Μια θεσσαλονικιώτικη ανδροπαρέα αποφάσισε να μη γεράσει!

Λέξεις – εικόνες: Θεοφάνης Πετράκης

Φτιάχνουν οι Έλληνες κυκλώματα κ’ ιστορίες οι παρέες…

Έτσι μας λέει ο Σαββόπουλος στο τραγούδι του «Ας κρατήσουν οι χοροί». Εμείς δεν φτιάξαμε κυκλώματα, αλλά φτιάξαμε μια καλή παρεούλα που κοντεύει να συμπληρώσει τις τέσσερεις δεκαετίες.

Ο σεισμός του ’78 αν μη τι άλλο μας έβγαλε από τα σπίτια μας. Βγήκαν οι Θεσσαλονικείς από τα διαμερίσματά τους και γνωρίστηκαν! Τόσο απλό!

Όταν αρχίσαμε οι πιο τολμηροί να μένουμε στα σπίτια μας, γιατί δεν μπορούσαμε πια να εξυπηρετήσουμε τις ανάγκες μας στα αντίσκηνα ή γιατί βαρεθήκαμε όλη αυτή την διαδικασία, με το που τελειώναμε τις δουλειές μας αρπάζαμε τα παιδιά μας και στα πάρκα. Να παίξουν να χαρούν και να τα χαρούμε μακριά από τον κίνδυνο ενός ενδεχόμενου σεισμού. Ο φόβος παρέμενε και πέρασε πολύς καιρός να ξεπεραστεί αυτή η φοβία. Το σοκ ήταν μεγάλο. Τι να πούμε τώρα;

Στις αμέτρητές ώρες του πάρκου κάπου έπρεπε να πούμε και καμιά κουβέντα να περάσει και η ώρα. Τι πιο απλό να μιλήσεις σε κάποιον που ήταν σαν και σένα. Η κουβέντα ήταν εύκολη ανάμεσα σε νεαρούς μπαμπάδες ή μαμάδες με μικρά παιδιά βέβαια. Το 78 ήμασταν όλοι γύρω στα τριάντα. Ωχ, ωχ…

Όταν έπιασε ο χειμώνας αναγκαστικά μαζευτήκαμε στα σπίτια μας, πέρασε και η έντονη κρυάδα του σεισμού. Αυτός δεν ήταν βέβαια λόγος να διακόψουμε την φιλία που είχε αρχίσει να αναπτύσσεται.

Μετά αρχίσανε τα γενέθλια των παιδιών μας και εκεί μοιραία αρχίσαμε να γνωριζόμαστε και με άλλους φίλους των φίλων και να μεγαλώνει ο κύκλος γιατί όλοι είχαμε βέβαια κάποιους φίλους και πριν το σεισμό που λόγω των περιστάσεων τους είχαμε χάσει.

Σε τέσσερα ζευγάρια από μας οι γυναίκες δούλευαν και τα απογεύματα, γιαγιάδες και παππούδες δεν υπήρχαν διαθέσιμοι και έτσι εμείς τα παιδιά. Ακούγεται εύκολο αλλά όμως δεν ήταν και τόσο…

Εμείς σταματήσαμε από τους πρώτους στην Ελλάδα να δουλεύουμε Σάββατα, αλλά οι γυναίκες δούλευαν μέχρι το μεσημέρι και μετά είχαν και τα άπειρα πλυντήρια, το σπίτι και ήθελαν συμπαράσταση κι αυτές. Έτρεχαν σαν άλογα να προλάβουν, οπότε πάλι τα παιδιά και μάλιστα από το πρωί, εμείς.

Οι βδομάδες κυλούσαν ίδιες πληκτικές και με τα τέκνα, που κάποτε έγιναν και δυο για τους πιο πολλούς από μας, οπότε η ανάγκη για να ξεδίνουμε και να γεμίζουμε τις μπαταρίες έγινε επιτακτική.

Έτσι λοιπόν κάναμε την ‘επανάστασή’ μας. Αποφασίσαμε να βγαίνουμε μια φορά την βδομάδα για κανένα ουζάκι μόνοι μας αφού οι γυναίκες γύριζαν από τις δουλειές τους και αναλάμβαναν τα καθήκοντά μας, δηλαδή τα παιδιά.

Ακόμα και οι Φιλιππινέζες, που έρχονταν τότε ομαδικά για υπηρέτριες, είχαν την έξοδό τους μια φορά την βδομάδα, εμείς γιατί να μην έχουμε;. Έτσι από το Φιλιππινέζες υπηρέτριες κρατήσαμε το υπηρέτριες και απέκτησε η παρέα και όνομα.

‘Το ωραίο ήταν που καμιά δεν έφερε αντίρρηση για να μην την κακοχαρακτηρίσουν οι άλλες, κάτι που μας βόλευεεεε!!!!!!

