Μία σπουδαία χορωδία νέων στη Θεσσαλονίκη που μετράει 31 χρόνια ζωής

Εικόνες: Δήμητρα Κυπριώτη

Η Χορωδία Νέων Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Θεσσαλονίκης αποτελεί τμήμα του Πολιτιστικού Σωματείου Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος και ιδρύθηκε τον Οκτώβριο του 1991 από τον μαέστρο Χρυσόστομο Σταμούλη που μας υποδέχτηκε με χαρά σε μία από τις πρόσφατες πρόβες.

Πρόκειται για μία από τις πιο παλιές χορωδίες της πόλης και μάλιστα με σημαντική δράση και καλλιτεχνική υπόσταση που μόνο θαυμασμό μπορεί να δημιουργήσει, όταν κάποιος επισκέπτης πάει να παρακολουθήσει τη δουλειά που κάνουν.

Κάθε Δευτέρα και Τετάρτη στις εννέα το βράδυ, ο προαύλιο χώρος της εκκλησίας του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου, γεμίζει με νέα αγόρια και κορίτσια διαφόρων ηλικιών.

Η υποδοχή του μαέστρου Χρυσόστομου Σταμούλη, είναι πάντα γι’ αυτούς η έναρξη ενός δίωρου που τους ταξιδεύει μακριά από τα προβλήματα της καθημερινότητας και τους περνάει από μέρη χαράς, γεμάτα τραγούδι, φίλους, χαμόγελα και ένα φως στα μάτια τους που φανερώνει μία αβίαστη ευτυχία.

Αρχικός στόχος της Μικτής χορωδίας είναι η συμμετοχή της στη Θεία Λειτουργία, την οποία η χορωδία ψάλλει κάθε δεύτερη Κυριακή στον Ιερό Ναό Αγίου Ιωάννου Προδρόμου. Οι πρόβες της χορωδίας, γίνονται σε δίπλα αίθουσα από τον Ναό, τον ίδιο από το 1991 που δημιουργήθηκε, που παραχωρείτε δωρεάν για τις συναντήσεις αυτές.

Από την άλλη όμως, το ρεπερτόριο που θα ακούσει κάποιος που θα βρεθεί σε μία από τις πρόβες, μάλλον δεν έχει πλαίσιο, αφού το βράδυ που πήγα εγώ, άκουσα από την «Αρχή του τραγουδιού» του Νίκου Ξυδάκη, το «Εγώ δεν είμαι ποιητής» του Νίκου Παπάζογλου και το «Πρώτο περιστέρι» του Σταύρου Κουγιουμτζή, μέχρι το «Ας κρατήσουν οι χοροί» του Διονύση Σαββόπουλου, το «Του μικρού βοριά» και την «Όμορφη Πόλη» του Μίκη Θεοδωράκη και πολλά άλλα τραγούδια που ξεκινάνε από την βυζαντινή μουσική μέχρι τα σύγχρονα έντεχνα ακούσματα.

Μία σχεδόν κατανυκτική ατμόσφαιρα από νέους ανθρώπους που όσο αυτοί άκουγαν τον δάσκαλο τους και ερμήνευαν τα τραγούδια που τους ζητούσε, εγώ παρακολουθούσα την πειθαρχία τους, τα βλέμματα που έριχνε ο ένας στον άλλον, την «οικογενειακή» κατάσταση ανθρώπων που δείχνουν ότι είναι σε ένα μέρος που αγαπούν.

Κορίτσια και αγόρια που, όπως λέει στην Parallaxi ο Χρυσόστομος Σταμούλης είναι κυρίως από 17 ετών μέχρι 30, με κάποιες λίγες περιπτώσεις μεγαλύτερων που έχουν παραμείνει στην χορωδία από το 1991 όταν ήταν ακόμα παιδιά.

