Μια «τρύπα» στη σκοτεινή Βαλαωρίτου

Σάββατο βράδυ στη σκοτεινή Βαλαωρίτου, στο «Sharp 9» των Ροκ Μουσικών Θεσσαλονίκης. Μια “τρύπα” που έγινε μέρος αγαπημένο ξαφνικά.

Λέξεις-εικόνες: Βαγγελιώ Χρηστίδου

Λίγο πριν τις 11 το βράδυ του περασμένου Σαββάτου, ψάχνοντας την οδό Εμπράρ Ερνέστου. Εκεί, λίγο πιο χαμηλά από τη Συγγρού, στα στενά σοκάκια της Βαλαωρίτου, που δεν φωτίζονται ποτέ! Τι ψάχνω; Το Σύλλογο Ροκ Μουσικών Θεσσαλονίκης, ονόματι «Sharp 9». Δεν ήξερα ούτε την ύπαρξή του, αλλά αυτή τη συναυλία δεν θα την έχανα, όπου και να γινόταν. Ακουστική βραδιά με bluegrass μουσική από τα Απαλλάχια Όρη. Δύο φίλοι εκπληκτικοί μουσικοί, τους οποίους έχω να δω από κοντά πάνω από επτά χρόνια, υπόσχονται ένα ταξίδι μέχρι τα βουνά της Βόρειας Αμερικής. Και όσοι είμαστε τελικά εκεί, περνάμε ένα δίωρο μαγικό και ταξιδιάρικο, σε ένα χώρο που… έγινε αμέσως από τους αγαπημένους μου!

Δύο εβδομάδες την περίμενα τη συναυλία. Είχα καλέσει φίλους στο fb, στο μιλητό, στα τηλέφωνα. Ακόμη και κάποιους που μπορεί να μην βρισκόμαστε, αλλά ήμουν σίγουρη ότι θα τους άρεσε και θα το εκτιμούσαν πολύ. Μουσικούς, κυρίως. «Πώς θα κάνουμε κράτηση;», ρώτησα κάποια στιγμή το Γιάννη το Γκουγκουρέλλα, τον έναν από τους δύο φίλους που θα γέμιζαν μουσικά τη βραδιά. «Βαγγελιώ, εκεί δεν έχει τραπέζια. Μπαίνεις και στέκεσαι όπου βρεις», η απάντηση. «Ακόμη καλύτερα», σκέφτομαι, έτσι δεν θα υπάρχει και άγχος. «Είσοδο έχει;». «Ούτε. Ελεύθερη είναι. Δεν είναι μαγαζί, Σύλλογος είναι».

Αγκαζάρω τη φίλη μου την Τάνια και κατηφορίζουμε Σαββατόβραδο, all the way χαμηλά στη Βαλαωρίτου. Έχω δει Google Map για τον κατατοπισμό, αλλά μόνο στο «περίπου» μπορώ να υποθέσω. Ευτυχώς η Τάνια θυμάται καλά τη διεύθυνση και μας κατατοπίζουν από το ανοιχτό parking της περιοχής (φωτιά και λάβρα, μια που το έφερε η…σκέψη, αλλά άλλο θέμα αυτό). Όλο φούρια, κατεβαίνουμε για πρώτη φορά στη ζωή μας το στενό σοκάκι της Εμπράρ Ερνέστου. «Μα, καλά, χάθηκε να βάλουν φώτα; Πού με φέρνεις;», η Τάνια. «Υπομονή, δεν θα χάσεις!». Τέτοιος ήταν ο ενθουσιασμός. Όλες οι πόρτες εκεί, κλειστές. Ρωτάμε τυχαία, μας υποδεικνύουν μία από αυτές. Τίποτα έξω, ούτε γράμμα. Μέσα, όμως, ακούγονται νότες. Μπαίνοντας, ένα χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της φίλης μου, το οποίο κράτησε όλο το βράδυ.

