Όοοοοομορφη Θεσσαλονίκη!

της Βάνας Χαραλαμπίδου Κάποιος πρέπει να ενημερώσει τον Δήμο Θεσσαλονίκης ότι υπάρχει κάτι που λέγεται ορίζοντας, ανοιχτές γραμμές, προοπτική στο χώρο. Διότι είναι σαφές ότι δεν το γνωρίζει. Γιατί αν το γνώριζε θα φρόντιζε  να μην τον περιορίζει,  να μην τον κλείνει, ν’ αφήνει – το βλέμμα τουλάχιστον – ανεμπόδιστο να φεύγει… Υπάρχουν επίσης οι όροι αισθητική και φροντίδα. Τους οποίους επίσης φαίνεται ότι κάποιοι  αγνοούν. Και ας μην πάμε μακριά. Να μείνουμε στη «βιτρίνα». Άξονας παραλιακή. Το πρόσωπο. Δεν χρειάζεται να επαναλάβουμε εδώ τα επιχειρήματα για τις επιχωματώσεις, τους τόνους μπετόν και την ανέγερση κάθε είδους μικρών και μεγαλύτερων κατασκευών στην παραλιακή, κώνων, κύβων, κάγκελων και άλλων περιφράξεων, που πλέον αποκόβουν την οπτική επαφή με το νερό, το μόνο που σώζει ακόμα τη Θεσσαλονίκη, που από «νύφη», έστω και ανύμφευτη, εξελίχτηκε εδώ και χρόνια σε νυφίτσα του Θερμαϊκού. Το θέμα έχει εξαντληθεί. Κι αν οι τουρκομπαρόκ επιλογές της προηγούμενης διοίκησης έπλητταν βάρβαρα την αισθητική, η διαιώνισή τους, η αδυναμία αλλαγής τους, η διατήρηση της ίδιας νοοτροπίας, πλήττει καίρια την ελπίδα ότι κάτι σ’ αυτόν τον κακορίζικο τόπο θα μπορούσε να αλλάξει… Άξονας Γούναρη. Ο εγκέφαλος. Χρόνια έχει που επισημαίνεται η βλακώδης επιλογή να τοποθετηθούν οι φριχτοί κάδοι καθ’ όλο το μήκος της Δ. Γούναρη, από Τσιμισκή μέχρι την Εγνατία, με κατάληξη τη Ροτόντα. Ένα από τα κεντρικότερα αξιοθέατα της πόλης, αυτό με τις πιο δημοφιλείς αρχαιότητες προβάλλει μαζί μ’ αυτές και δείγματα του σύγχρονου πολιτισμού – σκουπίδια. Εκτός από την πληγή στα μάτια που προκαλεί το θέαμα σε όλους καθημερινά, είναι βέβαιο πως οι ξένοι επισκέπτες, που θέλει η τοπική αυτοδιοίκηση να προσελκύσει στην πόλη, θα παίρνουν μαζί στις φωτογραφίες τους αυτή την άθλια εικόνα, απλή απόδειξη κακογουστιάς, αφροντισιάς και αδιαφορίας.(Για τη βρωμιά της, που τη μετατρέπει σε τσουλήθρα με την πρώτη ψιχάλα, θα μιλήσουμε άλλη φορά). Άξονας Αριστοτέλους. Η καρδιά. Σαν να μην έφθανε αυτό ήρθε και το γυάλινο περίπτερο της υπηρεσίας πληροφοριών, που έχει σκοπό την εξυπηρέτηση των ξένων, να εγκατασταθεί μόνιμα στην καρδιά της πλατείας Αριστοτέλους κόβοντας κι αυτό τον άξονα της, το μόνο αξιοπρόσεχτο άνοιγμα και νεώτερο μνημείο, που θα μπορούσε να αφήνει το βλέμμα να πλανηθεί από τη θάλασσα μέχρι τα κάστρα, αν δεν το διέκοπταν απολίτιστες επιλογές κατασκευών, επιγραφών και άλλων κακόγουστων παρεμβολών. Ο υποτιθέμενος αλλοδαπός, εκτός από το να εξυπηρετηθεί με πληροφορίες, κατά κανόνα θέλει και να φωτογραφήσει, κι αυτό καθίσταται αδύνατον. Χάθηκε να τοποθετηθεί ένα περίπτερο σε μια γωνιά, απλό σαν αυτά που πουλούν τσιγάρα, καλαίσθητο και διακριτό π.χ. από το χρώμα του, που να κάνει την ίδια δουλειά χωρίς να μπαίνει σαν καρφί στο μάτι; Τι απαιτεί αυτή η επιλογή; Κονδύλια; Ασφαλώς όχι. (Μήπως θα ήταν ακόμη πιο χρήσιμο στο αεροδρόμιο ή τον σιδηροδρομικό σταθμό;)

