Μια νύχτα με την αξεπέραστη Μαριάνθη Κεφάλα

Εικόνες: Νόπη Ράντη

Για να το πούμε με δυο λόγια, νέτα σκέτα, η Κυριακή είναι απλώς η τελευταία μέρα της εβδομάδας μέχρι που να ανέβει στη σκηνή η Μαριάνθη Κεφάλα. Έτσι συνοψίζεται μέσα σε μία πρόταση το χθεσινό βίωμα στη Βεντέτα, στη μουσική παράσταση του Στάθη Παχίδη Λαϊκart, ο οποίος είχε την υπέροχη έμπνευση να καλέσει ως guest την Θεσσαλονικιά ιέρεια του πιο αγνού, από τα σωθικά δοσμένου, λαϊκού τραγουδιού.

Δε χρειάζεται να κουβαλάς δεκαετίες στην πλάτη σου για να την έχεις δει με βουνά πιάτα μπροστά της στη θρυλική Καλύβα στα μέσα της δεκαετίας του ’80 κι έτσι να αποτιμήσεις τον ρόλο που έπαιξε στις πίστες της εποχής.

Διαβάστε σχετικά: Αφιέρωμα στις λαϊκές νύχτες της Θεσσαλονίκης του ’80 – Οι πίστες, τα μεγάλα ονόματα της εποχής

Η ανεπιτήδευτη λαϊκή ενέργεια που κουβαλά αυτή η σπουδαία κυρία της βουτηγμένης στην καψούρα μουσικής είναι με έναν τρόπο γραμμένη στο πώς μεγαλώσαμε. Στη γειτόνισσα της διπλανής πόρτας, στη μάνα μας, στις μαύρες μας, στις υπερβολές μας.

Ευλαβικά στην αναμονή, σε ένα από τα τραπέζια της γαλαρίας, ώσπου να τελειώσει το πρώτο κυρίως πρόγραμμα του Λαϊκart, ντυμένη από την κορφή ως τα νύχια με το γαλάζιο της κοστούμι, ακτινοβολούσε ακόμα και χωρίς τα φώτα στραμμένα πάνω της. Όταν το όνομά της ακούστηκε από μικροφώνου, και το κάλεσμά της στο stage έγινε δηλωμένο αίτημα, το χειροκρότημα του κόσμου έγινε ζεστό αγκάλιασμα.

”Νύχτα με το που έρχεσαι σέρνεις μαζί σου πειρασμούς, σέρνεις μαζί σου πάθος. Νύχτα με το που χάνεσαι γράφω στο δίπλα της καρδιάς κι ένα καινούργιο λάθος”

(”Νύχτα Ονειρομάνα”, 1971,στίχοι: Ξενοφώντας Φιλέρης, μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας)

Έχει έμφυτο ηλεκτρισμό η Μαριάνθη Κεφάλα και ένα βάθος φωνής απροσπέλαστο από οποιαδήποτε σύγκριση. Δεν είναι Πίτσα, δεν είναι Ρίτα, είναι μία και μοναδική. Είναι η βραχνάδα που συνοδεύεται από ένα χαμόγελο αφοπλιστικό που σταλάζει «ευχαριστώ» σε καθένα και κάθε μία που χειροκροτά αληθινά και συμμετέχει στο τραγούδισμα με την ψυχή του. Είναι μια ρυθμική επαναλαμβανόμενη κίνηση, ένα μπρος πίσω με το σώμα και το αριστερό χέρι που μοιάζει να σε ωθεί διαρκώς να αφήσεις τη συστολή σου, να τραγουδήσεις χωρίς αυτολογοκρισία ένα βράδυ το «Χαστούκι».

”Μ’ ένα χαστούκι σου ήρθα να σ’ αγαπήσω και στο εξής εγώ στο πλάι σου θα ζήσω. Εσύ μες στον κόσμο μου δίνεις ελπίδα, χαρά, εσύ ‘σαι ο γιατρός μου στον πόνο μου, στη συμφορά”

(”Το χαστούκι”, 1961, στίχοι: Αλέκος Τόσκας, μουσική: Βασίλης Τσιτσάνης)

Έχει σεβασμό για τους μεγάλους που έφυγαν η Μαριάνθη Κεφάλα. Σταυρώνει επί σκηνής τον ουρανό για το Δημήτρη Μητροπάνο, για τη Σωτηρία Μπέλλου. Τραγουδά όσα σφράγισαν με τη φωνή τους, κουνά αμυδρά το κεφάλι της μέσα στις σκέψεις τις δικές της, για τους σπουδαίους, για τις αλλοτινές εποχές. Λέει «Πάμε» και το μακρόσυρτο έψιλον μετατρέπει τη νύχτα σε γλέντι, δίνει πνοή σε ζεϊμπέκικα και οι παρέες χορεύουν σε όποιο τετραγωνικό μέτρο βρούνε ελεύθερο.

«Ρετιρέ και υπόγεια μας κάνανε ένα». Ρήση που δεν είναι ενταγμένη σε στίχους, κουβέντα που βγαίνει από μέσα της στο πέρασμα από το ένα τραγούδι στο άλλο. Είτε στα ψηλά, είτε στα χαμηλά, η Κυριακή πάντα θα αλλάζει όταν ζωντανοί θρύλοι ξαναβρίσκουν το πάθος τους στα πέντε μέτρα μακριά από την καρέκλα σου. Γιατί αυτές είναι οι στιγμές που θα ‘χεις να θυμάσαι «μες την πολλή σκοτούρα σου».

*Η μουσική παράσταση Λαϊκart του Στάθη Παχίδη, κάθε δεύτερη Κυριακή στη Βεντέτα (Εθνικής Αμύνης 3) μετατρέπει πασίγνωστα λαϊκά τραγούδια σε μπόσα νόβα, σουίνγκ, σάλσα (και άλλα) άσματα, συντροφιά με εξαιρετικούς μουσικούς (δείτε περισσότερα). Την Κυριακή 2 Δεκεμβρίου, special guest ο Χρήστος Μητρέντζης.