Ποσειδώνιο σημαίνει μπάσκετ το καλοκαίρι στη Θεσσαλονίκη (ΕΙΚΟΝΕΣ)

Λέξεις: Γιάννης Κωστάκογλου 

Εικόνες: Ευθύμης Βλάχος

Καλύτερος καιρός, αυξημένες θερμοκρασίες, λιγότερες βροχές και μυρίζει καλοκαίρι. Μυρίζει Ποσειδώνιο! Οι μπασκέτες δίπλα από το κολυμβητήριο του Ποσειδωνίου, κρύβουν μία ιστορία, μία ξεχωριστή αύρα που δύσκολα συναντάται σε κάποια άλλη περιοχή της πόλης.

Πέρα από το καθαρά πρακτικό, το ότι δίνουν τη δυνατότητα σε χιλιάδες ανθρώπους όλων των ηλικιών, να τρέξουν, να αθληθούν και να παίξουν μπάσκετ, συνδυάζουν το γήπεδο με τη θάλασσα, το Μέγαρο με το μπάσκετ και τη στεφάνη με την ιστορία.

Σφράγισε μια εποχή

Οι μπασκέτες του Ποσειδωνίου δεν είναι απλά ένα ακόμα outdoor γήπεδο της πόλης. Είναι ένα από τα πρώτα και μεγαλύτερα ανοικτά γήπεδα μπάσκετ, που δημιουργήθηκαν και εκμεταλλεύτηκαν από την πόλη, μετά την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού του 1987.

Τα γήπεδα αυτά μετατράπηκαν από νωρίς σε κέντρα κοινωνικοποίησης, ανάδειξης νεαρών μπασκετικών ταλέντων και ευκαιρίας συνάθροισης μπασκετόφιλων. Μιλάμε για μία εποχή, όπου τα κλειστά γήπεδα δεν ήταν πολυάριθμα και σίγουρα όχι προσβάσιμα στο απλό κοινό με ευκολία. Τα γηπεδάκια του Ποσειδώνιου κολυμβητηρίου λοιπόν, έχουν μεγαλώσει γενιές και δεν παύουν να επισκέπτονται καθημερινά από ερασιτέχνες και επαγγελματίες.

Το Street Basketball, το λεγόμενο Μπάσκετ του δρόμου, βρίσκεται σε μεγάλη άνθιση και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι υπάρχει και σαν άθλημα στους Ολυμπιακούς αγώνες. Η μορφή 3 on 3, όπου 3 παίκτες αντιμετωπίζουν σε μία μόνο μπασκέτα 3 αντιπάλους, είναι ευρέως διαδεδομένη στο καθημερινό κοινό, το οποίο διατηρεί μία ρεαλιστική επαφή με ένα άθλημα και προσαρμόζεται ευκολότερα στα δεδομένα του. Λιγότερο τρέξιμο, περιορισμένοι χώροι, περισσότερες επαφές και στοιχειώδης τακτική. Όλα αυτά, χωρίς να μειώνεται ο ανταγωνισμός, το σασπένς και η αθλητικότητα.

Με λίγα λόγια, το Ποσειδώνιο πέρα από το γεγονός ότι προσφέρει μία ποιοτική αναβάθμιση στο αθλητικό στερέωμα της Θεσσαλονίκης, αποτελεί και ένα σήμα κατατεθέν της πόλης. Η Θεσσαλονίκη είναι «μπασκετομάνα», η πόλη που έφερε το μπάσκετ στην Ελλάδα και ανέδειξε την γιγάντια αντιπαλότητα Άρη και ΠΑΟΚ, τις δεκαετίες του 80’ και του 90’.

Νίκος Γκάλης, ο Θεός του Ελληνικού μπάσκετ, ζούσε και κυρίως έπαιζε στη Θεσσαλονίκη για το μεγαλύτερο κομμάτι της καριέρας του, εμπνέοντας αμέτρητα παιδιά να επιχειρήσουν να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα. Δεν υπάρχει Έλληνας αθλητής, γεννημένος εκείνη την περίοδο που να μην αφιερώνει ένα κομμάτι της ενασχόλησής του με τον αθλητισμό, στον «gangster» του ελληνικού μπάσκετ.