Άξονας Αγγελάκη. Η ραχοκοκαλιά. Ταμπέλες, ταμπελίτσες, ταμπελάκια σε όλα τα χρώματα και κάθε δυνατή διάσταση, κολώνες και κολωνάκια, μισό βαρέλι κομμένο γεμάτο σκουπίδια, τραπεζοκαθίσματα πλαισιωμένα με φρικαλέες νάιλον κατασκευές – παράνομοι ημιϋπαίθριοι μπροστά στα μάτια μας,  – μόνιμα διπλοπαρκαρισμένα αυτοκίνητα, φυσικά οι πανταχού παρόντες κάθε είδους κάδοι, κινητά κιγκλιδώματα και άλλα ογκώδη «εμπόδια», κομμένα από τη ρίζα δέντρα που δεν αντικαταστάθηκαν ποτέ, ξεπατωμένα πεζοδρόμια με σπασμένες πλάκες και επικίνδυνες τρύπες, χορταριασμένα κράσπεδα, αυθαίρετες καταλήψεις από γραφεία ενοικιάσεως αυτοκινήτων, αντλίες βενζίνης, γλίτσα δεκαετιών, γενικό καρακατσουλιό εκατό μέτρα από τα μεγάλα μουσεία και τον Λευκό Πύργο. Πάρκα και νησίδες. Οι «πνεύμονες». Εδώ γελάει κάθε πικραμένος. Αυτή η παντοδυναμία του πανσέ, που δεκαετίες τώρα επιβάλλει την παρουσία του -για τρεις εβδομάδες το χρόνο -, για να απασχολούνται ποιος ξέρει πόσοι εργαζόμενοι της υπηρεσίας «κήπων και δενδροστοιχιών», με τρεις να φυτεύουν τον πανσέ και έναν να επιτηρεί, για να επαναλαμβάνεται το θέαμα σε λίγες εβδομάδες με άλλο, συμπαθές κατά τα άλλα, είδος μονοετούς λουλουδιού, πρέπει κάποτε να πάρει τέλος. Κάποιος πρέπει να ενημερώσει τη σχετική υπηρεσία ότι υπάρχουν πολυετή φυτά, που δεν ψηλώνουν, που θα φυτευτούν μια φορά και με λίγη φροντίδα θα στολίζουν τα ελάχιστα ανοίγματα του κέντρου και τις νησίδες. (Αποκορύφωμα το μικρό παρκάκι, πέριξ του διάσημου πλατάνου, του Λευκού Πύργου, η κατάσταση του οποίου δεν περιγράφεται με λόγια, αλλά και το μικρό δήθεν πάρκο με την απίστευτη βρωμιά και τα τσουρομαδημένα φυτά μεταξύ Τσιμισκή – Άγγελάκη και Θεοτοκά). Όσο για τις δενδροφυτεύσεις, στους διάφορους πρόσφατα κατασκευασμένους πεζόδρομους, που ήδη κατακλύζονται από «τραπεζάκια έξω», -όσες έγιναν γιατί σε κάποιους χάσκουν ακόμη οι σχετικές θέσεις -, δυστυχώς δεν γίνονται με τριάντα βαθμούς θερμοκρασία Μάιο – Ιούνιος μπαίνει -, μήνα. Πώς θα αναπτυχθούν αν κανείς δεν ποτίζει τα δεντράκια μέσα στο κατακαλόκαιρο; Πρέπει να είσαι γεωπόνος για να το σκεφθείς αυτό; (Υπάρχει δημότης που με τον κουβά γεμάτο νερό διασχίζει τη λαιμητόμο μπροστά στην Νομαρχία – Βίλλα Αλλατίνη, για να ποτίσει τα δέντρα, που η εν λόγω υπηρεσία φύτεψε και εγκατέλειψε στην προδιαγεγραμμένη τύχη τους). Και πόσα τηλεφωνήματα πρέπει να κάνει κανείς στη σχετική υπηρεσία για να αντικατασταθεί το καμένο από τα ζεματιστά νερά  του όποιου καταστηματάρχη – επειδή εμποδίζει την τέντα του – δεντράκι; Πόσο δύσκολο είναι να ληφθεί μια απόφαση που θα επιβάλλει τεράστια και προσοδοφόρα για τα άδεια ταμεία του Δήμου πρόστιμα, σ’ αυτούς που καταφανώς ρημάζουν τα ελάχιστα δέντρα; Όοοοοομορφη, κλειστοφοβική και τόσο άτυχη Θεσσαλονίκη!