Προξένου Κορομηλά: Η νέα, ατυχής, μετάλλαξη ενός δρόμου

του Γιώργου Τούλα

Η Κορoμηλά είναι ο δρόμος της άγριας νιότης πολλών Θεσσαλονικιών που πέρασαν τα χρόνια της νεότητας τους στα ΄80ς. Ο δρόμος της θρυλικής νύχτας της πόλης που φιλοξένησε νυχτομάγαζα παντός είδους από τις disco Regine και Studio 51, μέχρι την πιτσαρία Ciao Ciao και το τοστάδικο Snoopy, ήταν η άγρια πλευρά της πόλης, ο τόπος που συναντιόνταν της νύχτας τα πιο ανήσυχα παιδιά τριάντα χρόνια πριν. Μαζί με τα παρατράγουδα της…

Ο δρόμος ακολούθησε μια εντελώς διαφορετική πορεία στη δεκαετία του 2000, καθώς κάποιοι αποφάσισαν πως μπορούσε να αποτελέσει τη Βία Μοντεναπολεόνε της Θεσσαλονίκης και άνοιξαν εκεί μερικά από τα πιο επώνυμα καταστήματα ενδυμάτων του κόσμου, φίρμες που συναντά κάποιος στους μεγαλύτερους και πιο πολυτελείς δρόμους της Δύσης και της Ανατολής. Οι τιμές στις βιτρίνες προκαλούσαν ίλιγγο και οι άνθρωποι που κυκλοφορούσαν εκεί, αστοί που βρήκαν έναν νόημα στο shopping, γυναίκες με το χέρι σπασμένο στα δύο κρατώντας πανάκριβες τσάντες, κορίτσια από φτωχότερα στρώματα με όνειρο ζωής τα συγκεκριμένα status αντικείμενα του πόθου και πλούσιοι Βαλκάνιοι και Ρώσοι που έβρισκαν νόημα στα Σαββατοκύριακα τους εδώ! Τα opening αυτών των καταστημάτων ήταν αληθινές επιδείξεις χλιδής από διοργανωτές αλλά και παριστάμενους.

Η κρίση και όσα έφερε μαζί έκανε τα περισσότερα πολυτελή καταστήματα να κλείσουν νύχτα και το όνειρο της έτσι και αλλιώς υπερβολικής χλιδής να τελειώσει άδοξα. Μετά από ένα διάστημα αμηχανίας, κλειστών καταστημάτων και ερημιάς και αφού υπήρξε μεγάλη φιλολογία γύρω από το αν έπρεπε να πεζοδρομηθεί το τελευταίο κομμάτι του δρόμου, από την Αγίας Σοφίας μέχρι την Πλουτάρχου και τις καταγγελίες για εξυπηρέτηση συμφερόντων του πρώην αντιδημάρχου οικονομικών που διαθέτει μπαρ στο συγκεκριμένο τμήμα του δρόμου και την τελική ματαίωση του σχεδίου, άρχισε η μεταμόρφωση του δρόμου σε μπαρόδρομο.

Τα κλειστά μαγαζιά από μετά την Αγίας Σοφίας άρχισαν να νοικιάζονται και να μετατρέπονται ταχύτατα σε μπαρ και καφέ και η εικόνα να αλλάζει και πάλι βίαια. Η  ανεξέλεγκτη κατάληψη του έτσι και αλλιώς στενού πεζοδρομίου από τραπεζοκαθίσματα, καναπέδες, επίπλωση και όρθιους θαμώνες δημιουργεί στο δρόμο μια ασφυξία πρωτόγνωρη. Το απόγευμα του Σάββατου περνώντας το δρόμο στις οκτώ νόμιζες ότι βρισκόσουν στη Μύκονο το κατακαλόκαιρο. Τα απίστευτα ντεσιμπέλ της μουσικής που δονούσαν την πυκνοκατοικημένη γειτονιά, ο διαρκής θόρυβος που διαχέονταν προς τα πάνω, η αδυναμία των περαστικών να διασχίσουν τα πεζοδρόμια μου δημιούργησαν ένα αίσθημα ασφυξίας.

Το Σεπτέμβριο του 2012, με το Θεσσαλονίκη Αλλιώς, μετατρέψαμε την Κορομηλά για μια μέρα σε πεζόδρομο-παιδότοπο, στήνοντας σε όλο της το μήκος δράσεις και παιχνίδια για παιδιά. Σε ένα κέντρο χωρίς διαφυγές για ξεκούραση, χαλάρωση και παιχνίδι, αυτό που συνέβη εκείνη τη μέρα ήταν πρωτοφανές. Ήταν ένα από τα πιο πετυχημένα πειράματα μετατροπής ενός δρόμου σε τόπος αστικής χαράς.

Φαίνεται πως το πείραμα δεν συγκίνησε κανέναν από τις Αρχές της πόλης και ο σχεδιασμός ενός ακόμα μπαρόδρομου στην πόλη ήταν προτιμότερη επιλογή. Κάθε μπουτίκ που κλείνει εκεί λόγω της κρίσης μετατρέπεται σε καφέ με εκωφαντική μουσική που καταλαμβάνει το σύνολο του πεζοδρομίου, όπως άλλωστε και την Καρόλου Ντιλ, την Π. Πατρών Γερμανού και την Π. Μελά. Αν επιχειρήσει να διασχείσει κανείς τα πεζοδρόμια με ένα παιδικό καρότσι θα αρχίσει σύντομα να καταριέται και θα αναγκαστεί να κατέβει στη μέση του οδοστρώματος. Η χθεσινή επιχείρηση για παράνομα τραπεζοκαθίσματα έφτασε στο δρόμο που μοιάζει πια να έχει χάσει κάθε έννοια κατοικημένης περιοχής… Κρίμα.