Mε θέα το Μανχάταν της Θεσσαλονίκης
Η ζωή στα δυτικά της πόλης. Προίκα απ΄τις λίγες!
Ευχολόγια και φίλτρα; Δεν υπάρχουν τέτοια πράγματα στα δυτικά. Όλο το blur του κόσμου να βάλεις, στα δυτικά της Θεσσαλονίκης θα υπάρχει μόνο αλήθεια και οπτική. Την οπτική την χρησιμοποιείς αντανακλαστικά για να επιβιώσεις. Την αλήθεια την ζεις στο πετσί σου και την κουβαλάς πάντα και παντού. Άπαξ και της συστηθείς για πρώτη φορά, έπειτα είναι τετελεσμένο. Προίκα από τις λίγες.
Εικόνες © Βαγγέλης Σκεύης
Η πρώτη φορά που είδες φίλο σου να σνιφάρει, γνωστό σου να τρέχει γυμνός στους δρόμους και να μην σε αναγνωρίζει, γείτονά σου να κρύβει όπλα πάνω από ντουλάπες, γνώριμες φάτσες να μπαίνουν “μέσα”.
Η πρώτη φορά που σε παρακολούθησε ασφαλίτης, την φορά που σε πήγαν με το ζόρι για εξομολόγηση στο σχολείο, την φορά που σε σταμάτησαν ξημερώματα για να περάσει ευχάριστα η βάρδια του περιπολικού. Την πρώτη φορά που ξάπλωσες στο δερμάτινο βρώμικο, ξεσκισμένο κρεβάτι του Ε.Σ.Υ. Την πρώτη φορά που ξεχάστηκες και πέρασες από το πάρκο που δεν έπρεπε.
Την πρώτη φορά που σε πλήρωσαν πενηντάρικο για να ψηφίσεις τον γιο της κυρα Μαρίας. Την πρώτη φορά που σε χούφτωσε γυφτάκι στο δρόμο. Τον πρώτο γκόμενο που έφερες στο σπίτι και την επόμενη το πρωί η γιαγιά του πρώτου ήξερε το όνομά του. Την πρώτη φορά που η τάξη γέμισε με παιδιά που δεν μιλούσαν την γλώσσα σου. Τα μάτια τους κυρίως.
Την πρώτη φορά που παρακολούθησες συμμαθητές σου να τα βρίζουν και δεν μίλησες. Το πρώτο σου σπρέι, το γκράφιτι που ‘καναν για σένα, τον κάδο που έκαψες. Και όλοι σε κάλυψαν. Η πρώτη φορά που ακούστηκαν οι Active Member σε γουόκμαν. Η πρώτη μπάντα που έκανε πρόβες σε υπόγεια. Το πρώτο πάρτι σε μπαξέδες.
Το πρώτο κεφάλι ντελιβαρά που έσκασε στον πεζόδρομο από τις λακούβες. Το πρώτο μηχανάκι που αντίκρυσες κρεμασμένο ανάποδα σε πλάτανο και δεν σου κανε εντύπωση. Την πρώτη φορά που σιχάθηκες τον εαυτό σου στριμωγμένος με άλλους ιδρώτες μέσα σε μικρό λεωφορείο. Έπρεπε να το πάρεις αναγκαστικά. To επόμενο θα περνούσε σε μισή ώρα. Την βιβλιοθηκονόμο που έψαχνες στις καφετέριες για να σου ανοίξει την βιβλιοθήκη.
Την πρώτη φορά που ο Κ. κάπνισε μέσα στην αίθουσα. Την πρώτη φορά που έχασες το τελευταίο των 11.30 και περπάτησες νύχτα με τα πόδια πίσω. Έμαθες τί γίνεται κάτω από την αερογέφυρα του Κορδελιού. Η πρώτη ανάσα που πήρες και βρωμούσε. Η πρώτη φορά δεύτερης ανάσας που δεν έβγαινε γιατί δεν υπήρχε κυριολεκτικά οξυγόνο να ρουφίξεις.
Όλα αυτά και άλλα τόσα. Δεν ήταν “πρώτη φορά”. Είναι πολλές οι φορές. Τί; Φρίκη; Δεν είναι έτσι; Κατά τα άλλα όλα καλά. Γιατί πλέον ξέρεις τα πρόσωπα των ασφαλιτών, ξέρεις ότι δεν τους προσπερνάς αν δεν θέλεις να χάσεις μια ώρα από την ζωή σου, ξέρεις από τί θα πεθάνεις, ξέρεις ότι θα σε καλύψουν. Ξέρεις πώς να επιβιώνεις για 100 μέτρα κάτω από τις γέφυρες. Ξέρεις γενικά.
Άρα την αλήθεια των δυτικών την κουβαλάς. Δεν την ζεις μόνο στα τετραγωνικά τους. Ένας εθιστικός τόπος φυγής. Όλοι φεύγουμε και όλοι εδώ είμαστε τελικά. Δεν μπορούμε(;) δεν θέλουμε(;) εδώ είμαστε.
Η οπτική είναι το νομιμοποιημένο ναρκωτικό μας. Αν δεν βλέπεις τα φουγάρα για Μανχάταν, τους καπνούς για σύγχρονη τέχνη και την ασχήμια για ποίηση, δεν την βγάζεις εύκολα εκεί που όλα είναι στημένα για να είναι ζόρικα.
Όποιος γεννήθηκε, μεγάλωσε, ζει ή έστω έκανε ένα πέρασμα εύλογου διαστήματος από τα δυτικά της Θεσσαλονίκης καταλαβαίνει. Ή θα καταλάβει. Ή δεν πειράζει. Όλα καλά. Εμείς έχουμε θέα το Μανχάταν.
