Ήσυχες οάσεις που αγαπάμε στο πολύβουο κέντρο της πόλης
Μικρές οάσεις απόλυτης αποκέντρωσης δίπλα ακριβώς στην βουή.
Καθημερινά στους κόλπους του κινείται σχεδόν ολόκληρη η πόλη, αν σκεφτείς πως τουλάχιστον ένας στους δύο θα πεταχτεί για “μια δουλειά στο κέντρο”. Μέσα του υπάρχουν 5 σημεία τα οποία αν και υπάγονται τυπικά σε αυτό, έχουν καταφέρει κυρίως λόγω πολεοδομίας, να διατηρήσουν την ιδιοσυγκρασιακή τους ατμόσφαιρα, δημιουργώντας μικρές οάσεις απόλυτης αποκέντρωσης δίπλα ακριβώς στην βουή της συγκέντρωσης.
Σαν χέρι της πλατείας Αριστοτέλους, θα βρεις τα πλακόστρωτα της Άθωνος. Γύρω από την γνωστή για τα τσιπουράδικα και την εναλλακτική της αγορά, οι μικρές της οδοί στο εσωτερικό της, με την απόλυτη ηρεμία και νωχελικότητά τους, προκαλούν την αίσθηση ενός παράλληλου σύμπαντος που εκπέμπει ταυτόχρονα με τους λαικούς ρυθμούς και τις τηγανιτές πατάτες, κάτω από κληματαριές και ανάμεσα σε ήσυχες πόρτες.
Στην Αγίου Μηνά, οδό-στοά και ιερό Ναό, ανάμεσα στις νεραντζιές full time job χειμώνα καλοκαίρι και στις καλοδιατηρημένες αρχιτεκτονικές προσόψεις, να θυμίζουν την Τσιμισκή μιας Θεσσαλονίκης που οι νεότερες γενιές δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν, σήμερα όταν σε βγάλει ο δρόμος σου νιώθεις την απόλυτη ησυχία δίπλα ακριβώς από την φασαρία. Τσέκαρε αν η μεγάλη καγκελόπορτα είναι ανοιχτή και περιπλανήσου στο εσωτερικό της στοάς, άραξε στα δροσερά της σκαλοπάτια και παίξε με τον αντίλαλο. Αν είσαι τυχερός στον επάνω όροφο ίσως τύχεις-τύχης κάποιου υπευθύνου. Ζήτα του να δεις τα κλειστά δωμάτια του ορόφου. Η αποσύνθεση της εποχής που προδίδουν θα σε κάνει να αντιμετωπίσεις το πόσους κόσμους τελικά χωράει αυτή η πόλη.
Ο Φραγκομαχαλάς, τα πρωινά αποτελεί τόπο συνάντησης εκατοντάδων εκπροσώπων της κοινωνίας της Θεσσαλονίκης. Στους δρόμους του θα συναντήσεις δικηγόρους με χαρτοφύλακες στα χέρια δίπλα από γεωργούς με γαλότσες, έως τύπους με μουσικά όργανα στην πλάτη και ανθρώπους με καρότσια γεμάτα ρετάλια και παλοπράγματα. Ωστόσο γύρω από αυτή την πλουραλιστική βουή, κρύβει στα παρακλάδια του τα πιο κεντρικά-απόκεντρα σημεία της πόλης. Στην Οδό Τύπου, στο στενό δίπλα από το Κρατικό Ωδείο που το μόνο που ακούγεται είναι μελωδίες από πρόβες πιάνου, από τα ανοιχτά του παράθυρα. Στην Βεροίας και στην Εμπράρ, στα στενά ανάμεσα σε πανύψηλα οικοδομικά κτίσματα, βρίσκεις εναπομείναντες επιχειρήσεις από το παρελθόν της πόλης, πολλή σκιά και σχεδόν ξεχνιέσαι το πόσο δίπλα σου πραγματικά βρίσκεται η μανία του κέντρου.
Κομνηνών και Βασ.Ηρακλείου γύρω από τα λουλουδάδικα και το Γιαχουντί Χαμάμ. Ακόμα και αν στο ύψος του μνημείου επί της Κομνηνών το σημείο έχει ανέβει και συγκεντρώνει αρκετό κόσμο, στο κομμάτι πίσω από τα λουλουδάδικα και στην πίσω πλευρά του Χαμάμ δημιουργείται μία ατμόσφαιρα αποκέντρωσης και ενίοτε διαλογισμού, ακριβώς δίπλα στην έξαρση της Κομνηνών και της αγοράς της Βασ.Ηρακλείου.
Γύρω από την Ρωμαική Αγορά και στο ύψος της Ολύμπου έως και την αρχή της Τοσίτσα, η οποία Ολύμπου ως γνωστόν έχει αναπτύξει την δική της εναλλακτική ταυτότητα, παρά την συγκέντρωση του πιο επιλεκτικού κοινού της πόλης και των πιο φοιτητικοκατοικημένων πολυκατοικιών, έχει διατηρήσει την ηρεμία και το coolness της αποκέντρωσης. Στο πάρκο έναντι του εργατικού κέντρου, με τα μικρά επίπεδα και τους ιδιοκτήτες σκύλων κάτω από τα πλατάνια ή και γύρω από τα κάγκελα περιμετρικά του μνημείου, νιώθεις την απίστευτη δύναμη του κέντρου ενώ βιώνεις την απόλυτη ηρεμία του απόκεντρου.
