Στα μπαλκόνια της Θεσσαλονίκης

Λέξεις | Εικόνες: Ιωάννα Βαλσαμάρα

Τα μπαλκόνια είναι στις πόλεις ένα μοναδικό παράθυρο στη ζωή. Μυρίζουν καλοκαιρινό αεράκι δροσερό, πρωινό καφέ με τσιγάρο και καμμένα ξύλο από τα τζάκια τις χειμωνιές. Κάθε ένα είναι διαφορετικό όσο είμαστε διαφορετικοί και όλοι οι άνθρωποι μεταξύ μας. Με τα φώτα τη νύχτα πάντα αναμμένα ή πάντα σβηστά, με γλάστρες και πολύχρωμα ανθάκια ή άδεια, παραδομένα στη σκόνη και στους ανέμους, με κόσμο πολύ και φασαριόζικες μουσικές ή με μορφές μοναχικές και πόδια απλωμένα στα κάγκελα, κάθε ένα είναι κομμάτι της καθημερινότητας μας. Κάθε μπαλκόνι είναι ένας δίαυλος επικοινωνίας με τον έξω, τον ξένο κόσμο, ο οποίος από το εκεί δεν μας φαντάζει πια τόσο ξένος και τρομακτικός. Από την αρχή της αστικής μας ζωής το μπαλκόνι είναι ένα απομεινάρι των παλιότερων εποχών και της ζωής μας έξω στη φύση. Είναι ένα καταφύγιο που αντιστέκεται στις σύγχρονες συνήθειες που τείνουν να μας αποξενώνουν, είναι η πιο όμορφη στιγμή της μέρας και της νύχτας μας.