Πρωτομαγιά στου Καρατάσου

Του Γιώργου Τούλα

Στα παιδικά μου χρόνια οι μέρες σαν την Πρωτομαγιά ή την Καθαρή Δεύτερα ήταν μέρες συνεύρεσης και ανοιχτής καρδιάς. Μεγάλες ομάδες φίλων, γειτόνων και ενίοτε συγγενών που ζούσαν στο όριο της πόλης προετοίμαζαν την έξοδο σε κοντινές έξοχες και την ολοήμερη μέθεξη βασισμένη στη συνήθεια του ρεφενέ. Οι γονείς μου, εξόχως κοινωνικοί άνθρωποι, δεν μας άφησαν ούτε μια από τις μέρες εκείνες παραπονεμένους και οι παρέες τους τιμούσαν τις αφορμές με ιδιαίτερο τρόπο. Καραβάνια αυτοκινήτων ξεκινούσαν από την Τούμπα του εβδομήντα για τη Ρεντίνα, το Χολομώντα, το Δερβένι και άλλα σημεία γύρω τριγύρω και έστηναν ολοήμερα τσιμπούσια στο χορτάρι. Όσοι δεν είχαν αυτοκίνητα μάλιστα βολεύτηκαν σε καρότσες αυτοκινήτων που χωρούσαν πολλούς.

Με το πέρασμα των χρόνων η συνήθεια εκείνη χάθηκε. Μετά τα μέσα του ενενήντα οι μόνοι άνθρωποι που έβλεπα να στήνουν πικ νικ στο Σέιχ Σου ήταν παρέες ανθρώπων που είχαν έρθει από τη Σοβιετική Ένωση και ήταν οι μόνοι που χαίρονταν το δημόσιο χώρο.

Ο ερχομός της κρίσης και μερικές νέες ιδέες αξιοποίησης αδόμητων χώρων έφεραν ξανά στο προσκήνιο τις αφορμές για μαζικές συνάξεις παλαιού τύπου. Ανήμερα Πρωτομαγιά φέτος ανηφόρισα στο υπέροχο στρατόπεδο Καρατάσου ψηλά στην Σταυρούπολη, ή καλύτερα στην Πολίχνη αφού της ανήκει το πιο μεγάλο κομμάτι του. Έχω φίλους εκεί που καλλιεργούν χρόνια τώρα μικρά κομμάτια γης 33 τ.μ. αφιερώνοντας ώρες πολλές της ζωής τους σε κάτι που ακόμα και στην καρδιά της Νέας Υόρκης είναι συνήθεια και το είδα να γίνεται. Αλλά και άλλους που οργανώνουν με ένα σύλλογο της γειτονιάς τους μεγάλες γιορτές παλιάς εποχής, διεκδικώντας με ωραίο τρόπο το δικαίωμα στη χρήση των τελευταίων αδόμητων χώρων της πόλης που πολλοί ορέγονται να μετατρέψουν σε τσιμέντο.

Αυτή την Πρωτομαγιά όμως όπως οι ίδιοι μου είπαν και κυρίως είδα με τα μάτια μου ήταν ο κόσμος πιο πολύς από ποτέ. Έμοιαζε με τις Πρωτομαγιές των παιδικών μου χρόνων. Μεγάλες παρέες ανθρώπων που έστησαν αυτοσχέδια ή και πιο οργανωμένα γλέντια, οι καλλιεργητές των Περιαστικών Καλλιεργειών, που ξεκίνησαν πριν 4 χρόνια ως ΠΕΡΚΑ και σήμερα είναι πια έξι περιοχές, έξι Πέρκες όπως λένε οι ίδιοι και φίλοι τους από όλοι την πόλη που πέρασαν με έναν υπέροχο τρόπο τη μέρα τους στο αστικό ύπαιθρο. Η φύση τριγύρω οργίαζε με χρώματα και μυρωδιές και στο τέλος της μέρας η συνείδηση όλων, ιδιαίτερα αναπτυγμένη εδώ άφηνε πίσω το χώρο πεντακάθαρο όπως τον βρήκε. Η έκπληξη της ημέρας ένα ζευγάρι Γάλλων από τη Χάβρη, που μάλιστα συμμετείχαν και στην ταινία του Καουρισμάκι, που έφτασαν ως το στρατόπεδο έχοντας μάθει τα πάντα για τους ΠΕΡΚΑ από το ίντερνετ και μοιράστηκαν μαζί μας το πικ νικ της Πρωτομαγιάς!

Κατηφορίζοντας τη Λαγκαδά στο γυρισμό είδα την ίδια εικόνα και στο στρατόπεδο του Παύλου Μελά και υποψιάζομαι πως θα συνέβη και στο Κόδρα.

Και είναι αυτή η εικόνα που κάνει πιο επιτακτική από ποτέ την ανάγκη να λυθεί μια για πάντα σήμερα το χρονίζον θέμα των στρατοπέδων, να επιστέψουν με νόμο στις τοπικές κοινωνίες που θα ξεκινήσουν την απόδοση τους στην καθημερινότητα των ανθρώπων. Που σήμερα τα χρειάζονται πιο πολύ από ποτέ και αποδεικνύουν πόσο όμορφα μπορούν αν αξιοποιήσουν.

Ήταν η πιο εξωστρεφής Πρωτομαγιά που έζησαν εδώ και χρόνια, βγαλμένη από τα παιδικά μου χρόνια θαρρείς. Και έφυγα με μια μεγάλη ανακούφιση που 4 χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση των καλλιεργητών σε ένα παρατημένο χώρο και τη διεκδίκηση μιας γειτονιάς ο αγώνας τους όχι μόνο έπιασε τόπο αλλά δημιουργεί ήδη τη συνθήκη για μια καλύτερη ζωή στην αφιλόξενη πόλη. Με τη δύναμη του μαζί, που είχαμε ξεχάσει. Πριν από δυόμιση χρόνια επιχειρήσαμε με επιτυχία μια μέρα στο περιαστικό δάσος της πόλης που είχε δεκάδες ιδέες αξιοποίησης με ήπιο τρόπο. Το Δάσος Αλλιώς ήταν ακριβώς αυτό που έζησα ξανά σήμερα.

Διαβάστε επίσης: Αστικοί κήποι στην πόλη 

Το παράδειγμα του Καρατάσου