Ο θίασος

Το κοινό παρέμεινε και εκτός του θεάτρου αφού ο θίασος όπως ακριβώς εισήλθε στη σκηνή με λύρες και τύμπανα έτσι εξήλθε και συνέχισε για λίγο τον χορό και τη μουσική παρασέρνοντας στο ρυθμό περαστικούς και θεατές.

Τσουράπια, μπαϊντούσκες, μακεδονίτικοι ήχοι, ζωόμορφες μάσκες και τελετουργικός χορός ήταν τα κύρια συστατικά της Άσκησης του Σίμου Κακάλα που παρακολουθήσαμε χθες στο θέατρο της Εταρείας Μακεδονικών Σπουδών. Παραδοσιακή ζωντανή μουσική και τραγούδια, όπως το θρακιώτικο «Μαύρο μου χελιδόνι» και το δραμινό «Μαύρο γεράκι» κρατούσαν τον ρυθμό της παράστασης που παρακολούθησε ένα προβληματισμένο κοινό στην αίθουσα της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών, όπου δεν ακουγόταν ούτε η ανάσα των θεατών που  χάθηκαν στον γρίφο ενός δύσκολου μη θεατρικού κειμένου. Ο Σίμος Κακάλας μας προειδοποίησε από την αρχή με πολύ χιούμορ πως εδώ δεν πρόκειται για έργο σαν την “Ερωφύλλη Σύνοψις” που διέθετε έναν βασιλά, πριγκίπισσα και μια ιστορία με ροή σαν παραμύθι και όσοι από μας αποχώρησαν πριν του τέλους από την Ερωφύλλη θα δυσκολευτούν πολύ αφού η Άσκηση Σύσσημον που σκηνοθέτησε είναι μια προσπάθεια να επικοινωνήσει με το κείμενο και πρέπει να χαλαρώσουμε και να ακολουθήσουμε το ρυθμό του χωρίς προσπάθεια να το κατανοήσουμε με τη συνηθισμένη αναλυτική διαδικασία κατανόησης που διδαχτήκαμε στα σχολικά μας χρόνια. Και ίσως αυτό ήταν τελικά και το κλειδί που ξεκλείδωνε αυτόν τον άλυτο γρίφο του ποιήματος που ακούει στο όνομα “Σύσσημον” του Νίκου Παναγιωτόπουλου (το συμφωνημένο σημάδι κατά το Ματθαίον ευαγγέλιο). Ζωόμορφες μάσκες, κόκκινα μαντήλια, ο Οιδίππους Τύρανος, το Αρς αρσινό, το κόκκινο σταφύλι, το παραδοσιακό καστελοριζιώτικο παραμύθι, δραμινά αποκριάτικα δρώμενα και βακχικά τελετουργικά ενέτειναν τη γοητεία της παράστασης που κράτησε πολλά από τα αινίγματά της κλειδωμένα.

Περιμένουμε με αγωνία τον Σίμο Κακάλα να σκηνοθετήσει αρχαία τραγωδία γιατί προς τα εκεί δείχνει ο δρόμος που βαδίζει με προσεκτικά και εμπνευσμένα βήματα.