«Τις χορωδίες τις ιδρύσαμε εμείς, εγώ τη Μικτή Χορωδία νέων και η σύζυγος μου, Ιωσηφίνα Κατωφλίδου, την παιδική χορωδία όπου 40 με 50 παιδάκια μας συνοδεύουν κι αυτά σε συναυλίες, κυρίως εντός της Θεσσαλονίκης. Αυτό άλλωστε είναι και το φυτώριο της δικής μας χορωδίας, όπου αντλούμε παιδιά μετά τα 16 χρόνια τους. Η χορωδία μας είναι κυρίως νέων παιδιών. Οι ηλικίες είναι από τα 17 μέχρι τα 30, με κάποιες ακόμα εξαιρέσεις ανθρώπων που έχουν μείνει εδώ από το 1991 που ξεκινήσαμε. Αυτή τη στιγμή, είναι μαζί μας κι ένας ιερέας, ο οποίος ήταν χρόνια μαζί μας και μετά έφυγε στη Μητρόπολη Γρεβενών. Επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη πριν από δύο εβδομάδες με την πολυμελή οικογένεια του και ήρθε πάλι στη χορωδία. Επίσης, έχουμε παιδιά από τα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης που έρχονται. Ακόμα, έχουμε παιδιά από το εξωτερικό όπως είναι η Μπριγκίτα από την Λιθουανία που ήρθε πριν από έναν μήνα στη χορωδία. Ακόμα, γίνονται ακροάσεις παιδιών και αν μπορούμε, τα υποδεχόμαστε με χαρά στη χορωδία.» αναφέρει Ο διευθυντής της χορωδίας, ενώ συνεχίζει λέγοντας για παιδιά που ξεκίνησαν με την χορωδία και συνέχισαν με μία λαμπρή μουσική πορεία, «Η μεγάλη μου χαρά είναι να βλέπω αυτά τα παιδιά να εξελίσσονται. Να δημιουργούν καλές παρέες και φιλίες, να στήνουν έναν εαυτό που θα μπορεί να στηρίξει το ταλέντο τους. Είμαστε περήφανοι γιατί υπάρχουν παιδιά που πέρασαν από εμάς, όπως ο Κωνσταντίνος Δημηνάκης, ο Βασίλης Βαρβαρέζος, ο Γιώργος Καλογήρου και τραγουδιστές όπως ο Μιχάλης Παπαζήσης, ο Παντελής Θεοχαρίδης και άλλοι. Μαέστροι από την άλλη, της πόλης, που έχουν θητεύσει στη χορωδία μας, να πούμε ότι είναι πάνω από δέκα. Αυτή τη στιγμή κοσμούν άλλες χορωδίες στην Θεσσαλονίκη. Είναι λοιπόν, όπως καταλαβαίνετε, ένας χώρος δημιουργίας, τέχνης, πολιτισμού που αναδεικνύει τον πολιτισμό της ορθόδοξης εκκλησίας.»

Η Μικτή Χορωδία Νέων Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος Θεσσαλονίκης έχει δώσει συναυλίες τόσο στην πόλη της Θεσσαλονίκης όσο και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας (Αθήνα, Αλεξανδρούπολη, Χανιά, Αργοστόλι, Βέροια, Καλλιθέα Χαλκιδικής, Άφυτο Χαλκιδικής, Κιλκίς, Κοζάνη, Ληξούρι, Μυτιλήνη, Ξάνθη, Φλώρινα, Φέρρες κ.ά.) με αφιερώματα στον Στ. Κουγιουμτζή, στην πόλη της Θεσσαλονίκης, στην Μάνα και την Παναγία, στον Απ. Καλδάρα και τη Μικρά Ασία, στον Μ. Τόκα κ.ά.