Το Ποσειδώνιο λοιπόν, λειτουργεί στο δικό μου το μυαλό, σαν ένα σύμβολο εκείνης της εποχής, της επιτυχίας, του ρομαντισμού και των ιδιαίτερων συναισθημάτων που βίωνε η πόλη. Μία εποχή στην οποία τα αθλητικά είδωλα των καιρών δεν επέτρεπαν στη λάμψη τους να επισκιάσει την στάση τους και τη συμπεριφορά τους. Οι μπασκέτες του Ποσειδωνίου, ήταν ένας χώρος στον οποίο θα μπορούσες να συναντήσεις και επαγγελματίες. Ίσως όχι τον Γκάλη και τον Γιαννάκη, αλλά κάποιον με χαμηλότερο προφίλ, ο οποίος δεν στερούνταν επαγγελματισμού και εμπειριών σε κορυφαίο επίπεδο.

Βρεθήκαμε στα γεμάτα από κόσμο γηπεδάκια του Ποσειδωνίου, συνομιλήσαμε με μικρούς και μεγάλους, είδαμε πάθος, ενέργεια, νεύρα, ανταγωνισμό και μερικές υψηλού επιπέδου κινήσεις.

Ο 16χρονος Δημήτρης, αθλητής μεγάλης ακαδημίας μπάσκετ στη Θεσσαλονίκη μας είπε:

«Τώρα που πλησιάζει, έφτασε ουσιαστικά το καλοκαίρι,, έρχομαι συχνότερα Ποσειδώνιο, κανονίζουμε συνήθως Σαββατοκύριακα με παρέα 3 εναντίον 3 ή 4 εναντίον 4. Το κάνω και γιατί μ’αρέσει το street μπάσκετ, αλλά και για προπόνηση, καθώς η (αγωνιστική) χρονιά τελείωσε πριν από μερικούς μήνες».

-Γιατί Ποσειδώνιο;

– «Μένω Καλαμαριά. Όταν ήμουν μικρός, 8-9 χρονών, με έφερνε ο θείος μου εδώ για να κάνουμε σουτάκια, στην πρώτη επαφή που είχα τότε με το μπάσκετ. Και κυρίως γιατί υπάρχουν πολλές μπασκέτες, πολύς κόσμος για να συμπληρώσουμε άτομα και είναι ωραίο μέρος. Επίσης, δεν έχω στο μυαλό μου, τουλάχιστον ανατολικά (της πόλης), κάποιο πιο οργανωμένο και μεγάλο εξωτερικό γήπεδο. Μόνο σχολεία ίσως, που χρειάζεται να σκαρφαλώσεις κάγκελα πολλές φορές και είναι κάπως πιο ιδιωτικά».

Ένας άλλος Δημήτρης τώρα, έχει έρθει στις μπασκέτες του Ποσειδωνίου μαζί με το γιο του και τους φίλους του.

«Τα παιδιά περνάνε ωραία εδώ. Είναι τώρα στις πρώτες τάξεις του δημοτικού και είναι μέσα στην ενέργεια. Τους πήγα σε ακαδημία μπάσκετ πριν από δύο χρόνια, γιατί ήταν το άθλημα που έβλεπα και έπαιζα και εγώ μικρός. Το Ποσειδώνιο για εμένα είναι ένα μέρος που ερχόμασταν από όταν ήμασταν εμείς παιδιά. Όχι αυτές τις ηλικίες, αλλά εκεί κοντά στα 18 με 20, ερχόμασταν εδώ και «χτυπιόμασταν». Τότε το μπάσκετ ήταν διαφορετικό, περισσότερο ξύλο. Δεν υπήρχαν τόσο εύκολα φάουλ και γκρίνιες».

