Θεία κοινωνία

Της Τάνιας Μινογιάννη 

Εξόρμησα προς ανατολάς, εχθές. Πέρασα μία βόλτα από το αγαπημένο Πεδίο Δράσης Κόδρα, που φέτος, ήταν φτωχό και λιγότερο ικανό να αφηγηθεί ιστορίες, και σιγομουρμουρίζοντας τη «Σιωπή» των Ξύλινων σπαθιών κατηφόρισα προς το Παλατάκι.   

Αγιάζι, φεγγάρι, ετερόκλητο πλήθος περίμενε να ξεκινήσει η συναυλία του Παύλου Παυλίδη.  Ένας σπεσιαλίστας marketer θα καταρριόταν την ώρα και τη στιγμή, αν έπρεπε να απευθυνθεί στο κοινό του καλλιτέχνη. Πού να βρει στόχο; Οι μουσικές ταμπέλες και οι ηλικίες μετακινούνταν σαν πυγολαμπίδες από χαμόγελο σε χαμόγελο, καταργώντας την έννοια του target group, την ομαδοποίηση των γκάλοπ, τα ομογενοποιημένα ψυχογραφήματα, τις προβλέψεις.  Ήταν σαν η ζωή να έβγαζε τη γλώσσα στον κυνισμό των ειδικών, σαν να ανέτρεπε τις σιγουριές των βολεμένων. Ποτέ δεν τρελαινόμουν για τον Παυλίδη. Τον είχα καταχωρίσει στους ειλικρινείς καλλιτέχνες που δε με συγκινούν. Όμως εχθές, αυτή η «αυθάδεια» του κόσμου του μου έκλεισε το μάτι. Κι έτσι, κάπως άρχισε η συναυλία, ένα από τα καλύτερα live που έχω παρακολουθήσει στη ζωή μου.

Οι B-movies και ο Παύλος Παυλίδης έπλασαν εχθές, ένα ουράνιο τόξο πάνω από την πραγματικότητα, τόσο πυκνό να μη το διαπερνά κανένα μαχαίρι, τόσο αέρινο να μπορείς να το ανασάνεις. Δεν ήταν που σκέπασε τη μαύρη βία – πώς θα μπορούσε. Όμως πάνω του ακούστηκαν γενναιόδωρα σολαρίσματα από τη μπάντα που δε σταμάτησε να εξερευνά κάθε γνωστό κομμάτι της σαν σεληνιασμένη επί τέσσερις ώρες, οι φωνές ενώθηκαν σε εκατοντάδες στιχάκια, ο απίστευτος στ’ αλήθεια, ήχος άφηνε τη μουσική να βγει πηγαία σαν καθαρό νερό και το «Θα ‘θελα να ‘μουν σαν εσένα» για τον νέο άντρα που δολοφόνησαν στο Κερατσίνι ήταν μια προσευχή. Γι’ αυτό τον αιφνιδιασμό από τόση ομορφιά, γι΄αυτή τη Θεία κοινωνία έξω στον κήπο του Κυβερνείου, θέλω να πω, ευχαριστώ.

Στην εποχή της έκτακτης ανάγκης που ζούμε τα πράγματα που φτιάχνονται με αγάπη και μοιράζονται με νεανική ορμή και ώριμη αλήθεια δεν είναι σπάνια, κι ας κυριαρχεί η άποψη για το αντίθετο.  Η χθεσινή συνάντηση σιγοντάρει μέσα μου αυτή την πραγματικότητα πολύ δυνατά σε ένα Φθινόπωρο που η Θεσσαλονίκη σφύζει από ζωή, εκδηλώσεις, ομαδικές συναντήσεις, δημιουργικές ζυμώσεις. Όσο κι αν «θέλουν να σε κάνουν να φοβάσαι να περπατήσεις στην πόλη» – που είπε κι ο Παύλος – τη δύναμη των ενωμένων κάτω από ένα ουρανό, μια μουσική, ένα αίσθημα ευλογίας δεν μπορούν να την πάρουν, είναι δική σου.  Βγες έξω.