Συνεργάστηκε με τους συνθέτες Στ. Κουγιουμτζή , Γ. Μαρκόπουλο, Ν. Κηπουργό, Ν. Ξυδάκη και τους τραγουδιστές Γ. Νταλάρα, Μ. Μητσιά, Κ. Μακεδόνα, Δ. Μπάση, Γ. Ανδρεάτο, Χ. Γαργανουράκη, Λ. Καλημέρη, Μ. Κανά, Αν. Καρακότα, Π. Θεοχαρίδη, Μ. Χατζημανώλη, Μ. Παπαζήση, Δ. Κεχαγιά, Δ. Σαββόπουλο, Ε. Τσαλιγοπούλου, Γ. Κότσιρα κ.ά.

Στο εξωτερικό η Χορωδία έχει δώσει σειρά συναυλιών στην Κωνσταντινούπολη (1997, 1998, 2000), σε πόλεις της Γερμανίας (1999), στην Κύπρο (2002), στην Ελβετία (2007), στην Γαλλία (2009) και στην Αυστρία (2013 & 2015).

Ο Χρυσόστομος Σταμούλης, θυμάται συνεργασίες και μας λέει το δικό τους απωθημένο…

«Αυτή η χορωδία, ουσιαστικά μεγάλωσε στα πρώτα της βήματα, με την αύρα του Σταύρου Κουγιουμτζή. Το ’91 δημιουργείται η χορωδία, την άνοιξη του ΄92 συναντιόμαστε με τον Κουγιουμτζή και του κάνουμε ένα αφιέρωμα στα σκαλιά του Παπαφείου και όλος ο κόσμος καθόταν στα γρασίδια. Δε ξέραμε που να βάλουμε τον κόσμο, είχε γεμίσει όλη η γειτονιά. Εμείς φρέσκοι τότε, κι όμως δέχτηκε ο Κουγιουμτζής να κάνουμε τη συναυλία. Το καλοκαίρι, λίγους μήνες μετά, με παίρνει τηλέφωνο και μου λέει πως ήθελε να τραγουδήσουμε τον Οκτώβρη εκείνης της χρονιάς στο πλαίσιο των Δημητρίων, στο Παλαί ντε σπορ σε ένα αφιέρωμα στα τραγούδια του, μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα. Είχαμε δηλαδή μια χορωδία που δεν είχε κλείσει ακόμα χρόνο και είχαμε ήδη μία τέτοια πρόταση! Είχα πάθει σοκ. Θυμάμαι, τραγουδήσαμε τότε 4 τραγούδια με τον Γιώργο Νταλάρα και μάλιστα σε πρώτη εκτέλεση το «Κύριε εκέκραξα» που ήταν το τραγούδι που πάνω του στήθηκε όλος ο δίσκος «Ύμνοι αγγέλων σε ρυθμούς ανθρώπων». 

Από τότε, κάναμε πολλές συναυλίες με τον Σταύρο, όπως και με τον Νταλάρα. Με τον Γιάννη Μαρκόπουλο από την άλλη, έχουμε κάνει πάνω από 12 cd. Όταν υπάρχει ελληνικό τραγούδι στη Βόρεια Ελλάδα, κατά κανόνα η χορωδία μας συμμετέχει, αλλά και όχι μόνο. Έχουμε τραγουδήσει σε πάρα πολλούς χώρους, από το Μέγαρο Θεσσαλονίκης, το Ηρώδειο στην Αθήνα και όλα τα ανοιχτά θέατρα μέχρι το Καλλιμάρμαρο. Το μόνο μας απωθημένο, είναι το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών που μέχρι τώρα δεν έχουμε τραγουδήσει ακόμα, αλλά κάτι συζητάμε τώρα και γι’αυτό. Εμείς, είμαστε καταρχήν χορωδία ελληνικού τραγουδιού, αυτή είναι η δουλειά μας από την πρώτη χρονιά που ξεκινήσαμε, το 1991. 

