Μία γειτονιά-φάντασμα στο κέντρο της πόλης

Υπάρχουν πολλές περιοχές στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, που αν και εξαιρετικά κεντρικές, είναι παραμελημένες. Έχεις ποτέ παρατηρήσει τα δεκάδες λουκέτα στα καταστήματα γύρω από το Υπουργείο Μακεδονίας Θράκης; Μιλάμε για τις οδούς Προξένων, Ρακτιβάν, Στέφανου Δραγούμη αλλά και μεγάλο κομμάτι της Κασσάνδρου.

Οι περισσότεροι δρόμοι από την Αγίου Δημητρίου και πάνω απεικονίζουν απόλυτα την εγκατάλειψη που υπάρχει. Βέβαια όπως τονίζουν οι επιχειρηματίες γύρω από το ΥΜΑΘ, πολλές φορές νιώθουν να αντιμετωπίζονται ως απόκεντρο. Κάτι που ισχύει όπως τονίζουν σχεδόν για όλους τους δρόμους πάνω από την Αγ. Δημητρίου.

Δεκάδες στενά που ανεβαίνουν προς την Άνω Πόλη βρίσκονται σε τραγική κατάσταση και ερημωμένα. Δρόμοι από τους οποίους ανηφορίζουν και κατηφορίζουν δεκάδες τουρίστες καθημερινά και σίγουρα δεν χαίρονται με τις εικόνες που αντικρίζουν. Σπασμένα πλακάκια, κακοστρωμένοι δρόμοι και σκονισμένες βιτρίνες με ενοικιάζεται και πωλείται. Όλα αυτά σε μία περιοχή που κάποτε αποτελούσε το “κέντρο”, οι γειτονιές έσφυζαν από ζωή και δεν έβρισκες ανοιχτό κατάστημα για να ανοίξεις την επιχείρηση σου.

Εμείς βρεθήκαμε εκεί και συνομιλήσαμε με επιχειρηματίες για το πως επιβιώνουν, καθώς και για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

«Υπάρχει πλήρης εγκατάλειψη. Παλιά υπήρχαν μαγαζιά κάθε είδους στην περιοχή. Τώρα, ειδικά μετά την κρίση, κλείνει ο ένας μετά τον άλλον. Το βράδυ φοβάσαι να κυκλοφορήσεις. Εγώ πέρα από το μαγαζί, ζω κιόλας εδώ οπότε ξέρω πολύ καλά τι συμβαίνει. Το τελευταίο καιρό έκλεισε και το μπακάλικο στη γειτονιά οπότε όταν σχολάω υπάρχει το απόλυτο σκοτάδι. Επίσης ένα μεγάλο ζήτημα είναι αυτό του πάρκινγκ, που δεν μπορείς να βρεις πουθενά. Εμείς πια δεν ζούμε, απλώς επιβιώνουμε» αναφέρει ιδιοκτήτρια καταστήματος και κάτοικος της περιοχής.

Ένας νεαρός επιχειρηματίας βλέπει με άλλη ματιά την κατάσταση και αναφέρει πως μετά την πολυετή κρίση και την πανδημία σίγουρα υπάρχουν καταστήματα που κατέβασαν ρολά, όμως έχουν γίνει προσπάθειες επί της Κασσάνδρου και έχουν ανοίξει κάποιες νέες επιχειρήσεις.

Το παρελθόν

Μπορεί σήμερα η περιοχή να είναι μοιάζει αρκετά εγκαταλελειμμένη, όμως δεν ήταν πάντα έτσι τα πράγματα. Ο ιδιοκτήτης ενός ιστορικού δισκάδικου, κ. Άρης Κουίνογλου αναφέρει ότι «τα παλιά χρόνια η περιοχή αυτή ήταν πάντα ζωντανή. Δεν υπήρχαν κλειστά μαγαζιά. Εγώ το 1991 αναγκάστηκα να αγοράσω το 50%, μόνο και μόνο για να στερεώσω την επιχείρηση γιατί δεν υπήρχαν μαγαζιά, ήταν όλα γεμάτα. 

Όπως θυμάται μέσα στα στενά της περιοχή υπήρχαν διάφορα μαγαζιά με οικοδομικά, ζαχαροπλαστεία, γαλακτοπωλεία, κουρεία, τυπογραφεία. 

«Ήταν όλα μικρομάγαζα. Σήμερα όλα έχουν εξαφανιστεί. Απέναντι από μένα υπάρχουν μόνο δύο καταστήματα σε λειτουργία. Επίσης πολλοί είναι εκείνοι που σκέφτονται να κατεβάσουν ρολά. Βέβαια αυτό δεν είναι κάτι φρέσκο. Η πρώτη φάση με τα κλεισίματα ξεκίνησε το 1991, δεν έκλεισαν μόνο με τις μεγάλες κρίσεις της περασμένης δεκαετίας. Επίσης και τότε υπήρχε ακρίβεια. Δεν είχαμε φτάσει στην χρεοκοπία του 2015 αλλά ήταν μία κρίση. Θυμάμαι έκλεινε ένα μαγαζί και την επόμενη στιγμή άνοιγε ένα άλλο και έλεγα στον εαυτό μου “μα καλά τι γίνεται; Εδώ εμείς κλείνουμε και αυτοί ανοίγουν νέα μαγαζιά;”»

Όπως αναλύει το γωνιακό μαγαζί ήταν για πολλά χρόνια οινοπωλείο, έβγαζε τα βαρέλια έξω και ο κόσμος έφτιαχνε τσίπουρο μόνος του.  Υπήρχε καφεκοπτείο, κρεοπωλείο από την εποχή του 60, μετά το δισκάδικο και ένα χρυσοχοείο.

«Έζησαν ολόκληρες γενιές. Εμείς που είμαστε οι πιο παλιοί κρατηθήκαμε γιατί είχαμε παλιές βάσεις. Εγώ μέσα από εδώ δημιούργησα και συντήρησα την οικογένεια μου. Εδώ παλιά υπήρχε το “γεια σου”, που πια έχει χαθεί. Προτού ανοίξω το μαγαζί, στεκόμουν στα υπόλοιπα μαγαζιά για να μιλήσουμε. Τώρα πια δεν υπάρχει αυτό»