Αναπάντεχες συναντήσεις με παλιούς ροκάδες της Θεσσαλονίκης, με τους οποίους είχε τύχει να κάνω πρόβα προ …δεκαετίας 2010. Εκπρόσωποι των «Blues Wire», των «Humpty Dumpty», που έπαιζαν παλιά για καιρό στο «Malt & Jazz». Αναμνήσεις, γέλια, τα παιδιά στη σκηνή κατεβαίνουν να μας χαιρετίσουν, νιώθω ότι είμαι κάπου που σαν να το έψαχνα από πάντα! Ρωτάω, να μάθω. Το λοιπόν, ο Σύλλογος Ροκ Μουσικών Θεσσαλονίκης, «Sharp 9», δημιουργήθηκε πριν από πολλά χρόνια και φιλοξενεί τα μέλη του και φίλους μουσικούς κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο.

Εν μέσω συζητήσεων και παρεών, κάθε τόσο μέσα στο βράδυ η μικρή σκηνή στο βάθος της αίθουσας υποδέχεται κάποιον ή κάποιους από τα μέλη του Συλλόγου, που είτε αυθόρμητα είτε κανονισμένα, κάνουν μικρά gigs ή ολοκληρωμένες συναυλίες. Το ντεκόρ λιτό, σκοτεινό και….ροκ! «Νιώθω σαν να είμαστε στην εποχή της ποτοαπαγόρευσης», είπα κάποια στιγμή στην Τάνια. Η αφίσα του «Pulp Fiction» στον ένα τοίχο και το κρανίο βουβάλου στον άλλο, με επανέφεραν στη σύγχρονη Θεσσαλονίκη.

Ο Γιάννης ο Γκουγκουρέλλας και ο Κώστας ο Λιάγκουρας, επάνω στη σκηνή, μας συνεπαίρνουν επί δύο συνεχόμενες ώρες. «Πιο vintage δε γίνεται», ανέφερε κάποια στιγμή ο υπεύθυνος του χώρου και σκέφτηκα ότι είπε τη «μαγική» λέξη. Ξεχνώντας, όμως, το «πιο σαγηνευτικά». Δύο ακουστικές κιθάρες – η μία πολύ παλιάς… δεκαετίας – πολύ χιούμορ, ένα μικρό μπάντζο για κάποια κομμάτια, διασκευές, παραδοσιακά της Αμερικής, μουσική από ταινίες κι ένα μικρό …αφιέρωμα στους «Eagles» για το κλείσιμο. Συνοδεία του επίσης bluegrass βιολιού του Στέργιου Λούστα για τη μία από τις δύο ώρες, οι δικοί μας εκπρόσωποι της bluegrass μουσικής, απλά «ρόκαραν» με τον τρόπο τους.

Φεύγοντας, μετά από μια σύντομη, πολύ χαρούμενη βόλτα στην ευρύτερη Βαλαωρίτου, όπου τα live έδιναν κι έπαιρναν, συνειδητοποίησα, μετανιώνοντας λίγο, ότι είχα να βγω Σάββατο πολύ καιρό και πως είχα ξεχάσει πώς είναι να είσαι μέσα στο χαμό, μέρος ενός κέντρου και μιας μερίδας κόσμου που δεν ξεχνά να διασκεδάσει, συνειδητά!

Όλε για τα Σάββατα! Γιατί υπάρχουν και μερικές “τρύπες” στη δυτική πλευρά του κέντρου, που ολίγοι ξέρουν και αγαπούν. Εγώ, νομίζω, βρήκα τη δική μου αγαπημένη! Ακούει στο όνομα «Sharp 9».

*Ακριβώς δίπλα στο χώρο του Συλλόγου Ροκ Μουσικών Θεσσαλονίκης, υπάρχει άλλος ένα παρόμοιος χώρος, Φίλων Ροκ Μουσικής, αυτή τη φορά. Μπήκαμε κι εκεί κατά λάθος, επίσης φιλοξενούσε live, πιο…punk – rock ωστόσο. Επιφυλασσόμεθα!

** Από το Σύλλογο «Sharp 9», έχει προκύψει και ομώνυμο rock – blues συγκρότημα, που παίζει τακτικά σε μαγαζιά της πόλης. Ψάξτε το!