-Φέρατε το γιο σας εδώ, για να του δείξετε και το γήπεδο που εσείς κάποτε ερχόσασταν και παίζατε με τους δικούς σας φίλους;

– «Δεν το έχω σκεφτεί έτσι. Μάλλον ναι. Μένουμε εδώ κοντά, το Ποσειδώνιο νομίζω είναι η πρώτη σκέψη που θα έχει κάποιος στη Θεσσαλονίκη αν θέλει να παίξει μπάσκετ. Εκτός αν μένει βαθιά προς τα Δυτικά, Εύοσμο και τέτοια. Εδώ έχει πολλές μπασκέτες, πολύ κόσμο, ανοιχτωσιά. Μπορείς να το συνδυάσεις και με βόλτα στην παραλία και δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρεις να παίξεις. Κάποιες φορές, μέσα στο καλοκαίρι, Σάββατο και Κυριακές, μπορεί να γίνεται χαμός, αλλά και πάλι αργά ή γρήγορα θα αδειάσει κάποια μπασκέτα».

-Πόσο σημαντικό είναι ένα γήπεδο σαν και αυτό για τη Θεσσαλονίκη, για τον κόσμο της και τις οικογένειές της;

-«Πολύ. Γενικά, η Θεσσαλονίκη δεν έχει ούτε πολλά γήπεδα, ούτε είναι σε καλή κατάσταση. Δεν έχει πάρκα, δεν έχει πράσινο, δεν είναι εύκολο. Ένα γήπεδο μπάσκετ είναι σημαντικό για έναν άνθρωπο που θέλει να παίζει μπάσκετ, έστω ερασιτεχνικά, για έναν μπαμπά να φέρει το γιο του μία Κυριακή απόγευμα να σουτάρουν πέντε έξι σουτ. Εμένα προσωπικά μου λύνει κάπως τα χέρια κάποιες φορές».

Τέλος, προσεγγίσαμε την Ιωάννα, επίσης αθλήτρια μπάσκετ σε σύλλογο της πόλης, φοιτήτρια Γυμναστικής ακαδημίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Η Ιωάννα δεν έπαιζε με την παρέα της, αλλά με ανθρώπους που συνάντησε εκεί και της πρότειναν να παίξουν μαζί. Περίπου 10 άτομα, που δεν είχαν ξαναδεί ο ένας τον άλλον ποτέ, μαζεμένοι κάτω από μία μπασκέτα, έτρεχαν, σούταραν, έσπρωχναν, διεκδικούσαν, πηδούσαν ψηλά και κυνηγούσαν τη νίκη.

«Είχα έρθει κάποια στιγμή στο Ποσειδώνιο ως πρωτοετής, πριν φύγω στα Γιάννενα για καλοκαίρι, που είναι η καταγωγή μου. Μου Άρεσε. Έψαχνα ένα μέρος να πηγαίνω να κάνω τα σουτάκια μου, να μην χάνω επαφή με τη μπάλα και να τρέχω και λίγο. Μου ταίριαξε γιατί τότε είχε διχτάκια, έβρισκα εύκολα κόσμο για διπλό ή μονό και γιατί είναι ωραία. Μέγαρο. Δίπλα παραλία. Άμα θες πας και στις καφετέριες εδώ δίπλα».

-Πώς αισθάνεσαι παίζοντας μπάσκετ με ανθρώπους που συναντάς πρώτη φορά;

«Να είμαι ειλικρινής δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Όταν αλλάζεις ομάδες, πηγαίνεις σε ένα περιβάλλον καινούριο που ουσιαστικά δεν ξέρεις κανέναν. Και σας βάζουν να κάνετε προπόνηση μαζί. Γενικά, αυτό είναι το ωραίο με τα ομαδικά αθλήματα, η συναναστροφή, η συνεργασία, οι σχέσεις με τους συμπαίκτες, να προσπαθείς να τους καταλάβεις, πώς παίζουν, που θέλουν να κάνουν πάσα, τι είδους άνθρωποι είναι».

