Μια μέρα χωρίς αυτοκίνητο: Τα συν και τα πλην μιας διοργάνωσης

Ήταν σίγουρα μια διαφορετική μέρα για το κέντρο της πόλης. Μια μέρα για την οργάνωση της οποίας δούλεψαν σκληρά κάποιοι άνθρωποι, την πολέμησαν πολύ κάποιοι άλλοι, κάποιους τους προσέφερε μεγάλη χαρά, κάποιους τους εκνεύρισε αφάνταστα και στο τέλος το ταμείο είναι μάλλον διχασμένο.

Τα θετικά

1) Αν περπατούσες Σάββατο μεσημέρι στην πεζοδρομημένη Τσιμισκή και άκουγες τον υπέροχο ήχο της σιωπής, την απουσία του αστικού θορύβου, την έλλειψη της βίας του αυτοκινήτου πάνω σε πεζοδρόμια, παιδιά να τρέχουν ξέγνοιαστα στη μέση του δρόμου, ένα ουτοπικό τοπίο, από αυτά που ονειρεύεσαι συχνά, τότε θα καταλάβαινες το σημαντικότερο νόημα αυτής της μέρας. Το Παράδειγμα που μας χρειάζεται.

2) Η διαφορετική χρήση του δημόσιου χώρου. Παζάρια νέων δημιουργών, άνθρωποι να κάνουν γιόγκα ξαπλωμένοι σε πεζόδρομο, παιδιά να ζωγραφίζουν στη μέση μιας πολυσύχναστης διασταύρωσης, ποδήλατα παντού, φιλαρμονικές να διασχίζουν το κέντρο. Ήρεμα και χαμογελαστά ανθρώπινα πρόσωπα.

3) Εξωστρέφεια. Ομάδες, δημιουργοί, σχολές, εθελοντές, ιδιώτες, χορηγοί, φορείς, δούλεψαν παρέα για ένα κοινό σκοπό. Με προεξέχοντες την Ένωση Πεζών και το ΣΑΣΘ και κόντρα σε εκατοντάδες αντιξοότητες και αρνητικές συμπεριφορές φορέων και αρχών. Χάρισαν στην πόλη ένα ιδανικό κέντρο, ένα δημόσιο χώρο που σέβεται τον πολίτη.

Τα αρνητικά

1) Η ατυχής και φέτος απόφαση του Δήμου να ξεκινήσουν οι προετοιμασίες των δράσεων μόλις είκοσι μέρες πριν. Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα τέτοιων ενεργειών είναι η έλλειψη προετοιμασίας και ενημέρωσης του κοινού για τη χρησιμότητα και το όφελος τέτοιων δράσεων. Η πλειοψηφία των δημοτικών συμβούλων όλων των παρατάξεων απουσίαζε θριαμβευτικά από το κέντρο αλλά και τις περιφερειακές εκδηλώσεις της εβδομάδας κινητικότητας.

2) Η απόλυτη ανυπαρξία καμπάνιας που θα προετοίμαζε τον κόσμο για το τι σημαίνει αφήνω το αυτοκίνητο μου με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί για άλλη μια χρονιά το απόλυτο χάος στις παρυφές του κέντρου και τρομακτικός εκνευρισμός. Η τρομακτική ασυνεννοησία μεταξύ των εμπλεκόμενων που οδήγησε σε παρανοήσεις σε σχέση μια σειρά ζητήματα (δωρεάν λεωφορεία, διαρκείς αλλαγές στο πρόγραμμα των εκδηλώσεων και των ποδηλατοδρομιών). Η έλλειψη συνεργασίας με τον εμπορικό κόσμο που πλήττεται έτσι και αλλιώς και θα μπορούσε να συμμετέχει στη μέρα και όχι να την δει ανταγωνιστικά όπως συνέβη.

3) Η αδιάφορη και σε πολλές περιπτώσεις εχθρική στάση των αστυνομικών άρχων που όχι μόνο αρνούνταν να ενημερώσουν τους οδηγούς και τους πεζούς για ότι συνέβαινε αλλά και σε πολλές περιπτώσεις το απαξίωναν επιτείνοντας τον πέριξ εκνευρισμό.

Συμπέρασμα: Όσοι απόλαυσαν ένα κέντρο αλλιώτικο, αφήνοντας στην άκρη τις αναστολές και τον αρνητισμό έχουν να μαρτυρήσουν μόνο θετικά πράγματα. Όσοι ταλαιπωρηθήκαν είτε γιατί αγνόησαν τις εκκλήσεις να αφήσουν στο σπίτι το αυτοκίνητο για μια μέρα είτε γιατί απλά δεν είχαν ενημερωθεί καταγράφουν την χθεσινή μέρα ως μια μέρα δίχως νόημα. Θέλει τρομερή δύναμη πια και επιμονή για να οργανώνει κάποιος μεγάλες δημόσιες δράσεις, κόντρα στο ζόφο και τη σκοτεινιά του καιρού, όμως η Θεσσαλονίκη είναι μια πόλη με ανοιχτούς ορίζοντες σε σχέση με το κοντινό της παρελθόν και πολύ πιο έτοιμη αν προετοιμάσει κάποιος τους κατοίκους της σωστά να δεχτούν το καινούργιο. Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όσους δούλεψαν μαζί μας για αυτή τη μέρα και σε όλους όσους την απόλαυσαν. Και το χρόνου καλύτερα, ελπίζω.

Υ.Γ. Οι τρεις άνθρωποι που έριξαν τόνους ιδρώτα για να πετύχει είναι ο Γρηγόρης Μαυράκης, η Μαρία Στεφανούρη και ο Αντώνης Καράγιωργας. Για να λέμε τα πράματα με το όνομα τους.

*Φωτογραφίες: Μιχάλης Γουδής, Γιώργος Τούλας