Βασανιζόμαστε «Σοστά»

Πλέον στους τοίχους μην το δέσεις κόμπο ότι γράφουν μόνο πιτσιρικάδες (εθεάθησαν μεσήλικες) και στην ρουτίνα του σήμερα το στένσιλ και το πόσκα στα χέρια ενός πολίτη είναι η νέα διέξοδος έκφρασης του κοινωνικοπολιτικού μας status quo ή ένα αποτέλεσμα αυτoύ. Αν σεβόμασταν και το δημόσιο χώρο βέβαια τα πράγματα θα ήταν πολύ καλύτερα. Γιατί η πλειοψηφία των μουτζούρων που ”κοσμούν” τους τοίχους είναι για τα ανάθεμα.

Με τα όρια να είναι δυσδιάκριτα, η λογοτεχνία των δρόμων είναι το new thing. Ένα παιχνίδι συνειρμών, λόγος απλός καθημερινός ή κυνικός, πολυφωτογραφημένος πολυμοιρασμένος και αγαπημένος των κοινωνικών δικτύων, σε τοίχους πόλεων και αστικών επιφανειών ιδιωτικών ή δημοσίων χώρων, που έχουν την ανάγκη να πουν και να μοιραστούν αλλά πολύ περισσότερο να τύχουν ανταπόκρισης τα μικρά αποκυήματά τους. Θα ακούσεις ότι στόχος συχνά είναι το μήνυμα ακόμα και με την αγιοποίηση του μέσου . Το γοητευτικό του συνθήματος είναι η διαφορετική μετάφραση που παίρνει από σκέψη σε σκέψη και από στόμα σε στόμα. Η δύναμη που έχει κάθε λέξη να σημαίνει έρωτα και πολιτική ταυτόχρονα. Το μήνυμα πολλές φορές είναι τόσο δυνατό που θα το δεις να αποκτά χαρακτήρα κινήματος. Το σύνθημα εκπληρώνει τον προορισμό του από την στιγμή που το μήνυμά του θα μπει σε παρέες σε συζητήσεις σε διπλανές πόρτες σε αρχικές σελίδες σε κοινωνικά δίκτυα σε στάμπες και t-shirt και θα αρχίσει να αναπαράγεται σε ακόμα περισσότερες αστικές επιφάνειες κερδίζοντας μέχρι και μία θέση στο Wikipedia.

Βασανιζόμαστε σοστά ή λάθως ; Όταν ξεκίνησε σχεδόν όλη η χώρα να «βασανίζεται», ελάχιστοι ήταν εκείνοι που διαμαρτυρήθηκαν. Το «βασανίζομαι» με την ωραία του γραμματοσειρά έχει ταξιδέψει κυριολεκτικά σε κάθε γωνιά της χώρας δημιουργώντας μία κατάσταση στην οποία θέλεις να συμμετέχεις.

Το «λάθως» επίσης. Δύο λέξεις που σε έμπλεξαν σε μία διαδραστικότητα δημιουργώντας στις πόλεις μία συνθήκη «επιτραπέζιου παιχνιδιού».

Αυτή ίσως είναι και η διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σε κάτι που δημιουργείται κουβαλάει ένα σύνθημα και απευθύνεται γυμνό στο πλήθος για να το επεξεργαστεί να το ενστερνιστεί ή να το αποδομήσει και στην μουντζούρα την οποία είθισται το πλήθος να την αποδομεί κατευθείαν παραβλέποντας τα υπόλοιπα στάδια.

Η διαφορά της μουντζούρας από την Τέχνη (ακόμα και της λογοτεχνίας των δρόμων) όσο ξεκάθαρη και αν φαντάζει στους περισσότερους, στην πραγματικότητα είναι τόσο λεπτή όσο και η αισθητική στις μουσικές μας προτιμήσεις.

Για παράδειγμα το another brick in the wall (old fashioned but classy) θα τύχει καλύτερης αποδοχής σε ένα τοίχο από το “Μελίνα Ασλανίδου θεά καρδουλίνια” κλπ. Εντάξει δίνω παράδειγμα ολοφάνερης αδικημένης σύγκρισης, ωστόσο και τα δύο θα αποτελούν κοινής παραδοχής ως “μουντζούρα” όταν βρεθούν πάνω σε άγαλμα.

Εδώ ακριβώς ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος τον οποίο αν θέλουμε κάτι να τον σταματήσει θα προσχηματιστούμε ξεκάθαρα και αποκλειστικά τον νόμο, ο οποίος είναι κάθετος και απαγορεύει κάθε είδους βεβήλωση δημοσίου χώρου. Είτε συμμετέχεις στο παιχνίδι των δρόμων είτε επικαλείσαι τον νόμο. Γκρι στην άποψη είναι δύσκολο να υπάρξει, άλλωστε είναι το χρώμα που επικαλούνται όλοι όσοι θέλουν να ζωγραφίσουν επάνω του.

Καλώς ή κακώς τα συνθήματα στους τοίχους στην προκειμένη φάση είναι το αμεσότερο ψυχογράφημα μίας πόλης. Μοιάζει με κοινωνική σούμα συναισθημάτων και αναγκών που υπό τρελές συνθήκες η μηνιαία καταμέτρησή και ανάλυσή τους θα ήταν το χρησιμότερο εργαλείο στα χέρια του εκάστοτε Δημάρχου. Με αυτή την λογική (ή παραλογία) ας δούμε τι συναισθήματα και τι ανάγκες κρύβει στα τσιμέντα της αυτή η πόλη.