-Είναι εύκολο αυτό σε ένα μονό στο Ποσειδώνιο;

«Όχι. Καμιά φορά είναι απρόσωπο. Ούτε λέμε τα ονόματά μας με κάποιους. Είτε επειδή ντρεπόμαστε, είτε γιατί δεν μας νοιάζει εκείνη τη στιγμή. Αλλά παίζουμε. Αν έχεις χημεία στο παικτικό και το βρεις, μπορεί να περάσεις καλά και ας μην ξέρεις την παραμικρή πληροφορία για τον άλλον».

Είναι πολύ σημαντικό για μία πόλη να διαθέτει ένα σημείο, το οποίο δίνει ανάσα στον αθλητισμό. Όπως αντίστοιχα, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και η οικογένειά του, κατέστησαν το γήπεδο σε Σεπόλια της Αθήνας, έναν χώρο που ζει και αναπνέει για το μπάσκετ, έτσι η Θεσσαλονίκη διαθέτει αυτό το στοιχείο για ολόκληρες γενιές. Μαθητές, πατεράδες, φοιτητές, άντρες, γυναίκες και παιδιά, ένα μέρος προσβάσιμο σε όλους, προσφέροντας υπηρεσίες που μπορούν να αξιοποιηθούν από όλους. Μία μπασκέτα, μία μπάλα και τα ακουστικά σου. είναι μερικές φορές όλα αυτά που χρειάζεσαι για να ξεφύγεις από μία πιεστική καθημερινότητα, μία ζούγκλα ή χειρότερα μία επαναλαμβανόμενη κουραστική ρουτίνα.

Τα κακώς κείμενα

Η ανάπλαση των γηπέδων που έγινε το 2022, με χρηματοδότηση της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας, δημιούργησε μία ελπίδα για περεταίρω αναβάθμιση των αθλητικών εγκαταστάσεων της πόλης που βρίσκονται σε παρακμή (πχ. Καυτανζόγλειο).

Ήταν μία μικρή αλλά ελπιδοφόρα προσθήκη, σε ένα γήπεδο με μεγάλη απήχηση στο αθλητικό κοινό. Δυστυχώς, μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, τα θεμέλια αυτής της ανάπλασης δεν φάνηκαν πολύ γερά, με τις μπασκέτες και τα ταμπλό να φθείρονται, τα διχτάκια να εξαφανίζονται και το παρκέ να ξεθωριάζει και να δημιουργούνται ρωγμές σε μερικά σημεία.

Κάποιες κακοτεχνίες και η έλλειψη φροντίδας σε έναν χώρο που χρηματοδοτήθηκε από την ελληνική κοινωνία για να γίνει καλύτερος, οδήγησαν σε μία υλική παρακμή. Όλα αυτά λοιπόν, καταστούν τα γήπεδα μπάσκετ του Ποσειδώνιου, πέρα από δύσκολα, ακόμα και εν δυνάμει επικίνδυνα σε κάποια σημεία για μικρά παιδιά και νέους αθλητές. Παρόλα αυτά, ο κόσμος δεν σταματάει να τα επισκέπτεται, ειδικά κατά τη διάρκεια των θερινών μηνών του χρόνου, προνοώντας μάλιστα για να τα ενισχύσει και με ιδιωτικό εξοπλισμό.

Ουκ ολίγες φορές, μπορεί να παρατηρήσει κανείς «σκαμνάκια» δύο ή τριών ανθρώπων που προσπαθούν να δέσουν το διχτάκι που έφεραν από το σπίτι τους, σε μερικές μπασκέτες που πλέον δεν διαθέτουν.

Το Ποσειδώνιο θα μπορούσε να είναι ένα στολίδι, ακόμα και ένας τουριστικός πόλος έλξης, σαν ένα σήμα κατατεθέν της πόλης. Μακάρι, η απήχηση του και η αγάπη του κόσμου της Θεσσαλονίκης, να φανούν αρκετά για την συντήρηση και την συνολική του αναβάθμιση κάποια στιγμή.