χρόνια πολλά. Ένα κομμάτι φτιαγμένο σε μια εποχή που ακόμα και οι καθρέφτες είχαν στιλ, είχαν λεπτοδουλειά, είχαν αισθητική.

Ένας καθρέφτης είναι αυτόπτης μάρτυρας μιας ή και πολλών ζωών…

Καθώς ο καθρέφτης κείτεται στο πεζοδρόμιο αναρωτιέμαι αν όντως σε όλη μας τη ζωή συλλέγουμε πράγματα που θεωρούμε πολύτιμα για να καταλήξουν στα χέρια ανθρώπων που τα θεωρούν περιττά.