Μία ολόκληρη ώρα για να φτάσεις στη δουλειά δεν το λες λογικό

Έρχονται μέρες που απλώς λες «Φτάνει! Δεν μου αξίζει όλο αυτό που ζω και δεν αξίζει σε κανέναν». 

Γιατί να χρειάζεται μια ώρα με το ρολόι για να φτάσω στη δουλειά μου; Γιατί πρέπει να βραχώ, έπειτα να στριμωχτώ μέσα σ’ ένα αστικό και στη συνέχεια να περιμένω απίστευτη ώρα για να φτάσω απλώς στην εργασία μου;

Αν όλα πήγαιναν όπως έπρεπε, πράγμα που δεν γίνεται σχεδόν ποτέ, η απόσταση σπίτι-δουλειά με το λεωφορείο είναι μετρημένα 25 λεπτά, χωρίς να συμβεί κάτι.

Χθες, όμως, επειδή μάλλον ξεκουραστήκαμε το τριήμερο και είχαμε αντοχές, η ταλαιπωρία ξεκίνησε από νωρίς.

Βγαίνω στο μπαλκόνι, όπως κάθε μέρα, για να τσεκάρω τι καιρό κάνει έτσι ώστε να δω τι ρούχα να βάλω. Βλέπω ότι βρέχει και έχει λίγο αέρα, οπότε ντύνομαι ζεστά.

Κατεβαίνω τις σκάλες του σπιτιού μου και πηγαίνω στην στάση, που είναι τρία λεπτά από το σπίτι μου. Τότε η βροχή δυναμώνει. Φυσικά και βρέχομαι γιατί η συγκεκριμένη στάση δεν έχει ένα σκέπαστρο για να κάτσεις από κάτω. Έτσι προσπαθώ μαζί με όσους περιμένουν μαζί μου να σταθούμε κάτω από τις τέντες των μαγαζιών που βρίσκονται δίπλα. Χωρίς μεγάλη επιτυχία όλο αυτό γιατί δεν χωρούσαμε όλοι, οπότε βραχήκαμε.

Με τα πολλά μετά από πέντε λεπτά ήρθε το λεωφορείο, στο οποίο όπως συνήθως δεν λειτουργούσε η φωτεινή επιγραφή για το ποιο δρομολόγιο εξυπηρετεί. Θα μου πεις ότι θα είχε χαρτί που θα έγραφε. Κι όμως όχι! Έπρεπε να μυρίσουμε τα χέρια μας μες την βροχή. Το χαρτί είχε ξεκολλήσει και ο οδηγός δεν το είχε παρατηρήσει, μέχρι την στιγμή που του το είπαμε. Μικρό το κακό και πάλι!

Από εκεί και πέρα ξεκίνησε η παράνοια. Για μια απόσταση ούτε 2 χιλιομέτρων για να βγούμε στην Λαγκαδά, κάναμε 15 μετρημένα λεπτά! Δεν το λες και λογικό. Αν δεν έβρεχε και πήγαινα με τα πόδια, πιστεύω ότι θα έφτανα αν όχι πιο γρήγορα, στον ίδιο χρόνο.

Φυσικά η κίνηση που δημιουργήθηκε με την λίγη βροχή που “έριξε” μας συνόδεψε και στην υπόλοιπη διαδρομή. Παράπονο δεν έχουμε, σταμάτα-ξεκίνα για τουλάχιστον άλλη μισή ώρα. Για καλή μας τύχη μετά τον Βαρδάρη και στρίβοντας προς κέντρο, η κατάσταση ήταν πιο υποφερτή. Έτσι από τις 9:10 που ξεκίνησα  για να πάω στη στάση, κατάφερα να μπω στο γραφείο στις 10:10. Μία ώρα ταξίδι θα το χαρακτηρίσω. Ίσως αν πήγαινα βόλτα στην Κατερίνη να έφτανα και πιο γρήγορα, απλώς σήμερα έτυχε να μην έχω ρεπό.

Για την κατάσταση μέσα στο αστικό, τα λόγια είναι περιττά. Ο ένας πάνω στον άλλον, όπως κάθε μέρα, χωρίς να είναι ανοιχτό ούτε ένα παράθυρο για να ανανεωθεί λίγο ο αέρας καθώς εκεί μέσα υπήρχε μία αδιαχείριστη ζέστη. Έξω πάγωνες και έπρεπε να είσαι καλά ντυμένος και μέσα στο λεωφορείο οριακά χρειαζόσουν κοντομάνικο.

Παλαιότερα σ’ ένα άλλο κείμενο μου για τα κακώς κείμενα του ΟΑΣΘ, ένας αναγνώστης μου είχε γράψει στα σχόλια να σταματήσω να γκρινιάζω και αν δεν θέλω να χρησιμοποιώ το λεωφορείο, να πάρω πατίνι για να μετακινούμαι. Συγγνώμη αλλά εγώ θέλω να φτάσω στη δουλειά μου, να εργαστώ 8 ώρες και να γυρίσω πίσω στη ζωή μου. Επειδή κάποιοι δεν μπορούν να συντονίσουν τις συγκοινωνίες της πόλης, δεν θα παίξω εγώ κορόνα-γράμματα την ζωή μου με το πατίνι.