Είμαστε εδώ 31 συναπτά έτη. Από αυτή την αίθουσα, έχουν περάσει πάρα πολύ όμορφοι άνθρωποι όπως ο Γιώργος Νταλάρας, ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ο Γιάννης Μαρκόπουλος, ο Μάριος Φραγκούλης, ο Κώστας Μακεδόνας, ο Δημήτρης Μπάσης, ο Νίκος Κηπουργός και άλλοι πολλοί. Δηλαδή, αυτή η αίθουσα σώζει μνήμες από την πρώτη μέρα που ήρθαμε. Μαζί, έχουμε γυρίσει όλο τον κόσμο και έχουμε κάνει σπουδαία έργα, όπως το «Άξιον Εστί», τον «Ζορμπά», το «Ηλιοσκόπιο» καθώς και μεγάλες συναυλίες με ποικίλο ρεπερτόριο.»

Όταν τέλειωσε η πρόβα, λίγο μετά τις 11 το βράδυ, μείναμε όλοι στον χώρο για να μιλήσουμε για τους λόγους που όλοι αυτοί οι όμορφοι άνθρωποι, αφήνουν ό,τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν, θυσιάζοντας χρόνο, ώστε να βρεθούν μαζί κάθε Δευτέρα και Τετάρτη.

Πρώτη η χαμογελαστή Δέσποινα, μου λέει πως «Η χορωδία έχει μεγάλη ιστορία. Προσπαθούμε κι εμείς να συμβάλουμε πολιτισμικά στην ιστορία της πόλης αλλά και να περνάμε πολύ όμορφα. Εγώ στη χορωδία διανύω τον 14^ο χρόνο και είμαι πλέον και βοηθός του μαέστρου, ασχολούμαι και με τα γραμματειακά της χορωδίας. Το ότι έχω κάνει πια σπουδές μουσικής και είχα μία κλίση είναι το λιγότερο. Όταν είσαι σε ένα περιβάλλον που σε γεμίζει, μουσικά και συναισθηματικά, τότε δεν θέλεις να φύγεις. Με πολλά παιδιά είμαστε παρέα και με κάποιους πλέον σαν οικογένεια.».

Λίγο πιο πέρα, οι νεότεροι μαθητές, έχουν κάνει ένα μικρό πηγαδάκι περιμένοντας τη σειρά τους να μου μιλήσουν. Φοιτητές οι περισσότεροι, έρχονται με χαρά στις πρόβες που τους προσφέρουν μερικές ώρες χαλάρωσης.

«Για μένα το να έρχομαι εδώ είναι ξεκούραση.» μου λέει πρώτος ο Γιάννης, «Φεύγω από την ρουτίνα, βρίσκομαι με ανθρώπους. Σήμερα ας πούμε, είχα πανεπιστήμιο πέντε ώρες, μέχρι τις εννιά το βράδυ και μετά ήρθα εδώ γιατί θα δω τα παιδιά, θα γελάσουμε, θα τα πούμε, θα τραγουδήσουμε. Χωρίς να σημαίνει ότι δεν κάνουμε δουλειά και ερχόμαστε να παίξουμε. Εννοείται πως υπάρχει μία πειθαρχία αλλά όπως και να ’χει το τραγούδι είναι τραγούδι. Είναι αυτό που σε ηρεμεί, σε καθησυχάζει και φτιάχνει τα πράγματα μέσα σου. Οι συναυλίες μας, είναι η ανταμοιβή, η ικανοποίηση ότι όλος αυτός ο κόπος και η προσπάθεια της ομάδας οδηγεί σε ένα όμορφο αποτέλεσμα που χαίρεται ο κόσμος και κατά συνέπεια χαιρόμαστε κι εμείς.». Κάπου εκεί, παρεμβαίνει στην κουβέντα ο Εφραίμ για να μου πει πως θα ήθελε να έρχονται περισσότεροι συμφοιτητές του στις συναντήσεις.