Σιγά σιγά η ομάδα αριθμούσε οκτώ άτομα, οκτώ νέους άντρες, μπαϊλντισμένους απ’ την κλεισούρα. Κάθε φορά φροντίζαμε να πάμε και σε διαφορετικό ταβερνάκι ανάλογα και με την εποχή. Βουνό, θάλασσα, κουτούκια της πόλης. Όπου ακούγαμε για κάποιο εξαιρετικό μεζεδάκι πηγαίναμε! Μαζί με τα ουζάκια λέγαμε και τις ιστορίες μας. Ο στρατός σχετικά πρόσφατος τότε, οι γυναίκες λένε αν δεν πήγαιναν οι άντρες στο στρατό δεν θα είχαν τι να πουν, αυτό πάντως είναι ψέμα!

Η έξοδος της Τρίτης όμως, γιατί πάντα βγαίναμε Τρίτη, αμετακίνητη και ιερή.

Η παρέα βέβαια έκανε και άλλες εξόδους. Όταν κάναμε καμιά μάζωξη και έλεγαν ποίοι θα είμαστε, λέγαμε οι υπηρέτριες και ο τάδε ή ο δείνα ή μόνο υπηρέτριες. Σε κλειστό κύκλο δηλαδή! 16 μεγάλοι, 15 παιδιά!!

Σ’ αυτές δεν ήταν απαραίτητη η απαρτία. Στις ταβέρνες κλείναμε δυο τραπέζια. Τα παιδιά έτρωγαν ότι ήθελαν, έπιναν κόκα κόλα, απαγορευμένη στα σπίτια μας και μετά έπαιζαν ασταμάτητα. Εμείς ξένοιαστοι το γλεντούσαμε κανονικά μέχρι και τις τρείς το πρωί, ακόμα και αν έξω είχε -10 βαθμούς.

Όλο αυτό έγινε γιατί τα έβρισκαν οι γυναίκες μεταξύ τους. Απαραίτητη προϋπόθεση και δεν θέλω αντιρρήσεις! Ποτέ δεν έγινε παρεξήγηση, αν και πάντα μιλούσαμε ελεύθερα και δεν σκεφτόμασταν την αντίδραση των άλλων, ήταν δεδομένη, θετική!

Κάθε Μάη, για μια βδομάδα πηγαίνουμε ένα ταξίδι στο εξωτερικό. Χώρες και δύσκολα ταξίδια, χωρίς κλειστά ξενοδοχεία, κυνηγούσαμε το φθηνό και το άγνωστο. Επομένως είχε κάποια περιπέτεια και φυσικά ταλαιπωρία, στο φαγητό, στον ύπνο, στις ατέλειωτες ώρες οδήγησης, σκόνης και βρωμιάς και πείνας μερικές φορές. Οι γυναίκες ούτε να ακούσουν για τέτοιου είδους ταξίδια  και μας βόλευεεεε!

Έτσι γυρίσαμε, κυριολεκτικά, πολλές χώρες, από την Ισλανδία μέχρι την Ταϊλάνδη και την Αφρική. Τελικά πήγα με τις “υπηρέτριες” σε 26 χώρες και δεν πήγα σ’ όλες τις εκδρομές! Καλός απολογισμός αν το σκεφτείς και συνεχίζουμε…

Εδώ με το που αρχίσαμε να βγαίνουμε σε σύνταξη και ο χρόνος πιά δεν ήταν το πρόβλημα, αλλά το πώς θα τον περάσουμε καλύτερα,  αρχίσαμε τις ‘πολιτιστικές’ και ‘αθλητικές’ εκδρομές. Ενιπέας, ποδήλατα στην παραλία, Δίον, Βεργίνα, Πέλλα, Φίλιπποι, μουσεία, εκθέσεις ζωγραφικής, μουσικές και άλλες πολιτιστικές εκδηλώσεις, ακτιβισμοί στα πάρκα της παραλίας που συνοδεύονται πάντα με το σχετικό φαγοπότι. Κανών απαράβατος!

Να πάμε και στα Γιάννενα για φαί να δούμε την Εγνατία οδό όταν άνοιξε.

Να πάμε και στο Σέλι να δούμε αν το τροχόσπιτο που ανέβασε ο Σταμάτης είναι καλά στην θέση του και δεν το πήρε ο αέρας.

Πάμε στα εξοχικά μας να κάψουμε τα κλαδιά απ’ τις ελιές η να κόψουμε το χόρτο και να πιούμε δεκάδες μπύρες γιατί είχαμε ιδρώσει. Με τους πρόσφυγες κινηθήκαμε και προσπαθούμε να βοηθήσουμε και ‘μεις. Πηγαίνουμε Ειδομένη και μας ρωτάνε ‘τι είστε εσείς;’ Δηλαδή ποια ΜΗ.ΚΥ.Ο. Τώρα τι να πεις, ‘’υπηρέτριες’’!!

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η ζωή συνεχίζεται και η παρέα της Τρίτης, οι ‘’υπηρέτριες’’, συνεχίζονται και από ό,τι φαίνεται θα συνεχιστούν για πολύ ακόμη , υγεία να ‘χουμε.