Τις Μεγάλες μέρες της προσήλωσης, τις μικρές ώρες του άστεως

Σε μια εβδομάδα που γίνεται Μεγάλη, που τα μεγέθη αναμετρώνται με τα συναισθήματα, που οι ρυθμοί ρίχνουν ταχύτητες και τα βήματα ξαναγίνονται ανθρώπινα, το κέντρο της πόλης μετασχηματίζεται, υιοθετεί νοηματοδοτήσεις, γίνεται σκηνικό συναντήσεων με τον Άλλο αλλά κυρίως με τον εαυτό.

Απόγευμα Κόκκινης Πέμπτης. Αριστοτέλους. Καταστήματα παιχνιδιών. Τόποι ονείρου. 

Ώρα 18:00. Γονείς και παιδιά τους στο κυνήγι του ιδανικού δώρου του Πάσχα, νονοί σε αναζήτηση λαμπάδας περίβλεπτης.

Μια κυρία ρωτάει μια πωλήτρια που θα βρει την φιγούρα ενός ήρωα που ούτε καν μπορεί να προφέρει το όνομα του. Βλέπει το παιχνίδι και διαπιστώνει ότι δεν είναι στην εκδοχή την οποία ζήτησε το βαφτιστήρι της, παρόλα αυτά το «κρατάει υπόψιν της».

Είναι η λαμπάδα το τρεντ της γιορτής; Είναι.

Τα «παπούτσια της Λαμπρής», που καθιερώθηκαν καθώς θεωρείται ότι «δείχνουν στα παιδιά τον σωστό δρόμο», αντικαθίστανται από πάσης φύσεως παιχνίδια. Επιτραπέζια, κονσόλες, φιγούρες. Ρούχα και παπούτσια. Μάρκες κυρίως. Ποθητά αποκτήματα, μικρές επιβεβαιώσεις του ανήκειν…

Οι λαμπάδες έχουν γίνει βιτρίνα των καταστημάτων, είναι το πρώτο πράγμα που θα βρεις. Βιτρίνες-λαμπάδες.

Κόσμος κάνει βόλτες στους δρόμους της πόλης. Μαθητές έχουν ξεχυθεί στους δρόμους, χωρίς τα ασήκωτα σακίδια πλάτης γεμάτα βιβλία για να πάνε στα φροντιστήριά τους. Απολαμβάνουν μια πόλη χωρίς πρέπει…

Λαμπάδες για καλό σκοπό

Λίγο παρακάτω το ΚΕΘΕΑ ΙΘΑΚΗ και το σταντ στην Αριστοτέλους γεμάτο χειροποίητες δημιουργίες που έχουν φτιάξει θεραπευόμενοι και οι συγγενείς και οι φίλοι αυτών. Δεν υπάρχει όμως εκεί η ίδια κίνηση. Εθελόντρια που βρίσκεται στο σταντ μάς μιλάει για την κατάσταση εκεί. Εδώ δεν φωνάζουν οι λαμπάδες με υπερήρωες βλέπεις…

«Ο κόσμος δεν ψωνίζει τόσο λαμπάδες από εμάς, υπάρχει κόσμος αλλά κυρίως πηγαίνουν στα καταστήματα. Λίγοι είναι αυτοί που θα τα χωρίσουν, θα πάρουν λαμπάδα από εδώ και θα πάνε μετά στο κατάστημα για παιχνίδια. Νομίζω δεν καταλαβαίνουν ποιοι είμαστε και τι κάνουμε, κοιτούν με φόβο και κάπως υποτιμητικά αρκετοί. Είμαι εδώ από τις 9 και φεύγω αργά, σήμερα έχω ρεπό από τη δουλειά μου και το κάνω για καλό σκοπό».

Το στίγμα είναι ακόμη εδώ. Οι εξαρτημένοι, ακόμη κι αν προσπαθούν να απεξαρτηθούν, θεωρούνται ακόμη ένα μελανό σημείο στη συνείδηση του κόσμου.