«Δεν είμαστε όσοι θα θέλαμε να είμαστε. Εμείς προσπαθούμε να το προωθήσουμε και σε άλλους φοιτητές στο πανεπιστήμιο αλλά δυστυχώς υπάρχει μία προκατάληψη. Σκεφτείτε, ότι στους 20 που θα πεις, ο ένας μπορεί να έρθει. Όμως, είναι μέχρι να έρθει κάποιος στις πρόβες ή στην πρώτη μας εκδρομή, έπειτα δένεται με την ομάδα και δε χρειάζεται κάτι άλλο. Πρώτα είμαστε παρέα και μετά χορωδία.»

Στην χορωδία, συναντάς χαμογελαστούς ανθρώπους, μιλάς με αδέρφια, με γονείς που έρχονται με τα παιδιά τους, με παιδιά που γεννήθηκαν ουσιαστικά μέσα από την χορωδία, αφού οι γονείς τους γνωρίστηκαν εκεί. Μία τέτοια ενδιαφέρουσα περίπτωση είναι η Πελαγία που, όπως μου λέει ο κ. Σταμούλης, είναι και το νεότερο μέλος του διοικητικού συμβουλίου της χορωδίας.

«Για μένα , είναι τρόπος ζωής όλο αυτό. Δεν γινόταν να μην έρθω, έτσι έχω μάθει. Είμαι 22 και, όπως λέμε, έχω γεννηθεί επί της ουσίας εδώ. Οι γονείς μου στη χορωδία γνωρίστηκαν και πολλά άλλα ζευγάρια μεγαλύτεροι, εδώ έχουν γνωριστεί. Χωρίς αυτήν, οι μέρες είναι λίγο άδειες και ό, τι και να κάνουμε μέσα στην εβδομάδα, πάντα επιστρέφουμε την Δευτέρα και την Τετάρτη εδώ. Από την παιδική χορωδία που ήμουν, ονειρευόμουν τη στιγμή που θα πάω στη χορωδία των μεγάλων. Το ονειρευόμουν επειδή έβλεπα και τους γονείς μου που ήταν εδώ και κάνανε πιο πολλά ταξίδια, έλεγαν τα τετράφωνα τα τραγούδια που με ιντρίγκαραν πιο πολύ και το ήθελα πολύ.»

Από την άλλη, ο Λευτέρης έρχεται στη χορωδία μαζί με τον γιο του τον Χρήστο. «Εγώ άργησα να έρθω στη χορωδία, είμαι μόλις 10 χρόνια μέλος της. Με έφερε μία συνάδελφος στην Τράπεζα όπου εργάζομαι. Έχω τρία παιδιά, δραστηριότητες αλλά και πάλι προλαβαίνω να κάνω κάτι για μένα εδώ, να εκτονώνομαι, να ταξιδεύω μέσω της μουσικής και να έχω κάτι πιο αισιόδοξο στη διάρκεια της εβδομάδας γιατί η μουσική για μένα είναι φάρμακο. Σήμερα μάλιστα άργησα να έρθω επειδή είχα τον γιο μου σε μία δραστηριότητα και έτρεχα, πάρκαρα κι άσχημα όμως πρόλαβα να έρθω και το ευχαριστιέμαι.»

Η Ραλλιώ Δέσποινα, είναι στη χορωδία από το 2000 και, όπως συζητάμε, είναι πολύ ευτυχισμένη που είναι μέλος της, «Είναι η καλύτερη παρέα που θα ήθελες να είναι το παιδί σου.» μου λέει χαρακτηριστικά, ενώ συνεχίζει λέγοντας πως «Είναι ένας πολύ ωραίος συνδυασμός της εκκλησιαστικής αγάπης, της τέχνης, της ευγένειας. Αξιών που είναι λίγο χαμένες στα χρόνια μας, αλλά για εμάς είναι μία πάγια αγάπη και ένας προορισμός. Οι παλιοί έχουμε μια δυνατή παρέα που κρατάει πολλά χρόνια, αλλά και τα καινούρια παιδιά που έρχονται, προσπαθούμε να ενσωματώνονται όσο γίνεται γρηγορότερα προκειμένου να είναι κι αυτά χαρούμενα. Για εμάς, πάνω από όλα είναι η χαρά. Χαρά μέσα από την τέχνη, μέσα από το τραγούδι. Ξέρετε, χωρίς αγάπη αυτή τη στιγμή, δεν γίνεται τίποτα. Έτσι όπως γίνανε τα πράγματα και όπως είναι πλέον τα προγράμματα όλων μας μόνο έτσι μπορεί να γίνει. Ο κόσμος που έρχεται να μας ακούσει, στην αρχή μένει έκπληκτος, αρχικά επειδή βλέπουν πρώτα νέους, όμορφους ανθρώπους πάνω στη σκηνή με χαμόγελα, αλλά και μετά όταν ανοίγουμε το στόμα μας. Νομίζω οι περισσότεροι δεν περιμένουν να ακούσουν κάτι τέτοιο. Ας πούμε στην Ελβετία που δώσαμε μία συναυλία, ως καλεσμένοι του Ιδρύματος Λάτση στη Ζυρίχη, δεν είχαμε από κάτω στην πρώτη συναυλία την «υψηλή» κοινωνία, είχαμε τους εργάτες, τους Έλληνες δηλαδή που ήταν εκεί για βιοποριστικούς λόγους. Θυμάμαι ότι κλαίγανε κι εμείς πάνω στη σκηνή να προσπαθούμε να κρατηθούμε για να μη κλάψουμε κι εμείς. Την επόμενη μέρα που δώσαμε μία δεύτερη συναυλία, στην Γενεύη παρουσία του Πατριάρχη και όλου του Ιδρύματος Λάτση σε ένα θέατρο που κάτω ήταν στολισμένο με ροτόντες, κλαδιά ελιάς και κρίνους, ήμασταν όλοι μαγκωμένοι λόγω των προσωπικοτήτων. Θυμάμαι λοιπόν, ότι ο Πατριάρχης ήταν άρρωστος και έφυγε κάποια στιγμή, τελειώνει και η συναυλία και μας κατεβάζουν κάτω στις ροτόντες με όλους γύρω μας στην πένα και κουστουμαρισμένους. Εκεί λοιπόν που καθόμασταν και είχαμε αρχίσει να βαριόμαστε, μας ήρθε η ιδέα να κάνουμε κάτι. Ανεβάσαμε τότε τον πιανίστα πάνω και αρχίσαμε να τραγουδάμε εκεί, στα τραπέζια. Στο τέλος, είχαν σηκωθεί όλοι οι κύριοι με τα κοστούμια και οι κυρίες με τις τουαλέτες και χορεύανε και τραγουδούσαν μαζί μας. Στιγμές που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Η χορωδία μας, νιώθω πως συνεπαίρνει αυτόν που έρχεται να μας ακούσει. Τον παίρνει από το χέρι και τον πάει σε μονοπάτια που είχε ξεχάσει. Γιατί σαν παιδί, όλα αυτά τα βιώσαμε όλοι σίγουρα.»

Λίγο πριν φύγουμε όλοι για τα σπίτια μας, ο Πέτρος μου λέει τη δική του ιστορία, «Συμπληρώνω εφτά χρόνια φέτος στη χορωδία. Το τραγούδι είναι τρόπος έκφρασης για τον κάθε άνθρωπο. Σε εμάς όμως, επειδή τραγουδάμε και με άλλους ανθρώπους, είναι ανταλλαγή συναισθημάτων. Ακόμα και με αυτούς που έρχονται να μας ακούσουν. Για τον καθένα από εμάς, επειδή είναι και ένα χόμπυ, είναι τρόπος αποφόρτισης από την καθημερινότητα. Εγώ είμαι δικηγόρος και ζω σε μια καθημερινότητα με πολύ άγχος, οπότε η χορωδία είναι, αν όχι ψυχοθεραπεία σίγουρα κάτι για να νιώσω καλύτερα.»