Αντίθετα, στην Αγίας Σοφίας, το «Ελληνικό Παιδικά Χωριό» στο Φίλυρο έχει το δικό του bazaar κι εκεί οι πολίτες δείχνουν μεγαλύτερη ενσυναίσθηση.  «Έρχεται κόσμος και ψωνίζει, προσπαθούμε να έχουμε μεγάλη ποικιλία. Υπάρχουν δωράκια, λαμπάδες, ο κόσμος στηρίζει» μας λέει μια κυρία που βρίσκεται εκεί.

Το ίδιο συμβαίνει και απέναντι, στο σπιτάκι του «Χαμόγελου του Παιδιού». Κόσμος σταματάει, κοιτάει τις δημιουργίες, βλέπει λαμπάδες και μπαίνει μέσα για να κάνει αγορές. Εδώ νικά το μεγαλείο της ενσυναίσθησης.

Περπατώντας, οι άνθρωποι που μιλούν στο τηλέφωνο, είναι βιαστικοί. «Θα σε πάρω αργότερα, ψάχνω δώρο για το βαφτιστήρι μου».

Στα Λουλουδάδικα…

Λίγο πιο πέρα, στα Λουλουδάδικα, η άνοιξη επελαύνει με χρώματα η κίνηση είναι επίσης αυξημένη. Στα ανθοπωλεία ο κόσμος μαζεύεται, κοιτάζει λουλούδια. «Περισσότερο φεύγουν τα γαρύφαλλα, έχουμε και τα στεφανάκια τα οποία έχουν μεγάλη ζήτηση λόγω της ημέρας και του Πάσχα γενικότερα. Το στεφάνι ως σύμβολο, ως κίνηση, ως συνέχεια μιας παράδοσης…

 

«Γενικά έχει κίνηση όλη την εβδομάδα αυξημένη, είναι και το Μοδιάνο δίπλα, περνάει ο κόσμος και ψωνίζει».

Η κάθοδος στην αγορά, η πιο μπαγιάτικη και γοητευτική συνήθεια μιας πόλης που αλλάζει το Πάσχα κρατά δυνάμεις.

Στις εκκλησίες της πόλης

Οι εκκλησίες προετοιμάζονται για το βράδυ, ετοιμάζονται για την Ακολουθία των Αγίων Παθών και τα 12 Ευαγγέλια. Στον Ιερό Ναό Αγίας Θεοδώρας, το απόγευμα επικρατεί ησυχία. Μέσα στην εκκλησία υπάρχουν πιστοί, οι οποίοι ανάβουν κεριά, ασπάζονται τις εικόνες και κάθονται.

Από παιδιά μέχρι ηλικιωμένους, πιστοί βιώνουν το Ελληνικό Πάσχα. Το Πάσχα είναι άλλωστε η γιορτή της Προσδοκίας. Ανάβουν κεριά, εύχονται, αναμένουν, ελπίζουν…

Λίγο πιο πέρα, στον Ιερό Ναό Αγίας Σοφίας, το προαύλιο γεμίζει παιδιά που παίζουν. Άλλοι γονείς πηγαίνουν τα παιδιά τους, μπαίνουν στην εκκλησία και κάθονται. Μια μητέρα προσπαθεί να «τιθασεύσει» τα παιδιά της που είναι γεμάτα ενέργεια. Παίζουν έξω από την εκκλησία. Οι τελευταίοι δημόσιοι χώροι.

Πηγαίνοντας προς Ίωνος Δραγούμη, στον Ιερό Ναό του Αγίου Μηνά έχουν ήδη μαζευτεί κάποιοι πιστοί. Σε όλες τις εκκλησίες, οι ηλικίες είναι ανάμεικτες. Τα γαρύφαλλα έχουν φτάσει και οργανώνουν τα πράγματα για το βράδυ.

Όλα είναι έτοιμα στην πόλη. Και όλοι προετοιμαζόμαστε για την αναγέννηση, την ανανέωση, τη λύτρωση. Η πόλη στα χέρια όσων απέμειναν. Η πόλη ανθρώπινη ξανά.