Τέλος, ο Χρυσόστομος Σταμούλης, μου αναφέρει την επόμενη συναυλία τους, για την οποία ήδη προετοιμάζονται με προορισμό την Αθήνα

«Η επόμενη συναυλία μας είναι στις 5 Νοεμβρίου, στο Πνευματικό Κέντρο, στην αίθουσα τελετών της Μητροπόλεως Περιστερίου στην Αθήνα. Είναι μια συναυλία με τίτλο «Φωνές μνήμης» και περιέχει τραγούδια που σχετίζονται και με την Μικρασιατική καταστροφή, αλλά και όχι μόνο. Σε αυτή τη συναυλία, θα είναι ένα λιτό σχήμα που το έχουμε δοκιμάσει πολλές φορές και έχει παρουσιαστεί αυτό το πρόγραμμα με άλλα τραγούδια στο Λουξεμβούργο, στο Στρασβούργο, κυρίως μέσα σε ναούς. Προτεσταντικούς κυρίως ναούς που η ακουστική τους είναι εντελώς διαφορετική, και πάντα unplugged, χωρίς δηλαδή καμία ενίσχυση ήχου. Συμμετέχει η μικρή μας χορωδία, που συνήθως έρχονται 25 με 35 παιδιά στα ταξίδια μας. Να πούμε βέβαια, πως δεν είναι από τις καλύτερες χρονιές μας γιατί η περίοδος του covid δημιούργησε ένα πρόβλημα. Συνήθως ήμασταν παλιότερα 40 με 45 άτομα. Υπήρχαν δηλαδή φοιτητές που αποχώρησαν και στη συνέχεια χάθηκε η επικοινωνία. Είμαστε όμως και τώρα πολύ καλά. Τώρα είμαστε γύρω στους 37.

Μαζί μας θα είναι ο Ανδρέας Καρακότας, γνωστός και ως τελευταίος τραγουδιστής του Μάνου Χατζιδάκι και συνεργάτης του Απόστολου Καλδάρα καθώς και η Ιωάννα Γιαννοπούλου, ένα νέο κορίτσι στο τραγούδι. Μαζί θα είναι ο Θάνος Σταυρίδης, μόνιμος συνεργάτης μας πλέον τα τελευταία 15 χρόνια, και ο Κωνσταντίνος Δημηνάκης που ξεκίνησε από εμάς στα 16 του, αγάπησε τη μουσική, ονειρεύτηκε τη διεύθυνση χορωδίας και ορχήστρας, μετακόμισε στην Βιέννη μετά τις σπουδές του στη Θεσσαλονίκη και σήμερα θεωρείται ένας από τους καλύτερους έλληνες μαέστρους που έχουμε στο εξωτερικό. Μαζί θα είναι και η Αλεξάνδρα Σταμούλη, μία νέα ηθοποιός που θα διαβάσει τα κείμενα της συναυλίας.»

Τα φώτα έσβησαν και βγήκαμε όλοι από την αίθουσα. Χαμογελαστοί και λίγο παραπάνω ευτυχισμένοι για όσα μοιραστήκαμε, αποχαιρετιστήκαμε και δώσαμε ραντεβού ένα από τα επόμενα βράδια πρόβας να ανταμώσουμε πάλι. «Μπορεί να έρχεται όποιος θέλει να μας ακούσει» λέει ο κ. Σταμούλης, ανοίγοντας την πόρτα της χορωδίας σε όποιον το επιθυμεί. Απομακρύνθηκα από το σημείο και τα γέλια συνεχίστηκαν πίσω μου από μια παρέα φίλων που αποζητούν μια υπέροχη αφορμή για να βρίσκονται. Αυτή είναι η ωραία Θεσσαλονίκη και οι άνθρωποι της άλλωστε…